این سومین بار بود که مردم افغانستان برای انتخاب رئیس جمهوری آینده این کشور به پای صندوق‌های رأی رفتند تا شاید آینده‌ای بهتر برای خود رقم بزنند. حضور پر رنگ مردم افغانستان در پای صندوق‌های رأی چند پیام به همراه داشت که امید به تغییر از همه پر‌رنگ‌‌تر بود.
مردم افغانستان با حضور در پای صندوق‌های رأی و نمایش وحدت ملی، هم به طالبان نه گفتند و هم به اشغالگران؛ آنان نشان دادند بدون حضور اشغالگران ـ که جز ناامنی و کشتار چیزی به ارمغان نیاورده ـ قادر به اداره کشورشان هستند و این حرکت مردم افغانستان، گامی رو به جلو در راستای سازندگی کشورشان تلقی میشود؛ گامی که نشان از رشد و بلوغ سیاسی مردم افغانستان داشت.
حدود بیست سال پیش در زمان حکومت نجیب الله، آخرین بازمانده حکومت کمونیستی که مجاهدین افغان وارد کابل شدند، من در افغانستان بودم. فکر می‌کردم در بیست سال گذشته، این کشور دستخوش تحولات اساسی شده؛ اما وقتی به افغانستان آمدم، به روشنی دیدم که کابل، پایتخت افغانستان تغییر جدی نکرده جز برخی هتل‌های مجلل که در برخی از مناطق کابل ساخته شده، همه چیز مثل گذشته و شاید بد‌تر از گذشته است.
فقر و بیکاری در افغانستان کمر مردم را شکسته و ناامنی عرصه را بر مردم تنگ کرده؛ «ناامنی که دولتی‌ها ریشه‌های آن را در خارج از افغانستان می‌بینند. اشغالگران نیز در سیزده سال گذشته، هیچ کار سازندگی در این کشور انجام نداده‌اند. آن‌ها حتی یک دانشگاه، مدرسه، سد و یا نیروگاهی که بتواند مشکل مردم را مرتفع کند و برای زیرساختهای اقتصادی این کشور مفید باشد، انجام نداده‌اند.
ناامنی‌ها در دورترین نقاط کشور، مانع از اقدامات اقتصادی شده و راه ورود سرمایه‌گذاران به این کشور را بسته است. بیکاری و فقر در این کشور، امان مردم را بریده و هر جوانی که با من صحبت می‌کرد، در رویای خروج از افغانستان و آینده‌ای بهتر بود.
اشغالگران به جای ایجاد زیرساختهای اقتصادی و رهایی مردم این کشور از فقر، بیش از پنجاه شبکه تلویزیونی، هزار روزنامه و صد‌ها ان‌جی‌او و تشکل‌های غیر دولتی ایجاد کرده‌اند که اهداف سیاسی و فرهنگی خودشان در افغانستان را پیگیری کنند.
کمک‌های میلیاردی جامعه جهانی نیز در میان نمایندگان کشورهای کمک کننده و سران حکومتی افغانستان به یغما رفته و این کمک‌ها به نام مردم و به کام سودجویان هزینه شده است.
به هر حال، هر رئیس جمهوری که در افغانستان روی کار آید، با مشکلات جدی همچون فقر، بیکاری، مواد مخدر و ناامنی روبه‌رو خواهد بود که خروج از آن‌ها بدون کمک جامعه جهانی میسر نخواهد بود.
چالش دیگری که رئیس جمهوری آینده افغانستان با آن دست به گریبان خواهد بود، تنوع قومیتی در افغانستان است که این مسأله وحدت ملی را دچار چالش کرده؛ بنابر‌این، رئیس جمهور آینده این کشور برای خروج از بحران‌های پیش روی، راه طولانی و سختی در پیش دارد.
خبرنگار ارشد صداوسیما
