هرچند از زمان اشغال عراق در فرودين 1382 تاکنون، دو مقام ارشد آمريکايي و بريتانيايي، يعني جورج بوش و توني بلر و اين اواخر گوردن براون، تاکنون جمعا سيزده سفر به عراق داشته‌اند، اما اخبار هيچ يک از اين سفرها، پيش از رسيدن آنها به بغداد و اقامت در اين شهر و گاه خروجشان از عراق ـ کشوري که تحت اشغال دارند ـ آشکار نمي‌شوند.
به گزارش خبرنگار «تابناك»، حتي خبرنگاراني که در سفرهاي اوليه بوش و بلر در هواپيماي آنان حضور داشته‌اند، نيز گاه از محل قطعي سفر آنان آگاهي نداشته‌اند و اين در حالي بود که آنها اعلام مي‌نمودند شرايط امنيتي در عراق براي ورود آنان فراهم است، اما نه تنها در اين سفرها، محل استقرار مقامات آمريکايي و انگليسي مشخص نبوده، بلکه مقامات عراقي نيز در جريان سفر آنان قرار نداشته‌اند.
يکي از خبرنگاران آمريکايي که در چندين سفر بوش به عراق همراه او بوده است، به خبرنگار «تابناک» در واشنگتن گفت: شديدترين تدابير امنيتي را در 45 سال فعاليت خبرنگاري خود در سفر با جورج بوش به عراق تجربه كرده است. او که در چهار سفر بوش به عراق همراه او بوده، افزود: او تا رسيدن به فضاي هوايي عراق و اعلام خلبان پرواز، از محل دقيق مقصد بي‌اطلاع بوده و تنها به او گفته شده بود براي پوشش خبري سفر رئيس‌جمهور آمريکا، همراه آنان باشد.
او که همچنين با گيتس، وزير دفاع آمريکا و همچنين کاندوليزا رايس، وزير امور خارجه آمريکا به عراق مسافرت كرده است، مي‌گويد: تدابير امنيتي و محافظت‌هاي اطلاعاتي از اين دو فرد به هيچ وجه کمتر از رئيس‌جمهور آمريکا نبوده است.
او همچنين اضافه مي‌‌كند: در يکي از سفرهاي جورج بوش به عراق، پس از اين که آنان به خانه خود در واشنگتن رسيده بودند، خبر سفر جورج بوش به عراق در رسانه‌ها منتشر شد.
اين در حالي است که سه هفته پيش از تاريخ سفر آقاي احمدي‌نژاد، رئيس‌جمهور ايران به کشور عراق اعلام رسمي شده که وي در تاريخ دوم مارس سال 2008 به اين کشور سفر كرده و حتي افرادي را که قصد ديدار آنها را دارد، در اين سفر دو روزه خود مشخص نموده است.
حال پرسش اين است، مقامات آمريکايي که حتي سفر بوش را به نخست‌وزير عراق هم اعلام نمي‌نمودند و پس از اين که بوش وارد عراق مي‌شد، نخست‌وزير اين کشور از حضور او آگاه مي‌شد، چگونه مي‌توانند ادعا كنند که قدرت نفوذ ايران در عراق، يك قدرت تخريبي است. اين حرکت آقاي احمدي‌نژاد ثابت كرده است که ايران، نه تنها خواهان ثبات در عراق است، بلکه نفوذ معنوي ايران در اين کشور، بيش از قدرت نظامي اشغالگران آمريکايي است و ثبات اين کشور در همکاري ايران رقم زده مي‌شود.
