پانزدهم اسفندماه در
تقویم ملی کشورمان، «روز درختکاری» است؛ روزی قدیمی که از دوران دانش آموزی همگان درباره‌اش خوانده‌ایم و می‌دانیم، ولی بعید است بتوانیم تأثیرگذاری خاصی برایش عنوان کنیم!
به گزارش «تابناک»، روز درختکاری از جمله روزهایی است که در
تقویم بسیاری از کشورهای جهان یافت میشود و در برخی کشورها، آنقدر مهم است که سرآغاز ماهی برای درختکاری است؛ مناسبتی که جهانیان برای پاسداشت طبیعت دایر کرده‌اند و می‌کوشند، با غرس نهال در آن، آینده‌ای بهتر برای خود و نسل‌های بعدی شان فراهم آورند.
کشور ما نیز از این قاعده جدا نیست و از دیرباز، نیمه اسفندماه «روز درختکاری» نام گرفته و بسیاری از مسئولان برای پاسداشت آن، برنامه های مفصلی تدارک می‌بینند؛ از غرس انبوه درخت در مناطق شهری و جنگلی گرفته تا برنامه ریزی برای مشارکت دادن نوجوانان و جوانان در این کار. سلسله اقداماتی که گاه در نتیجه ابتکارهای ویژه، آثار خوبی بر جای می‌گذارد، ولی اغلب بی ثمر یا کم ثمر است.
این را میشود از آمارهای انبوهی که درباره کاشت نهال در این روز منتشر میشود، دریافت که ظاهرا همگی خیالی هستند که اگر این گونه نبود، باید شاهد افزایش فضای سبز کشورمان می‌بودیم، در حالی که آمارها حکایت از کاهش آن دارند؛ چه در مناطق شهری و چه در بیرون از شهرها.
آمارهایی که با تکیه بر آنها می‌توان دریافت، جز در چند نقطه محدود در چند شهر و ناحیه جنگلی، در دیگر نقاط کشورمان با کاهش چشمگیر فضای سبز مواجهیم و آثار آن را نیز به وضوح می‌توانیم ببینیم. مثل افزایش میزان فرسایش خاک در نقاط مختلف کشورمان، افزایش بیابان زایی، ازدیاد میزان گرد و غبار، افزایش آلودگی هوا و... .
انگار نه انگار که هر ساله در نیمه اسفندماه، روز درختکاری را با کاشت انبوهی از نهال های مختلف در نقاط مختلف گرامی می‌داریم و به این منظور، بودجه های فراوانی صرف می‌کنیم؛ بودجه هایی که برای صرفشان، چندین و چند نهاد ویژه تدارک دیده‌ایم و انبوهی از مدیر، کارمند، ساختمان و امکانات سخت افزاری و نرم افزاری را در آنها به کار گرفته‌ایم.
ساز و کارهایی که هرچند نتیجه آن می‌بایست افزایش شمار درختان و فضای سبز در کشورمان باشد، به حفظ فضای سبز و درختان کشورمان نیز منجر نشده است؛ حقیقتی تلخ که در آمار و ارقام منتشره از کاهش فضای سبز و پوشش جنگلی کشورمان مشهود است و ثابت می‌کند به جای روز ملی درختکاری، چقدر نیازمند روز ملی درخت در کشورمان هستیم.
روزی برای پاسداشت درختان موجود کشورمان که اگر وجود می‌داشت، می‌شد در آن برای محافظت و تداوم عمر فضای سبز کشورمان برنامه ریزی کرده و بودجه هایی را که صرف «کاشت» میلیون ها نهال در روز درختکاری در اقصی نقاط کشورمان می‌کنیم، صرف «داشت» فضای سبز کشورمان کنیم تا شاهد کاهش سالانه آن نباشیم.
تغییری که کمترین فایده آن، جلوگیری از نمایش و مانور رسانه‌‌ای مسئولینی خواهد بود که هر ساله روز درختکاری را زمان مناسبی برای مطرح کردن خود می‌یابند و با سپری شدن آن، نه کاری به آبیاری درختان غرس شده دارند و نه قلبشان برای درختانی که به دلایل گوناگون قطع می‌شوند، می‌تپد.
روزی که اگر در
تقویم ملی کشورمان جایگزین روز درختکاری شود، مسئولانی که اکنون پشت کاشت نهال ها مخفی می‌شوند، باید درباره کوتاهی هایشان در نگهداری از درختان توضیح دهند و توانشان را صرف حفظ فضای سبزی کنند که هر ساله کاهش می‌یابد و موجب افزایش آسیب ها میشود.
بیشتر نهال هایی که می کارند تا سال بعد اگر نه ، تا سال بعدتر خشک می شود . نهضت بوته کاری است ، پوشش نابودی درخت و جنگل ؛ مثلاً در گیلان چند کارخانه تولید نئوپان و ام دی اف در حال راه اندازی است که اگر به بهره برداری برسند ، خطه سبز شمال به سرعت مانند دیگر نقاط کشور می شود : سنگستان و بیابان .