«حسن روحانی»، عضو ارشد جامعه روحانیت مبارز و از چهره های نزدیک به اصولگرایان در جریان ائتلافی که بین اصلاح طلبان، اعتدالیون و بخشی از جریان اصولگرایی شکل گرفت، در سال 92 و در جریان انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، توانست با تکیه بر این ائتلاف و همراهی چهره های شاخصی نظیر «مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی، سید محمد خاتمی، علی اکبر ناطق نوری، سید حسن خمینی و علی لاریجانی» گوی رقابت را از سایر رقبای خود برباید و بر کرسی بالاترین مقام اجرایی کشور یعنی ریاست جمهوری تکیه بزند.
به گزارش «تابناک»؛ بنا به همین مشی روحانی ـ که جذب کننده چهره ها و جریانات سیاسی مختلف و شکل گیری راه و روشی سیاسی به نام اعتدال شد ـ کابینه او نیز از بین چهره ها، مدیران و شخصیت های منتسب به گروه ها و جریانات سیاسی مختلف اعم از اصولگرا، اصلاح طلب و اعتدالگرا شکل گرفت تا بتوانند با شکل گیری یک اجماع سیاسی و مدیریتی متشکل از تفکرات مختلف راه آبادانی را در کشور طی کنند.
دستاوردهای روحانی در دولت یازدهم و انتقاد منتقدانکار دولت یازدهم با دستاوردهایی چون افزایش ذخیره اساسی کشور، برقراری ارتباطات با کشورهای دنیا به ویژه اروپایی ها به دلیل دستیابی به توافق هسته ای، خروج پرونده ایران از ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد، به رسمیت شناختن غنی‌سازی و انجام فعالیت های هسته ای توسط جمهوری اسلامی از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی، بسته شدن پرونده مطالعات ادعایی علیه جمهوری اسلامی معروف به (PMD)، کاهش چشمگیر تورم و رساندن آن از حدود 40 درصد به تورم تک رقمی، اجرای طرح بیمه سلامت، اجرای طرح جامع کاهش هزینه های درمانی در بیمارستان های دولتی، مثبت شدن طراز رشد کشور و ... به پایان رسید و البته نقص های جدی هم درباره عملکرد دولت یازدهم وجود داشت که رقیبان روحانی در جریان رقابت های انتخاباتی، به طور جدی به آن اشاره کردند.
با همه فراز و نشیب ها، «حسن روحانی» پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، جلوی انتقادات رقبایش ایستاد و توانست بار دیگر و با افزایش آرای خود نسبت به سال 92 و انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، بر کرسی ریاست جمهوری تکیه بزند و او نیز مانند رؤسای جمهور ایران از سال 60 تا کنون، دوره صدارتش را هشت ساله کند.
آزمون سخت و جدی روحانی در دوره جدید، جدای از وعده ها و قول های انتخاباتی اش، مسأله انتخاب کابینه و همراهانش در دولت دوازدهم بود؛ موضوعی که تاکنون به نظر می رسد هر دو جناح سیاسی کشور (اصولگرایان و اصلاح طلبان) را شگفت زده کرده و هر دوی این جناح ها از واکنشی که نسبت به معرفی اعضای کابینه تاکنون نشان داده اند، تقریبا از رویکرد رئیس جمهور راضی به نظر نمی رسند.
سه اولویت رئیس‌جمهور در انتخاب کابینهبه نظر می آید، رئیس جمهور همچنان بر این باور است که ترکیب کابینه اش باید متشکل از چهره های اصولگرا، اصلاح طلب و اعتدالی باشد؛ با این تفاوت که او در دولت یازدهم، تمرکزش را از وجه سیاسی اعضای کابینه اش تا حدود زیادی برداشته و تلاش کرده، افرادی را معرفی کند که اولا با او و دولتش همسو باشند، در ثانی وجه کاری، عملکردی و علمی شان نسبت به وجه سیاسی شان بچربد و سوم آنکه توانایی کار کردن با گرایش های نزدیک به تفکرات روحانی را نیز داشته باشند که در مورد آخر به احتمال فراوان، تمرکز بر ادامه منش دولت روحانی برای آینده است.
رئیس جمهور در آنچه به عنوان رویکردش برای دولت دوازدهم می توان نامید و تاکنون از خود نشان داده، ثابت کرده که پرهیز از جنجال و هیاهوهای سیاسی بی جا و همچنین رفتار اعتدالگرایانه تر نسبت به دولت قبلی اش برایش در اولویت بیشتری است و شاید همین هم موجب شده برخی گروه ها و جریانات سیاسی حامی روحانی از جمله اصلاح طلبان صدای انتقاد خود را به عملکرد رئیس جمهور بلندتر کنند.
این رویه روحانی نشان می دهد که او بر خلاف رؤسای جمهور چند دوره اخیر، بنا ندارد در دولت دومش رویه تندتری نسبت به دولت اولش اتخاذ کند و می خواهد با آرامش، اعتدال و پرهیز از هرگونه جار و جنجال سیاسی که نمونه خیلی جدی و بارز آن را در دولت دهم از سوی «محمود احمدی نژاد» و برخی اطرافیانش دیدیم، کار دولتش را پیش برده و به سرانجام برساند.
روحانی نمی‌خواهد کار از دستش در برود!رویکرد روحانی نشان می دهد او بجد ایستاده تا عنان کار از دستش رها نشود و اطرافیان کار را به سمتی نبرند که در نهایت حاشیه های چند دوره اخیر دولت های مختلف به ویژه در دور دوم، گریبانگیر او و دولتش شود. در واقع روحانی که عرصه را برای اصلاح طلبان باز گذاشته تا میدان دار شوند و نه به اصولگرایان فرصت و قدرت کافی را می خواهد بدهد که آنها رویکرد دولتش را به سمتی که نمی خواهد سوق دهند.
اینها همه بیانگر این است که شیخ دیپلمات می خواهد فضای فعالیت سیاسی خود پس از دوران ریاست جمهوری اش را حفظ کند و همچنان بتواند درون نظام تأثیرگذاری خود در عرصه سیاست داشته باشد. او نمی خواهد تجربه تلخ برخی رؤسای جمهور قبل از خود را تکرار کند و برای همین هم هست که رویکردش در دولت دوازدهم را چه در انتخاب کابینه و چه در مواضع حتی نسبت به دولت یازدهم هم معتدلانه تر کرده است.
روحانی بنا ندارد، به رئیس جمهوری تبدیل شود که پس از پایان دوره ریاست جمهوری اش، در چهره یک اپوزیسیون نظام فعالیتش را ادامه بدهد، بلکه او می خواهد این زنجیره اشتباه را قطع کند. به همین دلیل، خیلی حساب شده و آهسته گام های خود را برمی دارد و برای این کار هم تلاش می کند نهایت همکاری و تعامل را با بخش های مختلف نظام داشته باشد، چون این رویکرد، می تواند او را از جایگاه اپوزیسیونی بعد از دوران ریاست جمهوری اش به چهره سیاسی درون نظام تبدیل کند.
مگه دست خودشه چه بخواد چه نخواد اپوزیسیونه 