به گزارش تابناک به نقل از نیمروز، در یکی از تصاویری که صداوسیما از مراسم نشان می داد، رهبر انقلاب در پایان نماز در حال تبرک جویی با تربت سید الشهدا بودند، همین تصویر کوتاه محل تبادل نظر و بحث در محافل قرار گرفته است.
البته رهبر انقلاب معمولا در سایر نمازها نیز عمل استحباب با تربت را انجام داده اند ولی حساسیت های نمازجمعه اخیر به خاطر تهدیدات رژیم صهیونیستی این انتظار را ایجاد کرده بود که رهبر انقلاب بعد از اقامه نماز به سرعت محل را ترک کنند اما ایشان بر خلاف انتظارها نماز ایشان از هر زمانی طولانی تر شد.
رهبر انقلاب در نمازجمعه اخیر زودتر از همیشه در محل حضور یافتند تا در مراسم یادبود سید حسن نصرالله شرکت کنند، در ادامه ایشان سوره های طولانی برای اقامه نماز انتخاب کردند و بعد از نماز جمعه هم بر خلاف همیشه نماز عصر را شخصا اقامه کرده و در پایان نماز هم عمل استحباب تبرک با تربت را با آرامش انجام دادند و قبل از ترک محل نیز با مسئولان و حاضران احوالپرسی کردند.
اما عمل استحباب به تنهایی محل بحث های مختلفی بوده است که در این رابطه یکی از فعالان توئیتری توضیحاتی نوشته که در ادامه می خوانید:
میخواستم چند کلمه درباره تبرک جستن و دست کشیدن به مهر بنویسم. این حرکت رو بارها از مقام معظم رهبری دیدیم ولی تفسیر دقیقی ازش نمیدونیم اغلب مخاطبین این حرکت رو به احترام و برکات تربت سیدالشهدا علیه السلام ربط میدن که البته در جای خودش درسته اما کامل نیست چرا که در روایات ما آمده.
خود محل سجده دارای احترام و برکاتی است که در روایات داریم محل های سجده برای اهل آسمان مثل ستاره ها برای اهل زمین می درخشد. قبل از بیان روایات مربوط به محل سجده تاکید کنم که عظمت و برکات تربت سیدالشهدا بر کسی پوشیده نیست که فرمود: جَعَلَهَا شِفَاءً لِشِیعَتِنَا وَ أَوْلِیَائِنَا.
اما در مورد محل سجده و دست کشیدن به اون به کیفیت خاص نظیر چیزی که از مقام معظم رهبری دیدیم، روایاتی داریم که بنده به دو مورد اشاره میکنم: در روایت ابراهیم بن عبد الحمید آمده است امام صادق(ع) به مردى فرمود: اگر تو را همّى (اندوه، دل‌مشغولی) رسید دست به موضع سجده‌ات .یعنی آن خاکی که بر آن سجده می‌کنى بکش سپس بر صورت خود از جانب گونه چپ و بر پیشانى خود از جانب گونه راست مسح کن. سپس سه بار بگو: «بِسْمِ اللَّهِ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ، الرَّحْمنُ الرَّحِیمُ اللَّهُمَّ أَذْهِبْ عَنِّی الْغَمَّ وَ الْحَزَنَ»
یعنی : به نام خداوندى که معبودى جز او نیست داننده غیب و آشکار است، بخشاینده و مهربان است، بار الها! رنج و اندوه را از من دور ساز. منبع: شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۳۱ و در روایت دیگری حسین خراسانى که فردی نانوا بود، می‌گوید: در نزد امام جعفر صادق(ع) شکایت کردم از دردى که با من بود. آن‌حضرت فرمود: هنگامی که نماز را خواندی، دست خود را در موضع سجودت بگذار، بعد از آن بگو: «بِسْمِ اللَّهِ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ -صلّی الله علیه و آله- اشْفِنِی یَا شَافِی لَا شِفَاءَ إِلَّا شِفَاؤُکَ شِفَاءً لَا یُغَادِرُ سُقْماً …
شِفَاءً مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ» یعنی: به نام خدا. محمد رسول خدا است. درود خدا بر او و آل او باد. مرا شفا ده، اى شفادهنده! نیست شفایى، مگر شفاى تو. شفایى که وا نگذارد بیمارى را، شفایى از هر درد و بیمارى. فقها نیز با توجه به روایات بالا، فتوا به استحباب کشیدن دست‌ها به موضع سجده و صورت داده‌اند و اصل استحباب این کار را پذیرفته‌اند.
