به گزارش خبرنگار اجتماعی تابناک در حالی که عمده کارشناسان معتقدند دیگر موضوعی همچون موی سر دانش آموز، با بالا رفتن سطح بداشتی در خانواده ها، مساله مهمی نیست و اتفاقا بهتر است سلایق دانش اموزان در انتخاب مدل های مناسب و جذاب ارتقا یابد، اما عادتهای تکراری، بلای جان مدارس ماست.
با وجود تاکید کارشناسان بر انتخاب مدل موی مناسب، لباس های رنگارنگ و ... که منجر به ارتقاء سلیقه و یادگیری دانش موزان از یکدیگر می شود، اما اتفاق جدیدی در مدارس ما در این باره رخ نداده و وزیر جدید آموزش پرورش، کاش اراده ای برای پایان دادن به این عادت های بی توجیه داشته باشد.
کمال مصطفی پور، از معلمین فعال در عرصه های اجتماعی و فرهنگی، می گوید: از مواردی که بارها شاهد آن بوده‌ام، بحث بر سر طریقه‌ی اصلاح موی سر دانش‌آموزان و اخیراً لباس فرم دانش‌آموزان بوده است .
الزامی که بدآموزی دارد
مصطفی پور در ادامه می گوید: بدون شک عده‌ای از همکاران استدلال می‌کنند که همه‌جا باید نظم وجود داشته باشد که البته بنده با آن صد درصد موافقم اما اصلاً با این موافق نیستم که الزام دانش‌آموزان به یکرنگ پوشیدن و یکرنگ شدن از مصادیق نظم باشد که این الزام و اجبار به یکرنگی، بدآموزی نیز دارد و برخلاف هدف آموزش و پرورش نیز هست.
وی ادامه می دهد: اگرچه از نظر برخی از افراد عادی جامعه نیز، لباس فرم و شبیه کردن دانش‌آموزان به یکدیگر در مدارس نظم تلقی می‌شود، اما روی دیگر این شباهت‌ها، این آموزش را به دانش‌آموزان منتقل می‌کند که :
"مهم نیست که به چه علاقه‌مندی و از چه رنگی خوشت می‌آید یا چگونه فکر می‌کنی، مهم این است که شبیه بقیه باشی البته اگر می‌خواهی در مدرسه هر روز به تو بی‌احترامی نشود و از بقیه همکلاسی‌هایت جدا و تنبیه نشوی! " در واقع این الزام به یکرنگی و به رسمیت نشناختن حق متفاوت بودن؛ عزت‌نفس و روحیه‌ی خلاقیت را نیز در دانش‌آموزان می‌کشد و چه‌بسا یکی از دلایل کاهش علاقه‌ی دانش‌آموزان به مدرسه نیز همین موارد به‌ظاهر جزئی و ساده باشند.
این معلم مدرسه همچنین معقد است: شکی نیست که انسان‌ها متفاوت‌اند و دانش‌آموزان نیز مستثنا نیستند و صدالبته پذیرش انسان با تفاوت‌هایش پیش شرط اصلی مداراست، مدارایی که امروزه متأسفانه در جامعه خیلی کمرنگ است، تک‌صدایی و "من" "من" غوغا می‌کند، من خودم را حق مطلق و آن‌هایی که شبیه من نیستند و مانند من فکر نمی‌کنند، مانند من حرف نمی‌زنند و مانند من نمی‌پوشند و ... را بر راه راست نمی‌بینم، می‌پندارم که همه باید مثل من باشند و ملاک حق خودم هستم و این رویه در سطوح مختلف در جامعه وجود دارد و قابل انکار هم نیست. لذا الزام به یکرنگی دانش‌آموزان نه‌تنها مصداق نظم و مطلوب نیست بلکه مضر بوده و بدآموزی دارد.
لباس فرم های بی کیفیت و بیماری زا
این در حالی است که غیر از این موضوع، اتفاقا موضوعات مهم تر و چالش برانگیز تری وجود دارند که نیاز مند بررسی است. از ضرورت یا عدم ضرورت استفاده از لباس فرم در مدارس که بگذریم، جنس این روپوش ها در اکثریت مدارس، مساله ای معضل آفرین است. با همین لباس بی کیفیت آنها مجبورند حتی ورزش هم بکنند.
ایسنا هم در این باره گفت و گویی با عضو هیات علمی دانشکده فنی شریعتی و طراح لباس داشته است. صغری اسدی ضمن تشریح چالش‌های موجود در حوزه طراحی و دوخت لباس فرم مدارس، گفت: معمولا تولیدکنندگان برای بالا بردن حاشیه سود خود اقلامی با کیفیت پایین را انتخاب می‌کنند؛ مثلا برای دوخت بخشی از لباس دانش‌آموزان سراغ تِترون‌های ملحفه‌ای می‌روند که جنس محکم‌تری دارد و عرض آن ۳ متر است که به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه‌تر باشد.
صغری اسدی درباره طراحی لباس فرم دانش‌آموزان، افزود: چندین سال قبل آموزش و پرورش یک مسابقه میان طراحان لباس برگزار کرد تا طرح‌های مختلفی ارائه شود و بهترین طرح‌ها برای استفاده بچه‌ها از مقطع مهدکودک تا دبیرستان انتخاب شود. ولی متاسفانه کارهای یک گروه خاص بر اساس برخی روابط انتخاب شد و به سایر طرح‌ها که کاربردی‌تر بودند دقت نشد که این موضوع سبب دلسردی طراحانی که در این زمینه دغدغه داشتند شد و پس از آنهم اتفاق جدی دیگری صورت نگرفت.
کیفیت و دوام پایین لباس فرم مدارس
او با اشاره به کیفیت پایین پارچه‌هایی که برای لباس فرم مدارس انتخاب می‌شود، اظهار کرد: کیفیت پارچه‌ها گاهی چنان پایین است که دانش‌آموز تنها همان ۹ ماه سال تحصیلی می‌تواند از آنها استفاده کند و برای سال بعد باید مجددا لباس بخرد که همین موضوع سبب می‌شود خانواده‌ها هزینه هنگفتی را صرف کنند. همین چند روز اخیر شنیدم فردی برای خرید تنها یک شومیزِ زیر سارافون، ۶۰۰ هزارتومان هزینه کرده است. البته قیمت‌ها متفاوت است و احتمالا کمتر از این مبلغ هم شومیز پیدا شود، ولی آنچه به چشم می‌آید این است که کیفیت پارچه اصلا متناسب با هزینه‌ای که خانواده می‌کند، نیست.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه برای دوخت لباس فرم مدارس از پارچه جنس «تِرگال» استفاده می‌شود، گفت: در مدت اخیر هم که لباس دانش‌آموزان تبدیل به شومیز، سرافون و شلوار شده است، معمولا برای شومیز به سراغ تِترون‌های ملحفه‌ای رفته‌اند که جنس محکم‌تری دارد و عرض آن ۳ متر است که به لحاظ اقتصادی هم برای تولیدکننده مقرون به صرفه‌تر است. این اجناس با کیفیت پلاستیکی و پایین ممکن ایت باعث بیماریهای پوستی نیز بشود.
تاثیر رنگ لباس بر روحیه دانش‌آموزان
این طراح لباس با انتقاد از رنگ‌بندی لباس‌فرم دانش‌آموزان، بیان کرد: رنگهای تیره‌ای که برای لباس‌ها انتخاب می‌شود حالت افسردگی به بچه‌ها می‌دهد. اخیرا حتی مبحثی با عنوان «رنگ درمانی» مطرح می‌شود و روانشناسان برای درمان برخی مشکلات روانشناختی به سراغ رنگ‌درمانی می‌روند. انتخاب رنگهای مناسب و شاد، به‌خصوص برای مقطع دبیرستان که دانش‌آموز به مقطع نوجوانی و بلوغ رسیده است می‌تواند به کاهش استرس و تنش‌های او کمک کند. بهتر است این عادت که دانش‌آموزِ مقاطع بالاتر باید رنگهای تیره سرمه‌ای و طوسی بپوشد را کنار بگذاریم و رنگ‌ها و نقش‌هایی با انرژی مثبت به لباس‌ها اضافه کنیم.
او تاکید کرد: از طرفی مشکل دیگر این است که به تناسب رنگ‌ها کنار یکدیگر نیز دقت نمی‌شود. رنگهای بدی را کنار یکدیگر استفاده می‌کنند و یک دانش‌آموز باید مدتی طولانی از روز را با همان لباس سَر کند.
خبری از مطالعه و نیازسنجی نیست
اسدی با تاکید بر اینکه برای ساماندهی وضعیت لباس فرم مدارس باید ارتباط دو طرفه میان آموزش و پرورش و کارگروه ساماندهی مد و لباس برقرار شود، گفت: آموزش و پرورش باید ضمن اعلام نیاز خود، اجازه مطالعه و پژوهش در این زمینه بدهد و بعد بر اساس مطالعاتی که انجام شده است تصمیم‌گیری کند. طراحان باید ابتدا نیازسنجی کنند و سپس به دنبال طراحی و انتخاب پارچه و ... بروند. از حدود ۳۵ سال گذشته که در زمینه طراحی لباس مشغول فعالیت هستم تاکنون به یاد ندارم آموزش و پرورش برای برطرف شدن مشکلات لباس فرم مدارس به سراغ دانشگاه‌ها آمده باشد.
او با اشاره به اینکه در مقطع ابتدایی بیشتر اوقات سرآستین‌های بچه‌ها سیاه می‌شود، بیان کرد: یکی از طرح‌هایی که در این زمینه می‌توان اجرا کرد استفاده از پوششی مشابه آستین با یک کِش در ناحیه مُچ دست و یک کِش در ناحیه بالاتر است که بچه‌ها موقع نقاشی، غذا خوردن و ... از آن استفاده کنند تا لباسشان کثیف نشود. اینها همه نکاتی است که در پایان‌نامه‌های دانشگاهی به آنها اشاره شده است اما کسی ارزشی برای چنین طرح‌هایی قائل نیست.
عضو هیات علمی دانشکده فنی شریعتی افزود: به دلیل فضای رقابتی، تولیدکننده می‌خواهد با قیمت مناسب و حاشیه سود بالا نظر مدارس را جلب کند و همین سبب می‌شود در انتخاب نوع پارچه، نخ، وسایل جانبی و... کیفیت‌های پایین‌تر را انتخاب کند.
لباس‌هایی برای ورزش نکردن!
اسدی درباره لباس‌هایی که باید برای زنگ ورزش دانش‌آموزان استفاده شود، گفت: معمولا جنس این لباس‌ها هم اصلا مناسب نبوده و پلاستیک کامل است که حتی می‌تواند سبب بروز مشکلات پوستی برای دانش‌آموز شود. از طرفی لباس‌های زنگ ورزش آنقدر سنگین و کُلفت است که اگر کودک همان را به تن کند اصلا نیازی نیست ورزش کند!
ای خدااااااااااااااااااا جون به کجا رسیدیم. 
یادش بخیر. ولی خداییش بعضی مدارس رنگهای زشتی انتخاب میکردند. ما توی راهنمایی 3 سال مجبور شدیم روپوش قهوه ای بپوشیم! فکر کن چقدر برای دخترای نوجوون رنگ بدی محسوب میشد. 