افزایش موضع گیری‌های تند درباره سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر به روال سال‌های پیشین در فاصله نه چندان طولانی، واضح‌ترین نشانه تاریخی برای آغاز جنگ رسانه‌های برخی سینماگران برای شکار سیمرغ‌های این دوره از جشنواره فیلم فجر است؛ تاکتیک تکراری که انتظار می‌رود، این بار داوران نسبتاً محافظه کار این رویداد را تحت تأثیر قرار ندهد.
به گزارش «تابناک»، در فاصله ده روز تا گذر سینماگران بر فرش افتتاحیه سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، نقدها نسبت به ترکیب هیأت داوران جشنواره، کیفیت آثار راه یافته، فضای کلی جشنواره و... افزایش می‌یابد؛ نقدهایی که طبیعتاً می‌توانست در ماه‌های گذشته در جریان باشد، ولی بخشی از آنها متوجه عدم حضور برخی آثار در جشنواره پیش روست و بخشی دیگر نیز به واسطه آغاز رقابت برای سیمرغ‌های بلورین جشنواره است.
عدم انعطاف دبیر و سایر مسئولان جشنواره برای تغییر رأی هیأت انتخاب و عدم افزودن گروهی از فیلم‌ها به بخش اصلی جشنواره، نخستین حملات مستقیم و غیرمستقیم را به همراه داشت که این حملات همچنان ادامه خواهد داشت تا عدم انتخاب برخی فیلم‌ها برای مسئولان جشنواره به اندازه کافی هزینه ساز بوده باشد.
این نقدها طبیعتاً در حاشیه هیچ رویداد سینمایی معتبر دیگری نظیر کن، ونیز و برلین ـ با آنکه هیأت انتخاب شفاف ندارند ـ مطرح نمی‌شود و همه سینماگرانی که فیلم‌هایشان را به این جشنواره‌ها می‌سپارند، قاعده بازی را پذیرفته‌اند که ممکن است آثارشان در این رویداد حضور نداشته باشد و بنابراین، پس از اعلام لیست نهایی آثار حاضر در کن، برلین و ونیز، هیچ اعتراضی نمی‌کنند. نکته جالب اینکه حتی سینماگران ایرانی نیز این قاعده بازی را پذیرفته‌اند و هیچ‌گاه نسبت به عدم انتخاب آثارشان در کن، برلین و ونیز انتقادی نمی‌کنند اما درباره جشنواره فجر، به دنبال بر هم زدن قاعده بازی هستند.
با این حال آنچه از این نقدهای انتقام گونه پراهمیت‌تر است و می‌تواند جشنواره را به شدت تحت تاثیر قرار دهد، نقدهایی است که با هدف سهم‌خواهی مطرح می‌شود. معمولا سینماگران دو تاکتیک کاملاً متفاوت در جشنواره فجر دارند؛ تاکتیک نخست، سکوت تا اهدای سیمرغ‌ها و تلاش برای رایزنی در آرامش است و تاکتیک دوم، آتش سنگین روی مسئولان و هیأت داوران جشنواره است.
استفاده از تاکتیک دوم در سال‌های اخیر افزایش یافته و نقدهایی که عمدتاً دور از انصاف است، از چند هفته پیش از آغاز جشنواره توسط برخی سینماگران یا رسانه‌های وابسته به آنها آغاز می‌شود تا مسئولان هیأت داوران مجبور به توجه ویژه به این آثار شوند و تعدادی از سیمرغ‌های بلورین را به این گروه از سینماگران اختصاص دهند.
گفته‌های اخیر برخی سینماگران که به تازگی بیان شده بود و رسانه‌ها بر تناقضات متعدد این گفتار تأکید داشتند، نمونه‌ای از این تلاش‌هاست که در دوره‌های پیشین نیز توسط یکی از کارگردان‌ها که در این دوره نیز فیلمش حضور دارد، پی گرفته شده بود. نوع این حملات به گونه‌‌ای است که در دوره‌های پیشین تأثیر جدی بر هیأت داوران داشته و طبیعتاً این امکان دور از ذهن نیست که در این دوره نیز شاهد تأثیرپذیری از این حملات باشیم.
هرچند می‌توان حتی از نقد غیرمنصفانه گذر کرد، انتظار می‌رود در مقابل مسئولان جشنواره با برخی از سینماگران همراهی نکنند و به عنوان مثال باج‌خواهی برخی سینماگران در دوره‌های پیشین نظیر صدور تعداد بالای کارت‌های مهمان برای برخی فیلم‌ها را نپذیرد؛ تاکتیکی که همین سینماگران مهاجم در دوره‌های پیشین برای مهندسی اکران فیلمشان در سالن اصلی جشنواره در پیش گرفتند و موفقیت آمیز بود!
طبیعتاً سنجش میزان همراهی مسئولان جشنواره با این سینماگران ـ که ممکن است در صورت عدم پذیرش مسئولان جشنواره تهدید به خروج فیلمشان از جشنواره نمایند ـ چندان دشوار نیست و در همان روز اکران این آثار در کاخ جشنواره می‌توان دریافت که چه میزان با باج‌خواهی این اشخاص همراهی شده است.
