نخستین نشانه از استراتژیک بودن سرنوشت سازی حزب الله، روشن شدن اخیر موتور دستگاه دیپلماتیک ایران در قالب ارسال نامه ها و سفرهای متعدد بوده است. تلاش اسرائیل برای ساماندهی و تجهیز مارونی ها و فالانژیست های لبنان، در جهت بهره برداری از آنها به عنوان نیروی نیابتی اسرائیل برای نبرد از پشت جبهه حزب الله، نشانه ی دیگری بر تمرکز اسرائیل برای پایان دادن به کار حزب الله است.
تمهیدات جنگی چند ساله اسرائیل در قالب برنامه انفجار پیجو ها و نیز بمباران ها و ترورهای هدفمند، که منجر به جان باختن صدها تن شد، نشانه میدانی دیگر این تمرکز استراتژیک است. نشانه چهارم به میدان فرستادن ۴ لشگر مکانیزه به مرز ۱۰۰ کیلومتری لبنان می باشد. آن هم ظاهرا برای عقب نشاندن ۱۰-۲۰ کیلومتری حزب الله.
به هر روی اسراییل بیشتر تمرکزش را بر خاموش کردن حزب الله کرده است. چنان چه حزب الله به هر دلیل از گردونه مبارزه با اسرائیل خارج شود، سه پیامد کلان در بر خواهد داشت:
نخست آن که فکر و استراتژی نبردهای نامتقارن، دستکم در خاورمیانه تضعیف خواهد شد؛ دوم آن که بازوی اصلی محور مقاومت پیرامون اسرائیل، یعنی حزب الله از کار انداخته شده و جمهوری اسلامی بعید است دیگر قادر به گزینش جایگزین باشد. سوم آنکه اندیشه پیوستن ملت های منطقه و ایضا ایران، به اردوگاه جهانی در جهت رویارویی با اسراییل برجسته خواهد گردید.
به هر روی تا جایی که به سرنوشت حزب الله بر می گردد، دو اراده در برابر هم صف آرایی کرده اند: اراده اسرائیل(اشغالگر) با هدف تعطیل کردن تهدید حزب الله و اراده جمهوری اسلامی برای حفط توانمندترین بازوی محور مقاومت.
برآنم که تا ۲۴ روز دیگر(انتخابات آمریکا)، تا حدود زیادی نتیجه تقابل دو استراتژی جنگ نامتقارن و جنگ کلاسیک و نیز جهت‌گیری کلان سیاست خارجی جمهوری اسلامی روشن تر خواهد شد. به اغلب احتمال، نتیجه این تقابل تعیین کننده رویکرد کلان متعاقب جمهوری اسلامی است.
یدالله کریمی پور
