یکی از مشکلات اساسی پیش روی وزیر آینده، کسری بودجه، صدها میلیارد تومان پروژه ناتمام و حضور گسترده نیروهای غیر ورزشی در عرصه مدیریت و باشگاهداری است؛ مشکلاتی در دولت دهم و پس از ادغام سازمانهای تربیت بدنی و جوانان، نه تنها کاهش نیافت، بلکه افزایش نیز یافت.
به گزارش «تابناک»، بیشتر نمایندگان از کلنگزنیها و پروژههای ناتمام ورزشی که در حوزههای انتخابیه خود در سالهای گذشته انجام گرفته، نگرانی بسیاری دارند. البته بیتوجهی به زیرساختهای ورزشی مربوط به دولتهای نهم و دهم نیست و در نتیجه سالها بیتوجهی به زیرساختهای ورزشی شهرها و استانهای در حال توسعه، عملا برخورداری جوانان برخی مناطق کشور به سمت صفر میل کرده است.
بنا بر این گزارش، مؤید حسینی صدر، نمانیده مردم خوی و چایپاره در مجلس شورای اسلامی با اشاره به بودجه عمرانی ناچیز وزارت ورزش گفت: متأسفانه بودجه عمرانی ورزش در سال ۹۲ نزدیک ۲۰ میلیارد تومان بوده که با توجه به مشکلاتی که جوانان ایرانی از جوانان خوی با کمبود فضای ورزشی دارند، این بودجه برای یک استان هم کافی نیست تا چه رسد به کل کشور.
این عضو کمیسیون صنایع مجلس در ادامه افزود: با توجه به ناتوانی وزیر قبلی در کسب بودجه، اکنون انبوهی از بدهیها بر گردن وزیر آینده افتاده و ضرورت دارد، فردی با تجربه که توانایی کسبی بودجه را داشته باشد، برای این وزراتخانه تقریبا ورشکسته به مجلس معرفی شود.
این عضو فراکسیون ورزش مجلس با اشاره به وضعیت نامناسب مالی قهرمانان ملی گفت: نیازی نیست وزیر ورزش، قهرمان یا المپیکی باشد تا از درد و مشکلات ورزشکاران بداند، زیرا تقریبا هر که کمی رسانهها و اخبار ورزشی را دنبال کند، وضعیت ناراحت کننده مالی قهرمانان و مدالآوران ایرانی را درک خواهد کرد و گره این کار و مشکلات با همدردی و افسوس خوردن و از لزوم پشتیبانی از تیمهای ملی حل نمیشود.
وی با اشاره به مشکلات مالی فدراسیونها، گفت: تیم ملی فوتبال به علت یک میلیارد تومان پول اردوی آمادگی خود را لغو میکند، یا اینکه تیم ملی جوانان ما با هزینه شخصی مهدوی کیا و روابط وی در آلمان اردو میزند و در عین شایستگی به دلیل عدم آمادگی در مراحل اولیه حذف میشود و در همین حال، صدها میلیارد تومان در نقل و انتقالات باشگاهی به جیب دلالهای فوتبال میرود. البته در سیار رشتهها وضعیت از این بدتر است، به گونهای که قهرمانان و آیندهسازان کشتی به ویژه کشتی فرنگی، دست فروشی و سمبوسه فروشی و کارهای اینچنینی میکنند. یا فدراسیون بوکس برای ابتداییترین امکانات خود، یعنی دستکش ورزشکاران نیز با مشکل روبهروست.
حسینی صدر با اشاره به افرادی که نام آنها در روزهای اخیر مطرح شده، گفت: گویا،آقای امیدوار رضایی با سابقه مدیریت طولانی خود در مجلس و تیمهای ورزشی و ریاست فراکسیون ورزش، احمدرضا نیککار را با توجه به تحصیلات عالی، سابقه قهرمانی قابل قبول و سالهای مدیریت ارشد کشور در کنار مهندس خرم و مهندس نعمتزاده ـ که تا کنون بنده اسامی آنها را شنیدهام ـ برای کار مناسب دانستهاند.
دبیر کل هیأت بینالمجالس با تأکید بر کمبود فضای ورزشی و تفریحی در بیشتر نقاط کشور، گفت: هر چند یکی از عوامل اصلی سرخوردگی جوانان و گرایش آنها به فساد و انحراف بیکاری است، دولت باید توجه کند که در کنار تلاش برای حل معضل بیکاری، فکری هم به حال اوقات فراغت آنها بکند. در بسیاری از شهرستانهای کشور حتی یک زمین فوتبال یا استخر شنا برای جوانان یا نیست یا حداکثر یک مکان برای جمعیت صد تا دویست هزار نفری آنجاست.
وی افزود: هنگامی جامعه سالم است که شور و نشاط در میان جوانان باشد. همان گونه که ما در داستانها و اشعار خود داریم: «ز سستی کژی زاید و کاستی» و باید گفت: متأسفانه با سیر رو به رشد مصرف مواد مخدر و ورود مواد مخدر صنعتی و بسیار خطرناک به ردههای سنی نوجوان کشور، باید کاری کرد که جوانان و نوجوانان این کشور در برابر این نگرانی بزرگ واکسینه شوند که بهترین کار در این زمینه، تشویق آنها به سمت ورزش و ساخت مکانهای مناسب برای این قشر است. از همین روی، هر چند ورزش قهرمانی و حمایت از مدالآوران از اولویتهای وزیر آینده باشد، توجه به ویژه به ساخت استادیومها، استخرها و کلا عملیات عمرانی از همه مسائل در وزارت ورزش و جوانان مهمتر است، به ویژه که این وزارت با ادغام سازمانهای ورزش و جوانان تشکیل شده و باید دغدغههای جوانان بیش از همیشه مد نظر باشد.
حسینی صدر در پایان با بیان این که مجلس به افراد کمتجربه رأی نمیدهد، گفت: وزارت مکان کسب تجربه نیست و اگر قرار است به جوانان مجال دهیم، دولت باید وزرا را مکلف به استفاده از معاونان یا مدیران جوان کند، تا بتوانیم در یک دوره انتقالی پنج تا ده ساله یک قشر مدیران جوان باتجربه برای آینده نظام اسلامی تربیت کنیم. اگر نخواهیم به جوانان مجال بروز و ظهور دهیم در آینده نزدیک، با پایان دوران نسل مدیران فعلی، با قحطالرجال مواجه میشویم و صدماتی که از سوءمدیریت به جامعه پمپاژ میشود، گستردهتر از آن است که در تصور بگنجد.