سرویس اجتماعی ـ «ایل گار»، نامی است که در زبان ترکی به نخستین برف سال می‌دهند؛ برفی که سرآغاز فصل سرد است و با بارشش تحول بزرگی در طبیعت را نوید می‌دهد.
از ویژگی‌های بارز این برف این است که بیشتر با بارندگی آغاز می‌شود و با سردی هوا، باران تبدیل به برف می‌شود و همه جا را سفید می‌کند. در اهمیت این برف، همین بس که مردمان ساکن سرزمین سردسیر آذربایجان، برایش شأنی متفاوت قایل شده‌اند و نامی جداگانه برایش برگزیده‌اند.
با بارش این برف سال، رنگ پوست خرگوش‌ها روشن‌تر می‌شود و حیواناتی که به خواب زمستانی می‌روند، آخرین تلاش‌هایشان را برای تغذیه انجام می‌دهند. اما سالهاست که انسان‌ها، نگرششان درباره زمستان تغییر کرده و به شیوه‌ای متفاوت به استقبال برف و سرما می‌روند... .
این تمهیدات البته در عرصه مدیریتی رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد و مدیران در سطح شهر‌ها و استان‌ها تلاش می‌کنند تا رخدادهای ناشی ازفصل سرما را مدیریت کنند. از آنجایی که بزرگترین مشکل ناشی از برف، محدودیت‌های ترافیکی است، طبیعتا، از جمله مهمترین دغدغه مردم و مسئولین، رسیدگی به این معضل است و انتظار اولشان، مدیریت پیشگیرانه از این مسائل است، حال آن که هر ساله در این روزها، اخباری به گوش می‌رسد که ناشی از مدیریت نادرست در این مقوله در کشور ماست.
به گزارش خبرنگار «تابناک»، با بارش برف در چند روز گذشته در محورهای کوهستانی، رفت‌وآمد در برخی مسیرها برای ساعاتی غیرممکن شد و برخی از هموطنانمان ساعاتی را در میان برف و بوران گیر افتاده و قادر به حرکت نبودند.
بر پایه این گزارش، محورهای هراز و فیروزکوه ساعاتی کامل بسته شدند و کسانی که در حال گذر از این محورها بودند، دچار سرگردانی شدند.
یکی از رانندگان عبوری به خبرنگار ما می‌گوید: ساعت هشت شب گذشته در حالی که بارندگی بود، از بابل به تهران حرکت کردیم، ولی با رسیدن به مناطق مرتفع‌تر و کوهستانی جاده، پس از محدوده پلیس راه گزنک، دچار برف و بوران شدید شدیم تا جایی که در ادامه مسیر زمین‌گیر شدیم و امکان هیچ‌گونه حرکتی نداشتیم. با تماس با پلیس 110 شرایط را توضیح دادیم و درخواست کمک کردیم.
پس از گذشت چهار ساعت نیروهای راهداری در محل حضور پیدا کردند و با کمک یک دستگاه گریدر و یک ماشین نمک‌پاش تلاش کردند جاده را باز کنند، در حالی که شدت برف به اندازه‌ای زیاد بود که نیاز به ماشین آلات بیشتر و سرعت عمل بالاتری داشت. متأسفانه، راهداری کاری از پیش نبرد و ساعت‌ها مردم در میان برف اسیر بودند و نه راه پیش داشتند و نه پس. این شد که مسیر سه ساعته را در بیش از دوازده ساعت پیمودیم!
جوان دانشجویی که از کلاس‌های صبحش جا مانده، می‌گوید: این همه از مدیریت بحران می‌گوییم، ولی هنوز با یک برف و باران بحرانی می‌شویم. چرا وقتی محور دچار برف و بوران شده، به پلیس راه‌های ابتدای مسیر اطلاع نمی‌دهند تا جاده را ببندند؟ شاید بشود پذیرفت که برف ناگهانی، مانع از نمک پاشی بموقع شده ولی نمی‌شود پذیرفت که در عصر ارتباطات نه جاده‌هایمان پوشش کامل ارتباط تلفن همراه داشته باشد و نه راهداری از بارش برف خبردار شده باشد. اگر راهداری زودتر اقدام و نمک پاشی بموقع می‌کرد، جاده بسته نمی‌شد. راهداری اینقدر بی‌نظم است که حتی ارتباط میان پرسنلش با تلفن همراه است و چون در برخی نقاط آنتن ندارند، نمی‌توانند شرایط را به همدیگر اطلاع دهند.
نگرانی‌ها و گلایه‌ها و انتقادات مسافران تازه از راه رسیده زیاد است. یکی در تونل گیر افتاده بوده و دود اگزوز انبوه ماشین‌های اسیر در تونل تنفسش را برای ساعاتی سخت کرده و دیگری بچه کوچکش در سرما اذیت شده؛ راننده ای با مشکل بنزین دردسر کشیده و یکی هم بار کامیونش مرغ زنده بوده و خدا می‌داند چقدر تلفات داده ... اما شاید بزرگترین لطمه به اعتماد ایشان وارد شده باشد؛ اعتمادی که به دست آوردنش سال‌ها زمان می‌برد و از دست دادنش به راحتی کوتاهی کردن‌های این چنینی است.
در این مجال بد نیست پرسش‌هایی چند از مسئولینی داشته باشیم که وظیفه‌شان خدمت به مردم است و به نظر نمی‌رسد که در این امر موفق رفتار کرده باشند.
مگر نه اینکه پرسنل شریف راهداری در مسئولیتشان متخصصند و دوره‌های خاصی را برای این امر گذرانده‌اند؟ چگونه است که جاده ای که در برف گیر بودن شهره عام و خاص شده، بعد از چند ساعت بارش برف بسته می‌شود و مأمورین راهداری که در منطقه هم مستقر هستند، با دیرکرد چند ساعته در محل حاضر می‌شوند؟
چرا پس از گذشت این همه سال و کسب تجربه، هنوز به جایی نرسیده‌ایم که در محورهای برفگیر، در محل‌های خاصی کیسه شن و نمک گذاریم تا در موارد اینچنینی با کمک‌های خودجوش مردمی مشکل سریعتر مرتفع شود؟
چرا مأمورین محترم راهداری و پلیس راه، ارتباطشان اینقدر کم است که پس از در تله افتادن شمار بسیاری از مردم اقدام به بستن تردد محور می‌کنند؟
چرا ارتباط بی سیم برای مأموران راهداری فراهم نشده است تا در موارد لزوم، دست‌کم با همدیگر ارتباط بگیرند و مجبور نباشند از تلفن همراهی استفاده کنند که گاه (به ویژه در مناطق حادثه‌خیز) با عدم پوشش شبکه روبه‌روست؟
چه زمانی استفاده از ابزارهای پیش‌بینی هوا در دستور کار قرار خواهد گرفت تا با کوچکترین تغییرات جوی دچار غافلگیری نشویم و خیل مسافران با سنین گوناژون را بی‌پناه نگذاریم؟
عکس‌های ارسالی: امیر ابراهیمی
بابا جان ما با بحران مدیریت روبرو هستیم نه مدیریت بحران 
توضیح املای صحیح کلمه: تورکی نه ترکی