چادرنشینان نظام سلامت؛ سیستم پیشرفتهای که از عهده نوبت دهی بر نمی‌آید
بیمارهایی که با امید علاج شدن بیماری‌شان، صدها کیلومتر را پیموده‌اند، اما پشت درهای پر ازدحام، درگیر بلاتکلیفی‌اند.
به گزارش تابناک، بیمارانی که نه فقط با درد جسم، بلکه با اضطراب، ناامنی و بی‌پناهی دست و پنجه نرم می‌کنند حال باید در چادرهایی که زده‌اند منتظر رسیدن نوبت خود باشند.
کمبود تخت‌های بستری نسبت به مراجعات بیماران از سایر شهرها، نارسایی در نظام ارجاع، و فقدان سامانه نوبت‌دهی شفاف، موجب شده بیمارانی که نیازمند درمان فوری هستند، ساعت‌ها و حتی روزها در شرایطی اسفبار و ناایمن، در فضای باز بیمارستان‌ها منتظر بمانند.
پدیده اسکان بیماران و همراهان‌شان در چادر و کنار اتوبان، صرفاً یک مسأله رفاهی نیست، بلکه نمادی از یک بحران در ساختار مدیریتی نظام سلامت کشور است؛ بحرانی که نه تنها سلامت بیماران را تهدید می‌کند، بلکه کرامت انسانی آنان را نیز مخدوش می‌سازد. و البته به راحتی قابل درمان است.
بیرون از بیمارستان ها، روی آسفالت گرم و زیر نگاه بی‌تفاوت رهگذران، مردمانی خوابیده‌اند که نه گناهی دارند جز فقدان امکانات و سیطره فقر، نه بیماری‌ای جز بی‌توجهی.
نظام سلامت مریض؟
این چادرنشینی ها یک اتفاق نیست؛ یک سیستم معیوب است. بیمارستان رجایی که اخیرا رسانه ها گزارشهایی از آن زده اند، فقط یک نمونه است از ده‌ها مرکز درمانی که در آن، بیماران شهرستانی، مثل اجناس کهنه، پشت در رها می‌شوند.
• نظام ارجاع؟ وجود ندارد.
• سامانه نوبت‌دهی؟ فکرش را هم نکرده‌اند.
• همراه‌سرا؟ وعده‌ای بود که مثل بسیاری از وعده‌ها، در باد فراموشی گم شد.
وزارت بهداشت هر سال با بودجه‌های کلان، آمارهای درخشان می‌دهد، اما در عمل، بیماران روی زمین می‌مانند.
پای پنجره های دودی
مسئولان در برج‌ها و هتل ها، همایش می‌گذارند و از پیشرفتهای پزشکی حرف می‌زنند، غافل از اینکه بیرون از پنجره‌های دودیِ اتاق‌هایشان، مردم در چادرها جان می‌کنند. در حالی که مسئله حداقل در حوزه‌های نوبت دهی و موضوعات به راحتی قابل حل است.
بیمارانی که در پیاده‌روهای اطراف بیمارستان قلب شهید رجایی چادر زده‌اند، نه یک تراژدی منفرد، بلکه نمادی از یک معضل ساختاری در نظام سلامت ایران است. این صحنه‌ها تنها به یک بیمارستان محدود نمی‌شود؛ در بسیاری از مراکز درمانی بزرگ کشور، بیماران شهرستانی به امید درمان، به حاشیه‌نشینی در کلان‌شهرها محکوم شده‌اند.
اما پرسش اساسی این است: ریشه این معضل کجاست؟ آیا این وضعیت نشان‌دهنده فروپاشی نظام سلامت است یا صرفاً نتیجه مدیریت ناکارآمد؟
کمبود و قیمت داروها و امکانات بیمارستانی و هزینه های سنگین درمان نشان می دهد که جان و سلامت مردم در پایین ترین سطج میزان اهمیت قرار دارد 
| 
بیمارستان عظیم شهدای تجریش را یک خیّر انساندوست عاشق ایران در کمتر از دوسال ساخت و تحویل داد وزارت بهداشت الان بیش از دو ساله که هنوز نتوانسته است آن بیمارستان بسیار بزرگ و مدرن را تجهیز کند !!!!!؟
و پرسنل پزشکی و پرستاری و تکنسین و کارگری خدماتی برایش آماده کند و واقعا کجا داریم می‌رویم؟؟؟؟
اگر مسئولین به جای درمان تو بیمارستانهای خصوصی میرفتن دولتی ..دقیقا درد مردم معمولی وسطح متوسط جامعه رو درک میکردن ..... متاسفانه سیاست دولت چهاردهم اینست که خدمات پزشکی دولتی را کاهش داده و فقط در برخی موارد اورژانسی خدمات پزشکی دولتی محدودی به مردم ارائه میشود به عنوان یک پرستار واقعاً قلبم درد میگیره وقتی میبینم مردم کشورم مجبورن در چادر کنار خیابان باشند یا وقتی هم که تو بیمارستان تخت گیرشون میاد رو یک صندلی پلاستیکی باید باشند ملاک حال مردم است اگر حال مردم خوب نیست نظام سلامت باید پاسخگو باشد 
بیمارستان کودکان‌مفید تو شریعتی هرروز همینجوریه. صبحهای زود و خانواده هایی که از شهرستان اومدن و تو ماشین خوابیدن
خداییش پای هیچ انسانی به بیمارستان نرسه ولی مگه میشه. خیلی سخته هم بیمارداشته باشی هم دستت خالی باشه هم با قوانین بیمه و بیمارستان وغیره دست به گریبانن امیدوارم پزشکی تبدیل به تجارت شده! برنامه پزشک خانواده ایران؛ فقط شامل مهر پزشک برای کاهش هزینه معاینه ها هست و امکانات برخودار نیست و مهمتر اینگه در بحث پیشگیری؛ بیمه در سطح پزشک خانواده هزینه های چکاب. ها را رایگان نمی کنند که بواسطه آن مردم ترغیب باشند بموقع بیماری‌های شان پیگیری کنند و با ابزار رایگان شده هزینه چکاب ها؛ تبلیغ فرهنگ توجه به سلامت در جامعه رواج می یابد | خیلی خوبه ، ولی اکثریت قریب به اتفاق مردم ، زید خط فقر هستند و اگر بفهمند که بیماری جدی دارند ، هم قادر به درمان و پرداخت هزینه‌های درمان حتی در شبکه دولتی نیستند
سایت تابناک از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.