ارغوان رضایی تنیسور 22 ساله یکی از معدود ورزشکاران ایرانی الاصل است که ریشه خود را، علیرغم آنکه خود متولد شهر سنت اتین فرانسه است، حفظ کرده است. او را که به عنوان ملکه تنیس ایران نیز معرفی میکنند، اگرچه بیشتر به عنوان یک تنیس‌باز فرانسوی بازی می‌کند اما دو بار (در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۵) به عنوان بازیکن تیم تنیس زنان ایران، در بازیهای اسلامی زنان شرکت کرده و مدال طلای این رقابتها کسب کرده است.
درخشش ویژه رضایی در مسابقات سال ۲۰۰۷ استانبول بود که با غلبه بر بر تنیس‌بازان سرشناسی هچون ماریا شاراپوا و ونوس ویلیامز پدیده این مسابقات لقب گرفت اما در دیدار پایانی این مسابقات به دلیل آسیب دیدگی از ادامه دادن مسابقه خودداری کرد. رضایی در مسابقات رولان گاروس 2009 حضور موفقی داشت و تا مرحله یک هشتم نهایی این گراند اسلم صعود کرد که شاید اگر با بدترین قرعه ممکن روبرو نمیشد، جزو فینالیستهای این رویداد نیز میتوانست لقب گیرد. با این حال همین میزان درخشش نیز در رسانههای ایران به وساطه حس وطن پرستیاش به شکلی مثبت مورد توجه قرار گرفت.
ارغوان رضایی در گفت و گو با تابناک در خصوص از عملکردش در دومین گرنداسلم 2009 عنوان نمود: تا یک هشتم خوب پیش آمدم اما برابر سافینا خیلی خسته بودم و به همین خاطر نتواستم نتیجه بهتری بگیرم. من روز قبلش شدیداً با پردم تنیس بازی کردم و این اشتباهی بود که باعث شد، قوای من تحلیل برود و نتوانم بهترین عملکردم را برابر این تنیسور روس به نمایش بگذارم. این تجربهای خوبی برای مسابقات بعدی بود که با چنین استراتژی برابر رقبا ظاهر نشوم.
این تنیسور مطرح ایرانی - فرانسوی با بیان اینکه پیش از این در جایگاه 108 جهان بوده که در آخرین ردهبندی به 45 جهان ارتقاء پیدا کردم و در فرانسه هم نفر چهارم تنیس بانوان را در اختیار دارد، در خصوص سقف آرزوهایش اظهار داشت: سقفی خاصی قائل نشدهام اما تلاش میکنم به این خواسته قلبیام که حضور در جمع در تنیسور برتر جهان است، دست یابم که رسیدن به این موقعیت در تنیس جهان، نیازمند ان است که مسیر پیشرفتم را بدون وقفه ادامه دهم.
رضایی در پاسخ به اینکه آیا زمانی فراخواهد رسید که به عنوان عضو ثابت تیم ملی تنیس بانوان ایران، شاهد درخشش او بود، یادآور شد: هرگاه برای ایران راکت به دست گرفتم، خیلی خوشحال شدم و فکر میکنم این یک افتخار برایم محسوب میشود که برای مملکت ایران بازی کنم و پیروز شوم و مطمئن باشید اگر زمینه آن فراهم باشد، به نام ایران بازی خواهم کرد. با این وجود حتی هنگامی که اینجا بازی میکنم هم تبار ایرانیام را فراموش نکردهام و در همین مسابقات هرگاه پیروز میشدم، من را در اخبار و برنامهها به عنوان یک تنیسور ایرانی- فرانسوی معرفی می کردند و قطعاً هیچ گاه خاکی که در آن ریشه دارم، از خاطر نخواهم برد.
این تنیسور باهوش همچنین در پاسخ به این پرسش در ارتباط با درج صحنه اهداء راکتش به رئیس جمهور در فیلم تبلیغاتی انتخاباتی احمدینژاد و اینکه آیا چنین حرکتی سیاسی بوده است، خاطرنشان کرد: به هیچ عنوان اهداء راکتهایم به آقای احمدینژاد، اقدامی سیاسی نبود. من یک قهرمان تنیس هستم که خیلی از مردم دوست دارند یک توپ با امضایم داشته باشند ولی وقتی از من دعوت کردند، مثل هر شخصی که وقتی جایی می رود سوغات و هدیهای برای دوستانش می برد، دو راکت تنیسم را به رئیس جمهور ایران هدیه دادم تا همیشه به یاد تنیس و قهرمانان این رشته ورزشی باشد.
متن کامل این گفت و گو را در تابناک ورزشی بخوانید. 
همه نخبگان ایرانی ساکن خارج را میتوان با افتخار ایرانی نامید ولی اینکه چرا این نخبگان در ایران نیستند را هم مورد بررسی و توجه قرار دهید 
