این یکی را هیچ کس این روزها انتظار نداشت. مرگ استاد پرویز مشکاتیان بر اثر ایست قلبی در روز دوشنبه 30 شهریور. همیشه خبر‌های بدی که منتظرشان نیستیم زودتر می رسند.
پرویز مشکاتیان بدون شک در کنار بزرگانی چون محمد رضا شجریان، حسین علیزاده و محمد رضا لطفی از چهره‌های نمادین موسیقی سنتی ایرانی بود و فرزند خلف استادانی مثل ابوالحسن خان صبا و حبیب سماعی، هرچند مشکاتیان نه دنباله روی هیچ یک از آنها که سنتورنوازی بود با سبک و سیاق و خلاقیت‌ها و بدعت‌های خاص خود. پرویز مشکاتیان متولد اردیبهشت 1334 در نیشابور بود.
هشت ساله بود که اولین کنسرتش را در مدرسه امیر معزی نیشابور برگزار کرد. در سال 1353 وارد دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران شد و در همین دوران و در دانشگاه بود که رديف ميرزاعبدالله را در محضر نورعلي خان برومند و دكتر داريوش صفوت آموخت. در سال 1356 مشکاتیان به رادیو رفت که آن زمان هوشنگ ابتهاج یکی از اعضای اصلی بخش شعر و ترانه‌اش بود.
کشتار خونین مردم انقلابی در روز 17 شهریور باعث شد که همکاری مشکاتیان با رادیو دیر نپاید. پس از این کشتار و در اعتراض به آن مشکاتیان به همراه چند تن دیگر از هنرمندان از رادیو استعفا داد و در همین دوران بود که جرقه تشکیل موسسه فرهنگی ، هنری «چاووش» به همت مشکاتیان و حسین علیزاده و محمد رضا لطفی زده شد که موسسه‌ای بود متشکل از گروه‌های عارف و شیدا.
موسسه چاووش، در آن سالها نه فقط یک موسسه فرهنگی که نماد نوعی اعتراض در قالب موسیقی سنتی بود و بیهوده نیست که اولین آلبوم منتشر شده این گروه، آلبوم «به یاد عارف » است با تصویر عارف قزوینی ـ نخستین تصنیف ساز و خواننده معترض و آزادیخواه ایرانی ـ بر جلد. «به یاد عارف» را محمد رضا شجریان خواند و پس از آن «چاووش 2» منتشر شد که شجریان و شهرام ناظری خوانندگان آن بودند و آن هم کاری بود به یاد ماندنی.
از آن پس کم کم همکاری مداوم مشکاتیان و شجریان آغاز شد که حاصلش آثار بی نظیری چون «بیداد» و «دستان» و «سرعشق» و «نوا » و «آستان جانان» بود که بر پیشانی تمام شان نام مشکاتیان به عنوان آهنگساز و نوازنده می درخشید. اکنون بسیاری از تصنیف‌هایی که در تمام این سالها و برخی، از سالهای دور همچنان در حافظه علاقه مندان موسیقی سنتی مانده اند، حاصل خلاقیت پرویز مشکاتیان در آهنگسازی و سنتور نوازی هستند که از آن میان می توان به تصنیف‌های «رزم مشترک »، «شیدایی»، «وطن»، «ایرانی »، «جان جهان» و «صبح است ساقیا» اشاره کرد.
از مشکاتیان، کتاب‌های فراوانی هم در زمینه سنتور و موسیقی ایرانی به جا مانده است. کتاب‌هایی مثل «بیداد: دونوازی سنتور»، «پیروزی: چهارگاه»، «گل‌آوا: قطعاتی برای سنتور» و «۲۰ قطعه برای سنتور». مرگ پرویز مشکاتیان نه مرگ یک آهنگساز و نوازنده سنتور که مرگ یکی از ارکان موسیقی سنتی در دوران معاصر است. جای او همیشه در موسیقی سنتی ایرانی خالی خواهد بود. روحش شاد.
منبع: هفته نامه میهن 
روحش شاد و یادش پایدار 
