دونالد ترامپ اقدام به چینش کابینه ای کرده که تقریباً اغلب آن‌ها در مورد ایران سوء نیت دارند. جیمز ماتیس وزیر دفاع ترامپ، ایران را تهدید اول برای ایالات متحده می داند که بیشترین بهره را از حضور داعش در منطقه می برد و مایک فلین همچنان در پی اسنادی است که دست ایران را در انفجار بنغازی و همکاری با طالبان رو کند.
به گزارش «تابناک»؛ ویجی پراشاد، استاد دانشگاه ترینیتی، تاریخ نگار و مفسر سیاسی، در مطلبی در نشریه «سالون» نوشت: اما این روزها آنچه بیش از همه ژنرال های دولت ترامپ را نسبت به ایران مشکوک و بدبین می کند، این است که اکنون ایران بیش از هر زمان دیگر در منطقه غرب آسیا، از قدرت برخوردار است. ایالات متحده خود دو تهدید جدی برای ایران را در منطقه از بین برده است: یکی طالبان در افغانستان و دیگری حزب بعث در عراق. بعد از آن، آمریکایی ها برای عقب راندن ایران به درون مرزهای خود تلاش کردند، متحدان منطقه ای ایران را در سوریه و لبنان از میان بردارند، اما در هردو پروژه شکست خوردند.
ایالات متحده بعد از آن، از سال 2006 به ایجاد یک بحران ساختگی در مورد برنامه هسته ای ایران پرداخت و اروپا و سازمان ملل را با خود همراه کرد تا تحریم های فلج کننده بر ایران اعمال کند؛ اما در این زمینه نیز شکست خورد و این تحریم ها از سال 2015 رسما برداشته شد.
بزرگترین رقیب منطقه ای ایران یعنی عربستان سعودی بنا به دلایل سیاسی از هرگونه تهدید بالقوه منطقه ای هراس دارد. چه در قالب ایران شیعی یا در قالب نو عثمان گرایی دولت ترکیه؛ اما از آنجایی که ترکیه بیش از ایران با غرب همراه بوده است، سعودی ها در مورد ترکیه حساسیت‌های کمتری دارند. در بسیاری موارد که منافع این دو کشور با یکدیگر تقابل دارد ـ مانند مسأله اخوان المسلمین در مصر ـ عربستان از بازوی دیپلماتیک خود برای عقب نشاندن ترک ها نهایت استفاده را می برد، ولی زمانی که این دو منافع مشترکی را با هم دنبال می کنند ـ همانند سقوط اسد در سوریه ـ همکاری دو کشور به نهایت خود می رسد. اکنون نیز که ترکیه در سوریه تغییر مسیر داده است، می توان به خوبی حدس زد که تنش میان آنکارا و ریاض بالا می گیرد.
اما از زمان انقلاب ایران هیچ همکاری ویژه و اساسی میانی ایران و عربستان وجود نداشته است. ترس سعودی ها از اینکه ایران تهدید وجودی را متوجه حاکمیت مطلقه پادشاهی در این کشور کند، مانع این امر شده است؛ هرچند فرقه گرایی در این میان نقشی فعال دارد، مسأله اساسی بر سر نظریه حکومت است. برای عربستان سعودی اینکه یک کشور اسلامی باید پادشاهی مطلقه داشته باشد، یک توتم است.
این دیدگاه عربستان سعودی در کنار سم پاشی های اسرائیلی ها در دیدگاه های امنیتی آمریکا، ایران را برای سیاستمداران آمریکایی به یک کشور شرور و شیطان‌صفت تبدیل کرده است؛ هرچند این گونه فانتزی ها در سیاست خارجی جایی ندارد، امروزه می بینیم که دقیقاً همین فانتزی ها بر سیاست خارجی آمریکا در مورد ایران حاکم شده است.
در سیزدهم ژانویه روزنامه گاردین مطلبی منتشر کرد، با این تیتر که ایران در حال تغییر ترکیب جمعیتی در سوریه به نفع شیعیان و برای حمایت از دولت بشار اسد است. منبع اصلی این مطلب یک مقام بدون نام لبنانی بود به همراه ابومازن درکوش، یکی از مقامات سابق ارتش آزاد سوریه – از گروه‌های معارض دولت – و لبیب النهاص مدیر روابط خارجی گروه احرار الشام؛آن هم از گروه‌های تروریستی مخالف بشار اسد. کاملاً مشخص است که این منابع با چه رویکرد و نگاهی در مورد حضور ایران در سوریه سخن گفته اند.
در واقع به شکلی جالب توجه، همه مستندات در سوریه نشان می دهد که این گروه‌ها، تروریستی و معارض بوده‌اند که منطقه به منطقه و روستا به روستا مشغول پاکسازی قومی و فرقه ای شیعیان به نفع جمعیت غالب سنی در سوریه شده اند؛ به ویژه گروه احرار الشام؛ گزارش‌های مستندی که از اقدام‌های فرقه ای این گروه در لاذقیه و کفریا و برخی دیگر از نواحی حومه دمشق و حمص متعدد هستند؛ اما هیچ کدام از آن‌ها به تیترهای روزنامه گاردین تبدیل نشد.
آنچه در این گزارش ها هرگز به آن اشاره نمی شود این است که ایران چگونه قدرت خود در سوریه را مدیریت می کند. وقتی روسیه در سال 2015 وارد سوریه شد، من از یک مقام ایرانی پرسیدم که چرا روسیه و نه ایران باید در سوریه مداخله نظامی کند. جواب وی جامع نبود، ولی دو نکته مهم داشت: نخست اینکه ایران به عنوان یک قدرت منطقه ای قدرت نظامی لازم برای مداخله ای با این وسعت در سوریه را ندارد. مداخله نظامی روسیه نمی تواند از سوی آمریکا با موازنه همراه شود، زیرا این امر آمریکا را مستقیم با روسیه درگیر می کند.
نکته بعدی اینکه مداخله مستقیم ایران در سوریه منجر به هراس اسرائیل و در نتیجه بمباران گسترده سوریه توسط ائتلاف غرب می شود. همچنین مداخله روسیه مستقیم دولت بشار اسد را از اتهام نیابت ایران در منطقه نجات داد.
با وجود این، اکنون ایران متهم اول در سوریه است و بسیاری از رسانه‌های غربی این کشور را به جنگ فرقه ای و جنایت جنگی در سوریه متهم کرده اند. این‌گونه تبلیغات در مورد نیات ایران تنها منجر به افزایش پارانویای عربستان از ایران و تولید گزارش هایی از این دست می‌شود که امثال ماتیس و فلین آن‌ها را دوست دارند.
اما اکنون شاهد آن هستیم که تیم ترامپ با عجله در پی انکار و تکذیب وعده ترامپ برای پاره کردن توافق هسته ای است. اروپا که به شدت از جنگ لیبی و تحریم های روسیه آسیب اقتصادی خورده است، دیگر نمی تواند خود را از منابع با‌ارزش انرژی در ایران محروم کند. چین و روسیه اکنون مطمئن هستند که دیگر سازمان ملل متحد ایران را تحریم نخواهد کرد. دولت قبلی آمریکا با ایران به توافق رسید، زیرا فشارهای اروپا زیاد بود و همچنین به خوبی می دانست که بدون ایران ایجاد صلح و ثبات در عراق و سوریه ممکن نیست. اکنون اگر تیم ترامپ زیر توافق هسته ای بزند، تنها ایالات متحده منزوی خواهد شد.
گزینه های پیش پای دولت ترامپ برای تحت فشار قرار دادن ایران اندک است. نمی توان با روسیه دوست بود و با ایران و چین جنگید. این تناقض درونی سیاست خارجی ترامپ است. حامیان اصلی مالی ترامپ یعنی رابرت و ربکا مرسر و مشاور وی جان بولتون نمی توانند به سادگی واقعیات را تغییر دهند. آن‌ها می توانند تا حد ممکن فشار را بر ایران افزایش دهند، اما نتیجه این فشار علیه خود ایشان خواهد بود.
واقعا خیلی مقاله جالبی بود. 2 سالی بود از این مقاله ها نخونده بودم دقیقا بدون اینکه از هیچ طرفی طرفداری کنه اتفاقات چندیدن سال گفت.دمش گرم معلومه آدم آزاده ای هست که صد البته بسیار کم از این افراد در دنیا وجود داره.