ویترین زشتی که سال هاست از کشورمان پیش روی گردشگران خارجی قرار داده‌ایم، قرار است رفع شود. آن هم با هزینه‌ای بسیار گزاف و در حالی که هنوز کلیت ماجرا حاوی ابهامات فراوانی است!
به گزارش «تابناک»؛ بوی بسیار تند و زننده، از نوع نامطبوع و مهوع؛ این نخستین چیزی است که گردشگران خارجی در مسیر فرودگاه امام(ره) به تهران با آن روبه رو می‌شوند؛ وضعیتی که اگر بگوییم برای خودمان تا حد زیادی پذیرفته شده است، سخنی به اغراق نگفته‌ایم، چون اگر غیر از این بود، طی سال های متمادی دست کم یک بار خواستار رفع این بو از مقامات شده بودیم.
وضعیتی که جمعیت بزرگی از مردم کشورمان با آن مواجه شده‌اند؛ چه آنهایی که گذرشان به سمت فرودگاه بین المللی واقع در جنوب تهران افتاده که قرار است به برکت آن، هاب هوایی منطقه شویم و چه انبوه مسافران اتوبان تهران-قم که از این مسیر برای تردد میان پایتخت و بسیاری از شهرهای مرکزی و جنوبی کشور استفاده کرده‌اند.
بوی زننده و غیرقابل تحملی که در مسافت طولانی از مسیر به مشام می‌رسد و آدمیزاد توان نفس نکشیدن برای عبور آن را ندارد که اگر داشت، بزرگترین حبس نفس جمعی در جهان به ناممان به ثبت رسیده بود و کاندیدای بی رقیب ثبت این عنوان در کتاب رکوردهای جهانی گینس بودیم.
اما علت این بوی نامطبوع چیست؟ این بزرگترین پرسشی است که می‌توان در این باره پرسید و از مشخص نشدن پاسخ آن، متعجب شد. پرسشی که دو سال پیش مدیرکل محیط زیست استان تهران به آن پاسخی داد که در نوع خود بسیار عجیب بود، اما در نهایت، مشخص نمی‌کرد که چرا مسیر چندین کیلومتری مابین عوارضی اتوبان تهران-قم تا فرودگاه، تا این اندازه بودار و مهوع است.
آن روز حیدرزاده گفت: «پیشتر گفته شده بود منشأ این بو گاوداری‌های فعال در این محدوده هستند. ما از این گاوداری‌ها بازدید و حتی فعالیت چند گاوداری را متوقف کردیم اما بوی بد هنوز ادامه داشت. بعد گفتند ممکن است منشأ این بوی بد رودخانه‌ای باشد که اتفاقا فاضلاب مراکز صنعتی این منطقه به آن سرازیر می‌شود. به همین دلیل پس از بررسی به صنایعی برخوردیم که صنایع آلوده و شیمیایی خود را به این رودخانه سرازیر می‌کردند. متأسفانه پس از پلمپ این مجموعه‌های صنعتی متخلف باز هم این بوی بد ادامه داشت. احتمالا این بوی بد تلفیقی از چند منشأ با هم است که اتفاقا ماندگاری بالایی هم دارد. پیگیری‌های ما بیش از شش ماه است، ادامه دارد و در این مدت به دنبال منشأ این بوی بد هستیم اما هنوز نتوانسته‌ایم آن را پیدا کنیم.»
بدین ترتیب مشخص شد بوی بدی که در آن جغرافیای خاص نفس کشیدن را دشوار می‌کند، سر منشأ خیرهایی هم واقع شده اما هنوز منشأ آن پیدا نیست؛ بویی که به برکتش چند گاوداری آلاینده تعطیل شده، جلوی سرازیر کردن فاضلاب های صنعتی به رودخانه گرفته شده و در کل، توجه محیط زیست استان را به بخشی از استان معطوف کرده اما همچنان جاری است تا کم کاری ها و قانون شکنی های بیشتری را یادآور شود.
این در حالی است که به باور برخی کارشناسان، منشأ این بوی مهوع، دفن زباله‌های تهران در کهریزک، چند کیلومتر آن سوتر از مسیر فرودگاه است. باوری که بر اساس آن، این بو از فرورفتن شیرابه‌های بسیار آسیب زا به زمین به مرور زمان به وجود آمده و لاجرم رفع آن نیز به سادگی و در زمان کوتاه ممکن نخواهد بود.
اظهارنظرهای مختلفی که چیزی بیشتر از حدس و گمان نیستند و از این روی، به پیچیدن نسخه‌ای برای رفع این بو منجر نمی‌شود؛ اما مگر می‌شود این بوی نامطبوع را ندید گرفت و برای رفع این آفت که به مسیر ورود اغلب گردشگران خارجی به ایران سنجاق شده، کاری نکرد؟ این پرسشی است که ظاهرا دولتمردان برایش پاسخ گرانی داده‌اند.
پاسخی که در قالب یک ردیف بودجه ذیل «جدول برآورد اعتبارات ردیف‌های متفرقه» در لایحه بودجه سال 97، با اعتبار یک هزار میلیارد ریال گنجانده شده است. به عبارتی 100 میلیارد تومان بودجه برای رفع بوی نامساعد[؟!] اطراف فرودگاه امام خمینی(ره)، آن هم در شرایطی که هنوز منشا این بو مشخص نشده و به همین قرینه، نسخه رفع بو نامشخص و هزینه های مرتب بر آن، نامعلوم است.
ابهاماتی کلیدی که بی توجه به آنها، قرار است روزانه مبلغی بالغ بر 270 میلیون تومان در مسیر رفع بو از مسیر فرودگاه هزینه شود؛ مبلغی که تقسیم آن بر 24 ساعتِ شبانه روز، به عدد بیش از 11 میلیون تومان برای هر ساعت می‌رسیم که به نظر برای استخدام جمعیتی بزرگ و گشتن وجب به وجب زمین‌های اطراف فرودگاه برای یافتن منشأ بو کافی باشد؛ اما اینکه چگونه و به دست چه کسی قرار است به رفع بو منجر شود، پرسشی است که پاسخ به آن را باید به آینده موکول کرد.
حتی در جاده ساوه که کلی با فرودگاه فاصله داره وقتی به نزدیکی رباط کریم(همان محدوده فرودگاه) میرسید این بو حس میشه 
حیف اکسیژن 