سرویس فرهنگی ـ در حالی که بیشتر سینماهای زیر پوشش نهاد الگوساز به دلیل سوءمدیریت و بی‌توجهی مسئولان مربوطه، رو به نابودی و ویرانی است، گویا برگزاری چندین و چند جشنواره و با نام‌های پرطمطراق ملی و جهانی، نوش دارویی پس از مرگ سهراب باشد!
به گزارش «تابناک»، بیشتر کارشناسان و صاحب نظران و به ویژه کسانی که با هر عنوانی در هنرهای هفتگانه فعالیت کرده و در روند خلق آثار هنری نقش دارند، عرضه مناسب و ایجاد امکان برای بهره‌برداری عموم از مهمترین عناصر حیات و دوام هنر را می‌دانند.
این موضوع در سینمای ایران به دلایل گوناگون مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. در واقع با بررسی شرایط سینمای ایران و نظر کمی و کیفی بر روند تولیدات سینمای کشورمان، کمبود و در برخی موارد نبود سالنهای سینما و همچنین نبود امکانات لازم برای نمایش این محصولات محسوس بوده و بر پیکره سینما، لطمات جبران‌ناپذیری وارد کرده است.
این نکته آنگاه بیشتر خود می‌نمایاند که متوجه باشیم در چرخه اثرگذاری مناسب فرهنگی، همان مقدار که کمیت و کیفیت تولید مهم است، به همان میزان هم چگونگی توزیع اهمیت دارد؛ چه، بی‌تردید گام نخست رسیدن به هدف نهایی از تولید یک محصول فرهنگی ـ که همان اثرگذاری است ـ همانا رسیدن محصول به دست مصرف کننده و جامعه مخاطب است.
در این شرایط، بسیار بدیهی است که تأمین این نیاز و توجه به رفع این کمبود، باید مهمترین دغدغه مسئولانی باشد که بودجه و امکانات سینما را در اختیار دارند؛ بنابراین، باید متناسب با افزایش کمی و کیفی آثار سینمایی، امکانات نمایش نیز افزایش یابد تا به همراه اینکه مفاهیم و تأثیرات معنوی سینما، در روند بهبود و ارتقای آگاهی‌های مردم موثر واقع شود، اقتصاد سینما نیز واجد توازن لازم در میزان هزینه‌ها و بازگشت سرمایه باشد.
بررسی‌ها نشان می‌دهد با آنکه تأکید بر ساخت سالنهای سینما و افزایش این امکانات سخت افزاری، از جمله مهمترین خواسته‌های هنرمندان از مسئولان است، متأسفانه در زمینه حفظ و نگهداری سینماها نیز بسیار دچار آسیب‌های جدی هستیم.
برای روشنن شدن این موضوع، باید به نمونه ای از این نوع مدیریت اشاره کرد. یکی از نهادهایی که مسئولیت حفظ و نگهداری سالنهای سینما را بر عهده دارد، زیر مجموعه سازمان تبلیغات اسلامی است، چرا که از حدود 150 سالن سینما، نزدیک نود سالن در اختیار دارد.
بررسی بیشتر این موضوع، نشان می‌دهد که متأسفانه بیش از 50 درصد این سالن‌ها به دلیل کوتاهی در بازسازی و حفظ و نگهداری مناسب، رو به نابودی است و عملا از چرخه اکران خارج شده است.
همچنین نزدیک به 20 درصد از این تعداد در شرایط بسیار نامناسبی هستند و تنها در ظاهر مشغول به کارند، ولی در عمل از آنچنان کیفیت نامطلوبی برخوردارند که زیان‌ده شده اند.
حتی برخی گزارش‌های تأیید نشده حاکی از آن است که از میان نود سالن سینمای زیر نظر حوزه هنری، تنها شانزده سالن در چرخه اکران حضور دارند و از این تعداد نیز به دلیل مشکلات سینمای ایران، بسیاری زیان‌ده بوده و تنها کمتر از ده سالن سینما حیاتی طبیعی، به معنای عدم نیاز به تزریق بودجه برای تأمین هزینه‌های اولیه دارند.
از سویی، با وجود اینکه سینمای ایران بارها و بارها از زبان هنرمندان و مسئولان، برای در اختیار گرفتن سالن و افزایش گستره نمایش عمومی اعلام نیاز کرده، تاکنون از سوی متولیان این امور در حوزه هنری، کار شایسته‌ای انجام نشده است.
نکته مهم دیگر اینکه جسته و گریخته شنیده شده که مسئولان حوزه هنری، کمبود بودجه برای این موضوع را عامل نابودی سالنهای تحت پوشش اعلام کرده اند، ولی از سوی دیگر، سالانه چندین و چند جشنواره برگزار می‌کنند که نتیجه آن، حتی اگر قابل توجه باشد، در مقایسه با لزوم صرف بودجه و توان برای بازسازی و نوسازی سالنهای سینما، بسیار غیر ضروری به نظر می‌رسد.
بنابراین، گویا مسئولان مراکزی همچون شورای عالی سینما، باید وارد عمل شده و با مشخص شدن هر چه بیشتر سیر صعودی نابودی سالنهای سینماهای زیر نظر حوزه هنری، تا بیش از این دیر نشده، مانع نابودی سرمایه‌های بسیار ضروری سینمای ایران شوند.
همچنین برای بهبود این روند بسیار ناشایست، باید دلسوزان و دغدغه‌مندان به سینما، به گونه شایسته، مسئولان نابودی سالنهای سینماها را متوجه پیامدهای سوءمدیریت‌ها کنند تا همین تعداد بسیار اندک هم، زیر بار بودجه اختصاص یافته به جشنواره‌هایی که تجربه سالیان سال نشان می‌دهد، به واقع هیچ ثمر چشمگیری برای سینما نداشته و ندارد، دیوار خم نکنند و بیش از این به مخروبه تبدیل نشوند.
