پخش زنده مشروح مذاکرات علنی مجلس شورای اسلامی از تلویزیون با واکنشهای متفاوتی همراه شد؛ اما مهمترین رویداد، قرار گرفتن مردم در بطن تصمیمات گرفته شده و نمایندگان فعال و نوع عملکرد ایشان در صحن خانه ملت و همچنین جذب میلیونهای مخاطب برای رسانه ملی است؛ رخدادی که میتوان در کل سال توسعهاش داد.
به گزارش «تابناک»، از میان نزدیک ۲۹۰ نماینده مجلس شورای اسلامی، چند تن را در حد تمیز چهره و صدا میشناسیم و از میان آنها، مواضع چند تن را میشناسیم و بر کار چند تن از نمایندگانی که به آنها رأی دادهایم، نظارت داریم و آیا اگر نماینده ما که صاحب یکی از صندلیهای شماره دار صحن علنی است، یک ماه به مجلس نیاید، متوجه ماجرا خواهیم شد؟ مسلماً این شناختها بسیار محدود است و آگاهیرسانی از کیفیت عملکرد ایشان، بسیار محدودتر است.
در اصل ۶۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است: «مذاکرات مجلس شورای اسلامی باید علنی باشد و گزارش کامل آن از طریق رادیو و روزنامه رسمی برای اطلاع عموم منتشر شود» که بر همین اساس سازمان صداوسیما که نهادی حاکمیتی است، مکلف شده مشروح همه مذاکرات را از طریق رادیو سراسری پخش کند؛ رویدادی که در سالهای اخیر همواره انجام شده و همه نشستهای علنی به آگاهی مردم ایران رسیده است.
با این حال رادیو هیچگاه ظرفیت لازم برای اطلاع رسانی وقایع مجلس را نداشته، به ویژه که بسیاری از رویدادهای مجلس با صوت قابل درک نیست و ازدحام مجلس نیز گاه تشخیص کیفیت مذاکرات را به دشواری میگرایاند و به همین دلیل، هیچ گاه شنیدن مذاکرات مجلس برای عموم مردم جذاب نبوده و قشر اندکی از اصحاب رسانه و مردمی که مذاکرات درباره آنها بود، بسیار محدود پیگیر مذاکرات برخی روزها بودند و طبیعتاً در روزهایی همچون استیضاح وزرا، ماجرا فرق میکرد.
با این حال در ابتکاری از سوی عزتالله ضرغامی، رئیس سازمان صداوسیما، مذاکرات علنی نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای بررسی صلاحیت گزینههای پیشنهادی دکتر حسن روحانی جهت تصدی هجده وزارتخانه دولت یازدهم از طریق شبکه خبر پخش شده و پربینندهترین برنامه این روزهای تلویزیون، یکی از پرمخاطبترین برنامههای تاریخ شبکه خبر و طولانیترین برنامه زنده تاریخ تلویزیون را رقم زد که در نوع خود رخدادی منحصربهفرد بوده است.
اگر بحث جذب مخاطب این موضوع را به کناری نهاد که گذشت ناشدنی است و باید به شدت بر آن تأکید ورزید و صداوسیما از این ظرفیت غافل نشود، آنچه قابل توجه و تأمل است، میزان اثرگذاری است که این برنامه در سطح جامعه داشته و نوع عملکرد، میزان شناخت و توانمندی نمایندگان مجلس نسبت به حوزههای محوله به ایشان و همچنین دغدغههای ایشان را برای عموم هویدا ساخته و در نتیجه قضاوت مردم درباره کیفیت تصمیمات نهایی گرفته شده در صحن علنی بسیار ساده شده و از همه اینها مهمتر این که مردم همواره بر نمایندگان و کار آنان و میزان حضور و فعال بودنشان در صحن علنی نظارت دارند و دستکم چهره نمایندگان مجلس را میشناسند!
در واقع قطعاً پس از پایان جلسات علنی مربوط به بررسی صلاحیت وزرا، افزون بر آن که صداوسیما میتواند از جذب این حجم بیننده بدون کمترین هزینه و تنها با استقرار چند دوربین و یک واحد سیار خرسند باشد، مردم نیز از این سبک پوشش شفاف رسانه ملی خشنود خواهند بود و البته از این پس، دستکم گروهی از نمایندگان مجلس را شناخته و حتی واجد دیدگاه نسبت به ایشان شدهاند و یک سلسله اتفاق مبارک با پخش چند روزه مجلس به وقوع پیوسته است.
از این منظر و با توجه به آنکه شمار شبکههای تلویزیونی همچون دوران تصویب قانون اساسی بسیار محدود نیست و تلویزیون ظرفیت پخش مستمر تمامی جلسات صحن علنی مجلس شورای اسلامی را دارد و کل جلسات هر هفته مجلس به صبح روزهای یکشنبه، سهشنبه و چهارشنبه خلاصه میشود، این پرسش هست که چرا صداوسیما از این ظرفیت بهرهبرداری نمیکند و آنچه در روزهای اخیر رخ داده، درباره تمامی جلسات روی نمیدهند و تمام جلسات زنده پخش نمیشود؟
آیا شیوهای سادهتر از این برای جذب میلیونی مخاطب برای شبکه خبر یا دیگر شبکههایی که میزبان پخش زنده این مذاکرات باشند، وجود دارد و آیا ظرفیت سنجی و مخاطب گرایی، سادهتر از این ممکن است و آیا مذاکرات قانونگذاران کشور اهمیت لازم ندارد که در صدر اخبار به صورت زنده پوشش داده شود و مردم در جریان جزئیات قانونگذاری و چهرههای فعال در مجلس قرار گیرند؟
آیا همین رویدادها باعث نخواهد شد، بخشی از نمایندگان که حضور بسیار کمرنگی در صحن علنی دارند، ولی در روزها اخیر حضور بسیار فعالی یافتهاند، حضورشان را در همه جلسات حفظ کنند و شاهد یک مجلس فعالتر باشیم؟
ای کاش رسانه ملی در این زمینه اقدام عملی در دستور کار قرار دهد و مردم از این پس بتوانند چهره نمایندگانشان را بشناسند و دیگر این گونه نباشد که مردم یک کلانشهر همچون پایتخت، چهره برخی از نمایندگانشان در مجلس شورای اسلامی را نشناسند و یا نوع کارکردشان را در صحن علنی، به رغم گذشت چند سال نتوانند ملموس پیگیری کنند و در نهایت هنگام رأی گیری دوباره، قضاوت مناسبی نسبت به نمایندگان ـ برای دوباره رأی دادن یا ندادن ـ نداشته نباشند.