من جامعه شناس نیستم و حتی کوچکترین ادعایی هم نسبت به جامعه شناسی و علوم
اجتماعی در مقیاس و معیار آکادمیک نداشته و ندارم؛ اما تا آن اندازه که در
شناخت حوزه ی اجتماعی و فرهنگ کهن و باستانی مشرق زمین و تاریخ ادبیات و
تاریخ معاصر مطالعه داشته ام، گوشه هایی مهم ذهنم را مشغول کرده که خواهش
می کنم تنها در جایگاه «بلند فکر کردن و نقد و نظر دادن درباره ی خودمان» و
بسیار «خودمانی» از نگاه دانش آموزی کنجکاو، بدان بنگرید، نه صرفا تحلیلی
بر پایه و اساس نظریات دانش علوم اجتماعی.
به گزارش
«تابناک با تو»،
در سخنرانی منتسب به استادی در یکی از فضاهای مجازی خواندم، نقل به مضمون،
که ایشان ملت کنونی ما را به عرب ستیزی متهم کرده و فرموده بودند، در حالی
که اعراب اکنون نه تنها بادیه نشین نیستند بلکه شهرهای آنچنانی و بزرگراه
ها و ساختمان ها و ... دارند، در حالی که همچنان در ایران ما بسیاری چادر
نشینند، بسیاری از ما ایرانیان به اعراب غیر ایرانی به دید تحقیر می نگریم.
در
جای دیگر این سخن آمده بود که آلمان و ژاپن پس از جنگ جهانی دوم مخروبه ای
بیش نبودند، اما مردمش مهاجرت نکردند و ناسیونالیسم عقلانی را بر
ناسیونالیسم صرفا احساسی ترجیح دادند و در سی تا چهل سال بعد به دومین و
سومین قدرت اقتصادی دنیا بدل شدند.
این سخنان از زاویه ی گوینده،
کاملا سنجیده و درست می نماید و بنده هم مخصوصا با آن بخش تحقیر ملت های
دیگر به هر شکلی و از سوی هر کسی به شدت مخالفم و اصولا از آفت های
ناسیونالسم احساسی، همین زندگی کردن در گذشته و افتخارات گذشته است و تخریب
سایر ملت ها در برابر برخی ناکارآمدی های امروز خودمان و با تکیه
برافتخارات گذشته مان.
البته باید این ناسیونالیسم یا میهن دوستی احساسی با عنصر عقلانیت تعدیل شود تا علاوه بر شعار، شعور عملی هم همراه آن شود.
اما
بهتر است همین دو مقوله اعراب از یک سو و آلمان و ژاپن از سوی دیگر را که
صرف نظر از نام گوینده شان، دغدغه و فکر بسیاری از ما هم بوده است، از
زاویه ی دیگر بررسی کنیم.
درست است که ناسیونالیسم و ملی و دینی و
اخلاقی نگریستن صحیح تنها در بیان عشق به شاهنامه یا نهج ابلاغه و تنها ذکر
دلاوری های رستم و سیاوش و اسفندیار در بعد ملی و علی ( ع ) و امام حسین
شهید در بعد مذهبی و اخلاقی و نام تخت جمشید یا خلیج فارس و شکوه مسجد جامع
یزد و گنبد سلطانیه خلاصه نمی شود و در کنار این ذکر این افتخارات به
راستی غرور آفرین مقوله ی به ظاهر ساده ی آشغال نریختن از شیشه ی باز خودرو
در اتوبان شهرمان هم مصداق عملی ناسیونالیسم است!
دینمدار بودن
تنها در پای سجاده نشستن نیست و دروغ نگفتن و غیبت نکردن هم بخش مهمی از
دینداری است که هیچ یک نه تنها نقص کننده ی دیگری نیست، بلکه باید هر یک
اثر بخشی افزاینده بر دیگری داشته باشند.
ادامه دارد ...
برای خواندن ادامه مطلب و دیگر اخبار گوناگون به سایت «تابناک با تو» مراجعه کنید. 
