چه پیش از حصول توافق هسته ای و چه پس از آن، همواره غربی ها و به ویژه آمریکایی ها، با تهدیدآمیز جلوه دادن برنامه موشکی ایران، سعی در ادراک تهدید از سوی کشورهای حاشیه خلیج فارس نسبت به برنامه موشکی ایران داشته اند. در همین زمینه، پایگاه آمریکایی «نشنال اینترست» در مطلبی مدعی شده که برنامه موشکی ایران، صرفا تهدیدی برای ایالات متحده نیست، بلکه تهدیدی است که متحدان آمریکا در خلیج فارس را نیز هدف قرار داده است.
به گزارش «تابناک»، در این مطلب آمده است: «همکاری دفاع موشکی همچنان یکی از مهم‌ترین جنبه‌های روابط چندجانبه بین ایالات متحده و متحدانش در خلیج فارس باقی مانده است. صنایع دفاعی ایالات متحده به صورت گسترده‌ای از این روابط چندجانبه با مخارج نظامی کشورهای شورای همکاری خلیج فارس ـ که معمولا بالا‌ترین مخارج نظامی در جهان را از آن خود کرده اند ـ بهره‌مند می‌شوند. به علت تغییر رهبران سیاسی، نگرانی بودجه‌ای و آموزش نظامی، کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس تا حدودی سعی می‌کنند خود را از این وابستگی دور کنند. با این حال، دفاع از خود همواره به عنوان یک اصل نگران کننده برای این کشور‌ها باقی مانده که این مسأله روابط آن‌ها با صنایع دفاعی آمریکا را تضمین می‌کند».
نشنال اینترست می‌افزاید با روند رو به رشد «تهدید موشکی ایران»، منافع تجاری و استراتژیک آمریکا ایجاب می‌کرد که کشورهای حاشیه خلیج فارس را برای خرید و نصب سیستم پاتریوت (Patriot) به عنوان یک سیستم دفاع هوایی موشکی هدایت شونده که توانایی مقابله با موشک‌های بالستیک تاکتیکی، موشک‌های کروز و هواپیماهای پیشرفته را در تمامی شرایط آب و هوایی و در هر ارتفاعی داراست، ترغیب کند و تا به امروز نیز ایالات متحده پیشرفته‌ترین سیستم‌های دفاع موشکی خود را به آن‌ها فروخته است.
این نشریه مدعی شده، ایران همچنان با موشک‌های بالستیک و کروز خود، تهدید عمده‌ای برای کشورهای حوزه خلیج فارس است. مدت زمان متوسط برای رسیدن یک موشک ایرانی به شبه جزیره عربستان حدود ۸ دقیقه است. در آینده زرادخانه و تکنولوژی موشکی ایران، دیگر برای جلوگیری از تهاجم دشمن نیست، بلکه وارد فاز تهاجمی خواهد شد. این حقیقت بدین معناست که سیستم دفاع موشکی شورای همکاری خلیج فارس باید قابلیت پاسخ سریع را داشته باشد.
هم اکنون دولت‌های شورای همکاری خلیج فارس هر یک راه حلی برای سیستم دفاع موشکی خودشان دارند؛ به طور مثال، بحرین در حال حاضر، سیستم دفاع موشکی پاتریوت PAC-۳- آمریکا را به کار گرفته و از یک محافظت چندملیتی و به طور غالب از ناوگان پنجم دریایی آمریکا برخوردار است. کویت نیز از پاتریوت PAC-۳- و همچنین ام‌آی‌ام-۲۳ هاوک (MIM-۲۳ HAWK) و اسکای گارد (Skyguard) اروپایی بهره می‌برد. علاوه بر این، کویت حمایت قابل توجهی از نیروهای آمریکایی و عمدتا از فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا در خاورمیانه دریافت می‌کند.
قطر نیز در حال حاضر سیستم پاتریوت را راه اندازی کرده است، درخواست سیستم دفاع موشکی تاد (THAAD) را داده و میزبان فرماندهی مرکزی نیروی هوایی آمریکاست. قابلیت‌های دفاع موشکی عربستان سعودی نیز در درون سامانه دفاعی «سپر صلح» سازماندهی شده که تلاش دارد یک شبکه مرکزی را برای توانمندسازی شبکه منسجم دفاع ملی ایجاد کند.
سیستم دفاعی اصلی به کار گرفته شده توسط عربستان سعودی، مدل‌های پاترویت PAC-۲ و PAC-۳، اسکای گارد و هاوک با حمایت قابل توجهی از آمریکا و دیگر متحدان غربی است.
همچنین امارات متحده عربی سیستم‌های پاتریوت PAC-۳-، تاد، کروتال (Crotale) فرانسه، راپیر (Rapier) انگلیس و پانتسیر (Pantsyr) ساخت روسیه را به کار گرفته است.
هنوز هم مسائل واقعی همچون توسعه یک شبکه دفاع موشکی یکپارچه و قوی در سراسر منطقه مربوط به شورای همکاری خلیج فارس باقی مانده و فقدان یک سیاست جمعی و یکپارچه برای مقابله با تهدیدات همچنان وجود دارد.
دولت اوباما یک سپر دفاع موشکی را برای اعضای شورای همکاری خلیج فارس به عنوان یک هدف سیاسی عمده ساخته است. اعضای شورای همکاری خلیج فارس در یک تنگنای دشوار گرفتار هستند. شش کشور عضو این شورا، نه می‌توانند یک سیستم دفاع موشکی مستقل و یکپارچه مربوط به خود را داشته باشند و نه می‌توانند وابستگی خود به سیستم‌های دفاع موشکی آمریکا را از بین ببرند.
مسأله کلیدی و مهم به پشتیبانی آموزشی و فنی برای این کشور‌ها و سیستم دفاع موشکی آن‌ها مربوط می‌شود. تاکنون دولت آمریکا و تولیدکنندگان تجهیزات و شرکت‌های تسلیحاتی ایالات متحده، سیستم‌های دفاع موشکی را مستقل و بدون انتقال اطلاعات به این کشور‌ها راه اندازی کرده‌اند و به همین دلیل، همواره این کشور‌ها به آمریکا وابسته بوده و نمی‌توانند یک سیستم دفاعی مستقل را راه اندازی کنند.
در نهایت، در سالیان اخیر مسأله‌ای که ایجاد یک سیستم دفاع موشکی یکپارچه توسط اعضای شورای همکاری خلیج فارس را تحت تأثیر قرار داده است، اختلافات سیاسی میان وزارت دفاع و وزارت خارجه ایالات متحده بوده که به صورت فزاینده‌ای روابط آمریکا و این کشور‌ها را از خود متأثر کرده است. این آشفتگی همکاری‌های نظامی و فروش‌های دفاعی به منطقه را تهدید کرده و تحت تأثیر قرار داده است و با چشم انداز و نگاه وزارت خارجه به تعامل با شورای همکاری خلیج فارس موانعی برای همکاری‌های آینده وجود دارد. به همین دلیل، امکان هرگونه سپر دفاع موشکی یکپارچه منطقه‌ای از سوی اعضای شورای همکاری خلیج فارس حداقل در کوتاه مدت بعید به نظر می‌رسد.
به وضوح، وقتی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس با تهدیدات موشکی ایران مواجه می‌شوند، ایالات متحده یک متحد کلیدی برای آن‌هاست. در ادامه، این دولت‌ها تا زمانی که تهدید موشکی ایران مهم باشد، خریداران سیستم‌های دفاع موشکی امریکا خواهند بود.
