يک نويسنده گفت: زبان فارسي، با وجود پيشينه پربار تاريخي و ارزش‌ها و زيبايي‌هاي آن، به خاطر محدود بودن دايره تکلم و کاربري، زبان بسته‌اي است.
محمدرضا سرشار، نويسنده و منتقد، در گفت‌و‌گو با واحد خبر حوزه هنري، با بيان اين مطلب درباره لزوم ترجمه آثار ادبي ايراني افزود: زبان دري به سوي دنياي جديد است بنابراين براي انتقال ميراث‌هاي ادبي و به طور کلي فرهنگي به ساير کشورها، ترجمه به زبان‌هاي ديگر لازم است، البته آثاري که ارزش ترجمه را داشته باشند.
اين منتقد گفت: هر چند که ترجمه علاوه بر انتقال ميراث ادبي ما به ساير زبان‌ها، خصايص عام فرهنگي اسلامي و انقلابي ما را نيز به دنيا معرفي کند، اما در اين ميان به مترجم هم بايد نظر داشت.
وي در اين باره تصريح کرد: تعداد مترجمان خارجي که به زبان فارسي تسلط داشته باشند معدود است و معمولا گرايش‌هاي ديني و انقلابي مورد نظر ما را ندارند. تجربه نشان داده که اين مترجمان به برگردان آثاري دست زده‌اند که فاقد اين دو خصيصه عمده بوده است.
سرشار ادامه داد: بنابراين اگر بخواهيم فرهنگ مورد نظرمان را به دنيا صادر کنيم مجبوريم خودمان به طريق مقتضي دست به کار شويم.
وي درباره تأثير مسئولان در ترجمه و نشر آثار ايراني به زبان‌هاي ديگر گفت: هر کدام از اهالي و مسئولان مملکتي بايد در جاهاي مختلف راه ترجمه آثار ايراني را پيدا کنند و علاوه بر دقت روي محتواي آثار و ميزان تسلط مترجمين کشورهاي مقصد، ناشران بومي آن کشورها را هم شناسايي کنند.
سرشار که رمان «آنک آن يتيم نظر کرده» وي به عربي ترجمه مي‌شود، در پايان به پرمخاطب بودن بعضي زبان‌ها مانند انگليسي اشاره کرد و با اظهار اينکه ترجمه از زبان دوم به سوم از ارزش‌ها و ميزان فهم متن مي‌کاهد گفت: ما بايد خودمان براي ترجمه آثارمان به زبان‌هايي که مخاطبان پرشمار دارند، اقدام کنيم.
