نعمت احمدی، حقوقدان در شرق نوشت:
حال که بعد از 35 سال قطع رابطه بین ایران و آمریکا، مدتی است طرفین به صورت مستقیم با یکدیگر رودررو صحبت و مذاکره می‌کنند امید آن است که یخ مناسبات و دیوار بی‌اعتمادی فرو بریزد، ممکن است نگارنده با این نوشتار متهم به آمریکادوستی بشوم که هنوز اتهامی سخت و صعب در ایران است و نزد بعضی از افراد، انگار عقربه زمان کماکان در حوالی آبان‌ماه سال 1358 متوقف مانده که مذاکره مرحوم مهندس مهدی بازرگان نخست‌وزیر موقت ایران با گروه آمریکایی شرکت‌کننده در جشن استقلال الجزایر منجر به استعفا و سپس اشغال سفارت آمریکا شد.
نزد این عده زمان 35 سال هنوز کافی نیست که به این واقعیت برسیم مذاکره و حتی برقراری روابط با قبول یا پذیرش جایگاه ایران انقلابی در معادلات جهانی از ناحیه طرف آمریکایی به مراتب بهتر از قطع رابطه‌ای است که در زمینه‌های مختلف، مشکلاتی را پدید آورده است. در دهه 40 شمسی وقتی آمریکا به ویتنام شمالی حمله کرد و این کشور را بمباران می‌کرد نگارنده به لحاظ علاقه‌ای که مرحوم پدرم به اخبار روز داشت و من هم شنونده اخبار بودم، وقتی می‌شنیدم که هواپیماهای غول پیکر آمریکایی دره‌رود «مکنک» را بمباران می‌کنند و زمانی‌که از تلفات بالای انسانی از خلال اخبار باخبر می‌شدم و از طرفی می‌شنیدم که هیات‌های نمایندگی آمریکا و ویتنام در پاریس مشغول مذاکره هستند در عوالم نوجوانی با بغض به قضیه نگاه می‌کردم که چگونه ممکن است خاک یک کشور بمباران بشود و گروه‌گروه مردم کشته شوند اما در گوشه دیگر هیات‌های نمایندگی این دو کشور با هم مذاکره کنند؟! خامی نوجوانی بغضی به همراه داشت که در خلال آن مذاکره‌کنندگان را نمی‌بخشیدم اما گردش زمان مرا به این پختگی رساند که می‌توان با حفظ تمام و کمال حقوق خود با دشمن نیز مذاکره کرد. امروزه به جرات می‌توان گفت، نمی‌توان دورخود حصارکشید و از دنیا جدا شد زیرا علم و تکنیک و صنعت چنان به هم‌پیوسته است و سرنخ هریک از ابزار و لوازم توسعه در دیگر کشورهاست که دوری از هریک از آنها می‌تواند مانع رشد و پیشرفت باشد.
برای نمونه صاحب این قلم به‌عنوان کشاورز باغدار عرض می‌کنم مسایل فیمابین با ایالات متحده، مشکلات زیادی پدید آورده است. پسته محصولی است مختص ایران و با همین نام در همه جهان شناخته می‌شود. بیشترین تولید هم تا سال 1357 متعلق به ایران بوده، از سال 58 که تحریم واردات پسته از ایران در آمریکا عملی شد احداث باغ پسته در آمریکا به‌عنوان محصولی اقتصادی مورد توجه قرار گرفت؛ کشوری که تا سال 1358 تولید‌کننده پسته نبود با سرعت شروع به احداث باغ کرد و هم‌اکنون مقام اول تولید پسته را در جهان از آن خود کرده و رقیب پرقدرتی برای ایران است. باغداران ایرانی که درحوادث انقلاب باغات خود را از دست دادند با مهاجرت به آمریکا دراین رشته فعال شدند. نبود رابطه با آمریکا مانع از ورود فناوری پسته آمریکایی به ایران شد، هم‌اکنون باغدار آمریکایی با تکیه بر یافته‌های علمی و ترویجی حداقل 4/5 تن در هکتار برداشت محصول دارد اما باغدار ایرانی کمتر از یک تن تولید دارد. سرانه تولید در سطح هکتار درآمریکا حداقل چهار تن و در ایران کمی بیش از 200کیلوگرم است.
این تفاوت ناشی از عدم امکان استفاده از فنون تولید محصول پسته از آمریکا به ایران است. در دیگر زمینه‌ها نیز همین وضع تاحدودی حاکم است. آب و خاک تنها با تکنولوژی و ترویج علمی می‌تواند تولید بیشتری داشته باشد که جمعیت رو به افزون را تغذیه کند و امنیت غذایی را پشتوانه خود داشته باشند که از دانش روز فاصله نداشته باشیم. هم اکنون جایگاه ایران درجامعه جهانی آنقدر متعالی است که همه کشورها به قدرت ایران اعتقاد و باور دارند در نشست‌های ژنو و وین عمده کشورهای جهان یک طرف میز مذاکره و ایران با صلابت طرف دیگر میز مذاکره است. امید است با حفظ موقعیت برترایران بتوانیم پشت میز مذاکره، حق و حقوق ملی خود را در سطح جهانی به اثبات برسانیم تا با حضور فعال‌تر در خانواده جهانی، کاستی‌ها را به سرعت پرکنیم.
