باربارا اسلاوین در نیویورک تایمز نوشت: پیش بینی های غم انگیزی نسبت به واکنش آمریکا به گزارش ها در مورد قصد ایران برای معرفی حمید ابوطالبی به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل وجود داشت.
به گزارش ایسنا، وی در ادامه نوشت: تمام این جاروجنجال ها بخاطر این بود که این دپیلمات میانسال و سفیر اسبق ایران در ایتالیا، بلژیک و استرالیا همراه با دانشجویانی بود که سفارت آمریکا را در سال 1979 به تسخیر خود در آوردند.
ابوطالبی که آن زمان 21 سال بیش نداشت در میان سازمان دهندگان این اتفاق نبود اما در میان دانشجویان متعدد بحران گروگانگیری بود که تکامل پیدا کرده و اصلاح طلب شدند.
امریکا با عدم پذیرش ابوطالبی خود را از نماینده ای محترم و توانای دولت پرزیدنت روحانی و همچنین شانس آغاز پشت سر گذاشن بحران گروگانگیری محروم می کند.
ایران هم لیست بلندبالایی از رفتارهای ناعادلانه امریکا از جمله حمایت این کشور از صدام حسین حتی پس از استفاده از تسلیحات شیمیایی علیه ایرانیان در طول جنگ دارد، بنابراین شنیدن دیدگاه ها و سخنان ابوطالبی سودمند خواهد بود.
نقش سفیر ایران در سازمان ملل در این برهه از زمان در مقایسه با دوره ی محمدجواد ظریف وزیر خارجه فعلی ایران که در طول دولت جرج بوش عهده دار این پست بود، مهم نیست. آمریکا و ایران اکنون به طور منظم و در سطوح بالا بایکدیگر مذاکره و گفتگو می کنند تا به توافق هسته ای بلندمدتی دست پیدا کنند.
در نبود روابط دیپلماتیک، نمایندگی در سازمان ملل عنوان و پست مهمی برای دیپلماسی ایران در آمریکا به شمار می رود.
اقدامات انقلابی ابوطالبی نباید باعث عدم حضور او در این پست باشد. یک روزی امریکا و ایران نیاز خواهند داشت تا از یکدیگر بابت مسائل مختلف و در جهت حرکت به سمت روابطی سازنده عذرخواهی کنند. ابوطالبی می تواند جز جدایی ناپذیر آن پروسه باشد.
