17 ربيع الاول عام‌الفيل درتاريخ به روايتي سالروز ولادت حضرت محمد(ص) آخرين فرستاده خداوند و خاتم انبياء الهي براي هدايت بشريت به سوي سعادت در روي زمين است.
به گزارش ايسنا زندگي حضرت محمد (ص) از صدر اسلام مورد توجه و اهتمام مسلمانان قرار داشته است اما در ميان اين روايت‌ها از زندگي پربار رسول خدا خطبه‌اي از امام حسين(ع) امام سوم شيعيان و نوه پيامبراکرم(ص) وارد شده که تعابير بسيار زيبايي درباره شخصيت رسول خدا دارند.
آن حضرت در توصيف شخصيت رسول خدا و ويژگي‌هاي اخلاقي و شخصيتي جد بزرگوارشان چنين مي‌فرمايند:
« از دايى خود، هند بن ابى هاله تميمى ـ كه توصيف گر بود ـ درباره آراستگي‌هاى پيامبر صلىاللهعليهوآله پرسش كردم و گفتم: سخن گفتن او را براى من توصيف كن. او گفت: پيامبر صلىاللهعليهوآله ، پيوسته غمگين بود و هماره در انديشه، آسودگى نداشت و بدون نياز، سخن نمىگفت.
سكوتش طولانى بود، از آغاز تا پايان سخن، دهانش را كاملاً باز نمىكرد و سخنانى فراگير مىفرمود، كلامش، فصل بود كه در آن نه فزونى ديده مىشد و نه كاستى.
نرم‌خو بود و از خشكى و جسارت بركنار، نعمت را هر چند ناچيز، بزرگ مىداشت و چيزى از آن را نمىنكوهيد، تغيير ذائقه دهندگان را نه مىنكوهيد و نه مىستود، دنيا و آن چه در آن است، او را به چشم نمىآورد. چون چيزى مانع حق مىگشت، هيچ چيز ياراى خشم او را نداشت تا آن كه حق را يارى كند.او براى خود خشمگين نمىشد و براى خود چيرگى نمىخواست، هرگاه اشاره مىكرد.
با تمام كَفَش اشاره مىكرد و هرگاه شگفت زده مىشد، دست خود را مىگرداند و هرگاه سخن مىگفت، دست خود را به يكديگر مىپيوست و شست دست چپش را به گودى كف دست راستش مىزد و هرگاه خشمگين مىشد، رويش را بر مىگرداند و چهرهاش را بر مىتافت و هرگاه شاد مىشد ديدگان خود را مىهليد، بيشتر خنده او لبخند بود و هرگاه لبخند مىزد دندانهايش چونان دانههاى تگرگ خودنمايى مىكرد».(1)
منبع:
1- سايت كتابخانه احاديث شيعه
الهم صلی علی محمد و آل محمد