يك كاروان سوخت و غذا كه دو روز پيش از شهر پيشاور، عازم منطقه جنگزده و محاصرهشده «پاراچنار» پاكستان بود، در نزديكي شهرك «صده» توسط تروريستها توقيف شد و تروريستها، رانندگان و خدمه كاميونها را در يك محل گرد آوردند و با ريختن بنزين آنان را آتش زدند!
به نوشته ابنا، تروريستهاي ناصبي (طرفداران يزيد بن معاويه) نخست محتويات كاميونها را به سرقت بردند و آنگاه آنها را آتش زده و نابود كردند.
بنا بر اين گزارش، تروريستهاي ناصبي، رانندگان و ديگر خدمه كاميونها را نخست به شدت شكنجه كردند و آنگاه آنها را زنده زنده مثله كردند و پس از به شهادت رساندن آنان، به اجسادشان بي احترامي كردند.
بنا بر اظهارات مقامات محلي پاراچنار ـ كه برخي از آنان، پيش از اين نيز اظهارات مشكوكي داشتهاند و احتمال دست داشتن آنها در اين حوادث نيز وجود دارد ـ دولت به افراد فراري ضربالاجل داده بود كه تا بعدازظهر روز جمعه تسليم شوند اما آنها براي فرار از دستگيري، روز گذشته در روستاي سنينشين «خاركلئي» مستقر شدند و به سوي مناطق شيعهنشين آتش گشودند كه البته با پاسخ شيعيان روبهرو شدند، اگرچه در حال حاضر اطلاع دقيقي از وضعيت منطقه در دست نيست.
بنا بر اين گزارش، زعماي شيعيان اين منطقه اعلام كردهاند: سرهنگ مجيد، فرمانده نيروهاي شبه نظامي و «عطاء الرحمن»، معاون فرماندار منطقه، «كرم ايجنسي»، با تباني، تروريستهاي زنداني در شهرك صده را آزاد و مسلح كرده و به آنها اطلاع داده بودند كه قرار است كاروان سوخت و آذوقه در فلان ساعت از روستاي «پيرقيوم» ـ واقع در حومه شهرك صده ـ عبور كند و آنگاه به آنها اختيار تام داده بودند كه هر رفتاري كه لازم ميدانند با شيعيان موجود در اين كاروان روا بدارند. لازم به ذكر است كه مطبوعات پاكستاني بدون نام بردن از فرمانده شبه نظاميان و معاون فرماندار، نوشته بودند كه افراد متننفذي در اين حادثه دست داشتهاند.
در همين حال، جنگ در مناطق شيعهنشين «پيوار» و «شلوزان» نيز به شدت ادامه دارد و دهها تن از شيعيان در اين درگيريها شهيد و مجروح شدهاند.
بنا بر اين گزارش، تعداد تلفات طرفين در درگيريهاي پيوار و شلوزان نيز تا كنون بيست نفر گزارش شده و پنجاه نفر نيز مجروح شدهاند.
گفتني است، محاصره پاراچنار (يكي از مراكز ثقل شيعيان پاكستان) از 16 نوامبر سال 2007 تا امروز ادامه دارد و گرسنگي و مرگ به دليل نبود دارو و سوءتغذيه، به امري معمولي و روزمره در اين منطقه شيعهنشين تبديل شده است.
در تمام اين مدت سازمانهاي حقوق بشري و دولتمردان كشورهاي اسلامي به اين فاجعه انساني توجهي نكردهاند و تنها يك بار مسئولان وزارت امور خارجه جمهوري اسلامي ايران در اين زمينه موضعگيري كردند.