انرژی هسته‌ای را می‌توان یک منبع انرژی به صرفه، کارآمد و قابل اطمینان دانست که با تولید کم‌ترین آلاینده‌های کربنی، برق تولید می‌کند به همین دلیل است که بسیاری آن را کارآمدترین منبع تولید انرژی می‌دانند که افزایش استفاده از آن باعث کاهش آلاینده‌های کربنی خواهد شد.
به گزارش ایسنا، انرژی هسته‌ای را می‌توان صنعتی دانست که تاریخ پیدایش آن قرن اخیر است. با وجود تاریخ متلاطم این صنعت، تولید برق در مقیاس گسترده همراه با کم‌ترین میزان تولید آلاینده‌ها برای سرمایه‌گذاران و اغلب کشورها جذاب است، به دلیل همین میزان پایین آلاینده‌های کربنی است که پنل بین‌المللی تغییرات آب و هوایی سازمان ملل پیشنهاد داده است که ظرفیت انرژی هسته‌ای جهان تا سال ۲۰۵۰ به دو برابر افزایش یابد.
انرژی هسته‌ای هم اکنون از کارآمدترین استراتژی‌ها برای مقابله با تغییرات آب و هوایی محسوب می‌شود.
با این حال تعداد ۱۰۰ راکتور هسته‌ای که هم‌اکنون در آمریکا فعال هستند در حال فراهم کردن ۲۰ درصد از انرژی مورد نیاز این کشور هستند با این حال با نزدیک شدن اغلب این راکتورها به اواخر عمر فعالیت‌شان بسیاری از سرمایه‌گذاران حوزه انرژی طرفدار ادامه استفاده از انرژی هسته‌ای نیستند.
در ماه ژوئن تاسیسات گاز و برق پاسفیک کالیفرنیا اعلام کرد که قصد دارد راکتور دیابلو کنیون را در دهه آینده خاموش کند. دلیل این اقدام نه به دلیل موضوعات ایمنی یا محیط زیست بلکه دلایل اقتصادی بوده است.
بنابر اعلام این شرکت، راکتور فرسوده آن قابلیت رقابت به صرفه در حوزه تولید برق را نداشته است.
هم اکنون در حالی که گروه‌های فعال محیط زیست موضع خود را به طرفداری از استفاده از انرژی هسته‌ای تغییر داده‌اند. تعطیلی نیروگاه‌های هسته‌ای کنونی به دلیل انحراف صنعت تولید برق به نوعی کنایه‌آمیز محسوب می‌شود. استفاده از منابع تجدیدپذیر مثل انرژی خورشیدی و با در کاهش آلاینده‌های کربنی بسیار موثر است در حالی که امتیازات زیادی برای کاهش پرداخت مالیات به منابعی اختصاصی یافته است که باعث کاهش آلاینده‌های کربنی نمی‌شوند و این موضوع منطقی نیست.
بسیاری معتقدند که برای این که استفاده از انرژی هسته‌ای آینده‌ای پیش‌رو داشته باشد باید یک بازدید کلی شامل ساخت سازوکارهای جدید نظارتی و بازارهای انرژی و همین طور نحوه طراحی ساخت و تامین هزینه راکتورهای هسته‌ای در این‌باره انجام شود.
نیاز به‌روزرسانی گسترده انرژی هسته‌ای به طور قابل توجهی احساس می‌شود و هم‌اکنون قانون‌گذاران دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات بر روی این موضوع توافق دارند که صنعت هسته‌ای باید به طور گسترده‌ای به‌روزرسانی شود. چرا که نمی‌توان هیچ گونه منبع انرژی دیگری را جز انرژی هسته‌ای منبعی به صرفه، قابل اطمینان و کارآمد برای کاهش آلاینده‌های کربنی دانست. دوران طلایی انرژی هسته‌ای بلافاصله پس از پایان جنگ جهانی دوم در آمریکا آغاز شد، زمانی که دولت فدرال آمریکا تصمیم گرفت پول‌های مربوط به تحقیقات و توسعه را به طراحی و ساخت راکتورهای هسته‌ای اختصاص دهد. در سال ۱۹۵۱ دانشمندان آزمایشگاه ملی آیداهو نخستین راکتور هسته‌ای را برای تبدیل گرمای تولید شده از اتم‌های در حال گسستن اورانیوم به برق را راه‌اندازی کردند.
این راکتور توانست در ابتدای فعالیت خود چهار لامپ ۲۰۰ واتی را روشن کند که می‌توان آن را نقطه آغاز عملیاتی شدن حدود یک دهه تحقیقات و مهندسی دانست تا اواخر دهه ۵۰ میلادی نخستین راکتور هسته‌ای به شکل کنونی فعالیت خود را آغاز کرد. در سال ۱۹۶۰ کمیسیون انرژی هسته‌ای آمریکا تخمین زد که این کشور تا سال ۲۰۰ به صدها راکتور هسته‌ای نیاز خواهد داشت.
در آن زمان فلسفه بخش انرژی هسته‌ای آن بود که تا جایی که امکان دارد و در کم‌ترین زمان ممکن بیشترین تعداد راکتور ساخته و فعال شود و پس از مدتی آمریکا در ساخت راکتورهای هسته‌ای خنک شونده با آب (راکتورهای آب سبک) صلاحیت لازم را به دست آورد اما گرفتار یک نوع فن‌آوری برای مدت زمان طولانی شد.
راکتورهای آب سبک در صورت بروز هرگونه حادثه می‌توانند باعث تشعشعات رادیواکتیو شوند. با وجود بخار با فشار بالا این مواد رادیواکتیو کوچک می‌توانند از ساختمان راکتور به بیرون درز کنند مانند حادثه‌ای که در راکتورهای چرنوبیل و فوکوشیما رخ داد.
