چرا به جای کمبود پزشک از ماماها بهره نمی‌گیرید؟

به نظر می‌رسد که کمبود منابع مالی کار خودش را کرده وگرنه مسئولان وزارت بهداشت بهتر از هر کسی می‌دانند که اگر حقوق و مزایای عقب افتاده پرستاران پرداخت شود و مشکلات این قشر مرتفع شود، چه بسا بخش عمده کمبود پرستار حل شود.

به گزارش «تابناک»، چند روزی است که طرح وزارت بهداشت برای به کارگیری ماماها به جای پرستاران و جبران توامان دو مشکلِ بزرگ "بیکاری ماماها" و "کمبود پرستار"، سر و صدای زیادی میان اهالی شاغل در بخش سلامت به راه انداخته است.

البته صدای اعتراض بیشتر از طرف جامعه مامایی شنیده می‌شود که از قضا به این دلیل که بیکاری در میانشان بیداد می‌کند، به مراتب شرایط شغلی وخیم‌تری به نسبت پرستاران دارند اما به رغم این مشکلات، ترجیح می‌دهند مامای بیکار باشند تا پرستار شاغل.

آنها معترضند و دیروز با صدای بلند گفتند که اگر می خواستند وارد شغل پرستاری شوند، رشته دانشگاهی خود را مامایی انتخاب نمی‌کردند و ادامه می‌دهند که اگر قرار بود مرز مامایی و پرستاری در بازار کار محو شود، این دو رشته در دانشگاه مجزا نمی شد؛ به نظر هم می‌رسد که حق با ایشان است.

اما اعتراض ماماها ابعاد بزرگتری دارد که به تفاوت تخصص و محل کار ایشان با فارغ التحصیلان هیچ رشته دیگری مربوط نیست بلکه هدفی که مامایی به ا« منظور تبدیل به تخصص شده را نشانه می‌رود؛ آنجایی که ماما ها قرار است امور باروری را عهده دار باشند ولی در نتیجه بیکار ماندن اغلبشان، زمام این امور به دست پزشکان افتاده و آمار رستمینه (همان سزارین) سر به فلک گذاشته است.

به عبارت بهتر، بیکار ماندن ماماها که با به کار گیری ایشان به جای پرستارها می‌تواند به نابودی ذره ذره رشته مامایی منجر شود، بی شک در کاهش آماز زایمان طبیعی خودش را نشان خواهد داد و پیرو آن اثر به سزایی در توسعه نیافتن جمعیت خواهد داشت که بی شک نه مطلوب مسئولان وزارت بهداشت است و نه هیچ کس دیگری.

هیچ اجباری برای پرستار شدنِ ماماها نیست

«ورود ماماها به شغل پرستاری اجباری نیست و هر کس که مایل باشد می‌تواند به این شغل وارد شود»؛ این را محمد میرزابیگی، رئیس سازمان نظام پرستاری می‌گوید تا نشان دهد که اجرای این طرح، به رغم جنجال‌هایی که به همراه داشته، به این دلیل که اختیاری است، نباید مورد اعتراض قرار گیرد.

مشاور وزیر بهداشت در ساماندهی نیروهای انسانی به این حد کفایت نمی‌کند و در ادامه اعتراض ماماها را غیرمنطقی می‌خواند و می‌گوید: چون ماماها در سراسر کشور از بیکاری رنج می‌برند و همواره از سوی استان ها، آمارهایی مبنی بر بیکاری این قشر به وزارتخانه می‌رسد، نیتی جز به کار گماردن ماماها در سیستم درمانی و بهداشتی پشت سر تصمیم اخیر وزارتخانه وجود ندارد.

وی حفاظت از ماماها در مقابل مشکلات حقوقی را نیز از جمله استدلال های وزارتخانه دانست و توضیح داد که مدت هاست ماماهای به ستوه آمده از بیکاری، به عنوان پرستار در مراکز درمانی مشغول به کار شده‌اند و چون این کارشان غیرقانونی است و می تواند تبعات حقوقی سنگینی برای آنها داشته باشد، با نیت حفاظت از ماماها، ورود آنها به شغل پرستاری را قانونی کرده‌ایم تا این قشر دچار مشکل نشود. 

سخنان این مقام از یک رو درست است و از روی دیگر نادرست، از این رو درست است که می‌گوید ماماهایی هستند که به دلیل بیکاری، به پرستاری رو آورده و مرتکب تخلف قانونی شده اند و از این رو نادرست است که مشکل را به شکلی سطحی مورد بررسی قرار داده و به شکلی سطحی تر، چاره جویی کرده است.

اینکه مشکل سطحی دیده شده را به سادگی می‌توان اثبات کرد؛ کافی است از مسئولان بپرسیم آیا اجازه فعالیت در کسوت پزشکی را به ماماها می‌دهید؟ اگر مامایانی به صورت غیر قانونی در کسوت پزشکی مشغول شوند، آن زمان هم برای رفع مشکل دست به کار می‌شوید و اشتغال ایشان را قانونی اعلام می‌کنید یا آن زمان دست به اقدامات ریشه ای تری می‌زید؟

همین مغفول ماندن اقدامات ریشه ای برای حل مشکل است که مجاب مان می‌کند اقدام اخیر وزارت بهداشت را برای حل مشکل بیکاری ماماها و کمبود پرستار، سطحی لقب دهیم؛ حتی سطحی از مواجهه با مشکل و دیدن و بررسی ابعاد آن.

اینجاست که از مسئولان می‌توان پرسید آیا برای برقرای توازن و رفع مشکل بیکاری این متخصصان و کمبود متخصصان دیگر، بهترین راه اعمال سیاست های مناسب برای مرحله آغاز تخصص آموزی ایشان نیست؟ آیا نمی‌توان دانشجویان پرستاری را افزود و تا رفع زیرساخت های مورد نیاز برای جذب مامایان، تعداد کمتری ماما تربیت کرد؟ آیا چنین اقدامی بهتر و شایسته از آن نیست که ماما را پرستار کنیم و لابد اگر توازن برهم خورد و جابجایی دو کفه ترازو رخ داد، پرستاران رجای ماایان به کار گیریم؟!