با 107 جایزه نوبل پزشکی که نگرفتیم، جامعه پزشکی کشور را از خواب بیدار کنید +ویدیو

در میان بی توجهی جامعه پزشکی و افکار عمومی ایران، مؤسسه کارولینسکای استکهلم ۱۰۷‌امین جایزه نوبل پزشکی خود را ـ که نخستین بار در سال ۱۹۰۱ برای کشف واکسن دیفتری به امیل فون بهرینگ داده بود ـ در هفته گذشته به یوشینوری اُسومی از ژاپن داد تا از زحمات چندین ساله او در رابطه با کشف مکانیسم خودخواری قدردانی کرده باشد. به راستی چرا به رغم همه تبلیغات بزرگ و کوچک داخلی، جامعه پزشکی ایران با مرزهای نوبل پزشکی فاصله زیادی دارند؟

به گزارش «تابناک» در هفته گذشته، مؤسسه کارولینسای استکهلم بنا به وصیت آلفرد نوبل 107 امین جایزه نوبل خود را به یوشینوری اُسومی دانشمند و پزشک ژاپنی به دلیل آنچه کشف مکانیسم خودخواری و پنجره جدیدی در مبارزه با بیماری هایی نظیر پارکینسون، دیابت و سرطان عنوان شد، اعطا کرد.

جایزه نوبل پزشکی سال جاری میلادی، در حالی به یک پزشک ژاپنی رسید که مروری بر تاریخچه برندگان این جایزه نشان می دهد، دانشمندانی از کشورهایی نظیر ایالات متحده آمریکا، انگلیس، آلمان، پرتغال، روسیه، اسپانیا، ایتالیا، فرانسه و چین از جمله کشورهایی بوده اند که در سال های گذشته، بیشترین توفیق را در کسب جایزه نوبل داشته اند.

از جمله اکتشافات مهمی که به بهانه آن دانشمندان برخی کشورهای توسعه یافته جهان در 107 سال گذشته موفق به کسب جایزه شدند، می توان به راهکارهای جدید مبارزه با بیماری مالاریا، ایدز، سل، دیفتری و... اشاره کرد که جدا از آن، برخی اختراعات و ابزارهای نوین درمانی نظیر دستگاه سی تی اسکن، ام آر آی، سیستم های موقعیت یاب بیماری و نیز انواع داروهای پزشکی اشاره کرد.

اگر در یک بررسی اجمالی کشور برندگان جایزه های نوبل پزشکی، اکتشاف حیاتی و میزان سن آنها با شرایط حاکم بر جامعه پزشکی کشور ایران مقایسه شود، برخی نکات تأمل بر انگیز را می توان از آن برداشت کرد که اشاره به آنها خالی از لطف نیست!

نخست اینکه تا کنون 107 بار در جهان به بهانه اختراعات پزشکی جایزه نوبل اعطا شده است، و لی در هیچ یک از دوره ها، نامی از دانشمندان ایرانی مقیم داخل و یا خارج از کشور دیده نمی شود. در اولین نگاه، شاید بهانه ای که برای این فقدان آورده شود این باشد که انتظار بردن چنین جایزه ای توسط پزشکان ایرانی با توجه به عقب ماندگی های مختلف کشور، انتظاری گزاف باشد.

در پاسخ به این بهانه باید این نکته را یادآور شد که مروری بر تبلیغات، برخوردها و رفتار جامعه پزشکی ایران در شرایط حاضر به گونه ای است که بیشتر آنها خود را بهترین پزشک دنیا می دانند و با بالاترین قیمت ها به درمان بیماران می پردازند. آیا وقتی چنین تفکری در جامعه پزشکی کشور حاکم است، نمی توان با طرح این سؤال که جایگاه پزشکی ایران در سطح جهانی بر اساس آمار وموفقیت ها چگونه است، تفکر و توقع حاکم بر حوزه کاری آنها را به چالش کشید؟

در رابطه با جایزه نوبل پزشکی، نکته دیگر آنکه هرچند افکار عمومی جامعه با حساسیت و جدیت بالا موفقیت ها و شکست های ورزشی، سیاسی، نظامی، اقتصادی و... را در عرصه بین المللی دنبال می کنند و در برابر شکست ها حساس هستند، در میان افکار عمومی جامعه نیز سطح توسعه و هماوردی دستاوردهای جامعه پزشکی ایرانی با دستاوردهای جهانی کاملاً مغفول مانده است.

موضوع دیگر اینکه وقتی به سن برندگان جایزه نوبل پزشکی دقت شود، این نکته قابل دریافت است که سن اکثر برندگان جایزه نوبل پزشکی بالاست و این خود گویای سال ها تحقیق و مطالعه آنها بر روی اکتشاف صورت گرفته است اما در ایران بسیاری از پزشکان به ویژه در سنین بالا ترجیح می دهند، به کارهای حاشیه ای نظیر اقتصادی، سیاسی و... روی بیاورند و از رسالت اصلی خود که تحقیق و مطالعه در حوزه پزشکی است غافل می شوند.