تکریم جانبازان به دادن کارت و تلویزیون و ... نیست

وحید نوروزی در یادداشتی، با نگاهی متفاوت به حماسه آزادسازی خرمشهر پرداخته است.

به گزارش خبرنگار «تابناک» اجتماعی، وی در وبلاگش چنین آورده است:

دو سال پیش در کنکور مقطع MPH رشته مدیریت سلامت شهری در دانشگاه علوم پزشکی ایران  پذیرفته شدم که البته بعدها به دلیل حجم بالای کاری، عملا بیشتر از دو ماه امکان حضور در کلاس را نداشتم و بناچار انصراف دادم.
یکی از پرسش های مصاحبه حضوری اساتید برای پذیرفتن من در این دانشگاه بسیار جالب بود؛
یکی از اساتید به یکباره پرسید: نقش برج میلاد در ارتقای سلامت شهری چیست؟ پرسش را بلافاصله باید پاسخ می دادم. آن روز پنج، شش دقیقه ای در پاسخ به آن صحبت کردم که چکیده اش افتخار و بالیدن مردم تهران به نماد برج میلاد و نتیجه اش سلامت روان و روح شهروندان بود.

این برج حتی موجب غرور و ارزش برای تمام ایرانیان در دنیاست که در مقایسه با برج های بلند در سطح کره زمین، نامی از ایران و تهران می بینند.

غرض از این مقدمه، نگاهی دیگر به حماسه خرمشهر بود.

حماسه خرمشهر در کنار همه ارزش های مادی و معنوی یک افتخار ملی است و برای نسلی که از جنگ چیزی نمی دانند و ندیده، بیان شیوای آن، موجب غرور و افتخار می شود. نوجوان ایرانی وقتی برایش ترسیم می شود که جوانان رشید و باغیرت ایرانی چگونه با چنگ و دندان و غیرت، خونین شهر را از چنگال دیو درآوردند، خون در رگ هایشان به جوش می آید و به ایران و ایرانی بودن می بالند؛ حال آن که فرقی نمی کند، آن جوان یا نوجوان نسل سومی موهایش را چگونه درست می کند، چه لباسی می پوشد و اصلا از جنگ و جبهه چیزی می داند یا خیر، بلکه مهم آن است که به خرمشهر و فرشته های آزادی اش می بالد.

میراث هشت سال جنگ یک فرصت استثنایی برای افزایش غرور و تعصب نسل کنونی است که گویا، رویدادهای شگفتی در  فرهنگ و رسوم و اعتقادشان، دست کم در شهرهای بزرگ  در حال رخ دادن است.

به جای آنکه حماسه خرمشهر را در محافل بچه حزب اللهی ها و رزمنده های سابق غصب کنیم، باید آن را هزار برابر بیشتر با هر ابزاری و به هر قیمتی در جامعه منتشر کنیم. خرمشهر را خدا آزاد کرد؛ پس باید نخبگان و  بزرگان، شیرینی و غرور و افتخار این آزادی را برای تمام بندگان خدا در کشور ترسیم کنند تا تمام بندگان خدا در وطن از آن حظ کنند و شهد گوارای غرور و افتخار را بچشند. این اشتباه محض است که در روز آزادسازی خرمشهر، جنگ و سختی هایش را در تلویزیون به شهروندان نمایش دهیم، بلکه باید زیبایی و غرور ملی و افتخار را نمایش دهیم.

باید رزمندگان آن موقع را که هنوز هزاران نفرشان در بین ما هستند، بزرگ  بشماریم و تاج افتخار بر سرشان بگذاریم. شرطش هم آن است که تعصب بیجا را کنار بگذاریم و رزمندگان را برای همه مردم ایران با هر سلیقه و منش و فرهنگ و  پوشش و آرایش بدانیم تا همه به آنها و حماسه هایشان افتخار کنند. مقبره شهدای عملیات آزاد سازی خرمشهر در هر نقطه ای از کشور، این روزها باید به محل هایی تبدیل شود که نوجوانان و جوانان ما  به کمک ذوق و هنر در کنار آنها جمع شوند و وقتی پس از ساعتی حضور آنجا را ترک می کنند،  اشک  شوق و غرور در چشم هایشان جاری شود که چه افتخارات بزرگی در کنارشان بود و از آن خبر نداشتند!

چر اصرار داریم، حتی شهدای حماسه هشت سال دفاع مقدس را برای افراد معدودی حصار بکشیم؟ شهدا متعلق به همه مردم ایران و آنها به شدت موجب افتخار  و بالیدن برای همه هستند. بزرگان فرهنگ در جامعه باید  این حصار را بشکنند. باقی مانده های جنگ، از جمله جانبازان عزیز،  باید تکریم شوند؛ تکریم آنها به دادن کارت جانبازی و تلویزیون و یخچال نیست.

تکریم آنها هنگامی است که در جامعه دارای حدی از ارزش باشند که هر گاه از گذری عبور می کنند، همه به احترام این عزیزان کلاه  از سر بردارند و نماد زنده مقاومت و تعصب و غیرت و شجاعت را قدر بدانند و به آنها افتخار کنند.

چرا جانبازان ۷۰٪ به بالای ما که پلاک ویژه جانبازان را می توانند بگیرند تا به سهولت برای پلیس و مردم قابل شناسایی باشند، از گرفتن این پلاک طفره می روند؟ آیا این درد نیست؟ حرفشان هم آن است که نمی خواهیم مردم بدانند کسی که سوار این خودرو است، معلول و جانباز است.
چرا همه مردم دنیا نباید بدانند که صاحب این مرکب، بزرگمردی است که بیش از ۷۰٪ بدن خود را برای این آب و خاک داده است؟ پاسخش مشخص است، چون  دید و نگاه بسیاری از مردم  به ویژه نسل کنونی به این عزیزان با آنچه باید باشد و نیست تفاوت زیادی دارد.

بزرگان و فرهنگسازان کشور در این باره، باید بیشتر کمر همت ببندند؛ باید اهل یک کوچه و خیابان هر روز و هر دقیقه افتخار کنند که یک  رزمنده قدیم و یا یک جانباز جنگ در میان آنها زندگی می کند.
وای بر ما اگر جانبازان حماسه خونین شهرها دلشان از ما برنجد!

وای بر ما که اگر قلبشان را بشکنیم و منت بر سرشان بگذاریم که فلان امتیاز مادی را به شما داده ایم!
وای بر ما  که اگر جامعه را به سمت افتخار و بالیدن به تمام آنهایی که جان خود را بر کف دست گذاشتند و مشتاقانه به آغوش مرگ رفتند تا ما بمانیم به آنها افتخار کنیم سوق ندهیم!

حماسه سازان باید بزرگ باشند، حماسه سازان باید عزیز باشند، حماسه سازان باید خود عشق باشند، حماسه سازان باید شمعی باشند که تمام مردم کشور همانند پروانه از صبح تا شام و از شام تا صبح دور آنها بگردند و از اینکه کنار بزرگانی نفس می کشند که بزرگی، کوچکترین خصلت آنهاست، به خود ببالند.

یا حق