افخمی پس از حذف موقت فراستی: اسکار معتبرترین جایزه سینمایی است / حضور یک چهره با سوابق مشارکت در فیلم های مستهجن به عنوان کارشناس اسکار!

اگر واقعاً مبنا، «ملاک حالِ فعلی افراد است» باشد، طبیعتاً نیک نژاد را نه با سریال پاییز صحرا که سه دهه پیش ساخته، بلکه باید به فیلم هایی مستهجنی که در سال های نزدیک در روند تولید یا پس از تولید آنها مشارکت داشته و بخش قابل توجهی از سوابقش در هالیوود را شامل می شود، مورد داوری قرار دارد. طبیعتاً اگر شمار قابل توجهی از سینماگران ایرانی با یک عکس در پارتی، برای سالها مجوز حضور در تلویزیون را نمی یابد، چنین شخصی با چنین سوابقی نباید بتواند از مقابل حراست صداوسیما عبور کند.

 

 افخمی در این بخش نیز اسکار را معتبرترین جایزه سینمایی خواند که به واسطه مشارکت بیش از شش هزار نفر در روند رأی گیری این برنامه که عمدتاً از وضعیت مالی و موقعیت سینمایی مستحکمی برخوردارند، اعمال نظر در آرای همه آنها ممکن نیست و به همین دلیل، نمی توان یک فیلم را به آنها تحمیل کرد. او در عین حال تأکید کرد، ممکن است متأثر از فضای احساسی و تبلیغات حول و حوش اسکار، بعضی فیلم های سینمایی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرند.
 
در آخر نیز نقد فیلم «خانه ای در خیابان چهل و یکم» بدون حضور فراستی و با حضور جواد طوسی و طهماسب صلح جو انجام شد. در این بخش جواد طوسی گفت: این فیلم از چندین حیث می تواند سوژه مناسبی برای نقد فیلم هایی از این دست در سینمای ایران باشد. فیلم هایی که به اصطلاح با بیان مینی مالیسیتی یا حذف بخشی از اطلاعات فیلم برای مخاطب جلو می روند، عموما نیز با پایان باز به پایان می رسند. مادری که در سکانس سکوت 3-4 دقیقه ای به قاب پسرش خیره می شود، این نیز نشانه ای از همین گونه فیلم هاست.
 
طهماسب صلح جو نیز پاسخ داد: یک تماشاگر به خوبی درک می کند که فیلم اول داشت اما آخر نداشت و کارگردان حق مطلب را درخصوص این مسأله مهم نمی تواند ادا کند. موضوع فیلم یعنی برادرکشی، موضوع خوب و کهنی است اما در اثر پرداخت ضعیف و ناقص ناموفق می ماند. این مهم است که فیلمساز لحظه ساختن فیلم به چیز فکر می کند. مسأله اسکار امروز همه ما را ذوق زده می کند. این اتفاق خوبی برای سینمای ایران است اما وقتی وسوسه اسکار گرفتن به ذهن یک فیلمساز می افتد، ناخودآگاه او را منحرف می کند. اگر نتیجه تقلید و شبیه او ساختن شود، این بد است.
 
او ادامه داد: تنها شخصیتی که در این فیلم برای من ارزش پیدا می کند و فکر می کنم به اندازه بدان پرداخته می شود، شخصیت دختر بچه «صنم» است. به این دلیل این شخصیت جا می افتد که ما انتظار نداریم از او چیزی بیشتر از همین رفتار کودکانه از او سر بزند. در باقی موارد شخصیت ها پرداخته نشده و به نظر کارگردان از آنها عبور کرده است. یعنی حتی اگر قانون هم از قصاص و جرم این برادر بگذرد، او چگونه می خواهد با این درد کنار بیاید؟ این مسأله که پتانسیل بزرگی برای ورود به دنیای این آدم و روحیات درونی اش داشت، بلکل در فیلم نادیده گرفته شده است. فیلم می خواهد ملودرام شود اما جلویش گرفته می شود و معلوم نیست برمبنای کدام منطق و سواد سینمایی این چنین ملودرام های بلاتکلیفی خلق می کند؟
 
این منتقد سینمایی تصریح نمود: یکی دیگر از ایرادهای این فیلم این است که شخصیت ها به قدر خاکستری هستند که به سمت خنثی یا بی تفاوتی پیش می روند. درواقع فیلم مُنُتن می شود. شخصیت محوری این درام باید کسی باشد که برادرش را کشته است، اما این شخصیت محوری گاهی مادر می شود، گاهی همسر، گاهی برادر... کارگردان نمی گذارد ما بفهمیم و کارگردان نمی گذارد تماشاگر وارد دنیای درون این آدم شود. این همان تفاوت با فرهادی است. فرهادی با وجود استفاده از این سبک فیلمسازی، به خوبی می داند که کجا به شخصیت ها نزدیک شود و درام خلق کند و کجا نکند.
 
جواد طوسی نیز گفت: کارگردان جزءنگر است و کمتر به شخصیت ها نزدیک شده است. مجموعا نشان می دهد، قربانی کارگردانی است که ابزار خود را می شناسد؛ اما ای کاش در این بحبوحه اسکار فرهادی، پرونده تکراری این سبک فیلمسازی و نشانه گذاری و بازی گرفتن ها تمام شود. اینجا این نشانه ها در سطح می ماند و با کلیت اثر ارتباطی برقرار نمی کند. یک نوع ناخنک زدن به یکسری اشارات ضمنی و فراموشی آن، اثری بر مخاطب ندارد و بی معنی است.
 
در برنامه «هفت» پرسیده شده بود که در بین فیلم های اکران شده در سال ۹۵ بازی کدام بازیگر زن را بیشتر می پسندید؟ که چنین نتایجی اعلام شد: «۱. پریناز ایزدیار (ابد و یک روز) 22% ۲. پانته‌آ پناهی‌ها (نفس) 5% ۳. مریلا زارعی (بادیگارد) 18% ۴. طناز طباطبایی (خشم و هیاهو) 13% ۵. ترانه علیدوستی (فروشنده) 38% ۶. شبنم مقدمی (زاپاس) 4%» افخمی همچنان از اعلام شمار رای دهندگان در نظرسنجی «هفت» استنکاف می ورزد.