سی و یک سال از فاجعه انسانی هفتم تیر ماه سال ۱۳۶۶ در شهر سردشت که نخستین شهر بمباران شیمیایی شده غیرنظامی جهان است، می‌گذرد؛ ۳۱ سالی که در همه روز و ماه‌های آن درد و رنج همراه هزاران شهروند این شهر بوده و هنوز بسیاری از آن‌ها را رها نکرده است.
به گزارش «تابناک»؛ شهر سردشت را بنا بر مستندات تاریخی فراوان، باید اولین شهری معرفی کرد که بعد از جنگ جهانی اول و تصویب کنوانسیون‌های منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی این بار توسط رژیم بعث عراق در هفتم تیر ماه سال ۱۳۶۶ مورد حمله ناجوانمردانه سلاح‌های شیمیایی قرار گرفت و نزدیک به ۸۰ درصد از شهروندان این شهر را با مشکلات و مصیبت‌های این سلاح‌های مرگبار درگیر کرد.
این جنایت بشری بلافاصله پس از وقوع، زمینه این شد که نزدیک به ۱۱۰ تن از مردم مظلوم و بی گناه شهرستان مرزی سردشت را به شهادت برساند و هزاران تن از زنان و مردان آن اعم از کودک و نوجوان، یا میانسال و کهنسال به واسطه اصابت گاز‌های شیمیایی با بیماری‌ها و مشکلات ناشی از این سلاح‌ها درگیر شوند.
در همان روز‌های اولیه وقوع این حادثه تلخ و پس از بررسی‌های صورت گرفته، مشخص شد که نزدیک به ۸ هزار تن از جمعیت ۱۲ هزاری شهرستان سردشت در معرض گاز‌های سمی قرار گرفتند و به شدت مصدوم شدند.
نبود امکانات درمانی مناسب، عدم اطلاع از برنامه اولیه رژیم بعث عراق برای این حمله غافلگیر کننده، درگیری کشور با یک جنگ نفس گیر و دور بودن شهرستان سردشت از مرکز سیاسی استان و کشور، سبب شد تا در روز‌های اولیه وقوع حادثه خدمات درمانی و پزشکی مناسبی برای مردم صورت نگیرد و همین، خود زمینه ساز تشدید بحران در منطقه شد.
به رغم گذشت ۳۱ سال از آن حمله وحشتناک و بروز خسارات سنگینی که شهر سردشت و روستا‌های اطراف آن برای سال‌های سال اسیر مشکلات لاینحل کرد، امروزه نیز بررسی‌ها نشان می‌دهد، کمبود امکانات درمانی مناسب همانند بیمارستان‌های مجهز و دارای امکانات پزشکی کافی، محرومیت شهرستان سردشت، فراهم نبودن زیرساخت‌ها به خصوص در زمینه عمران شهری و جاده‌های مواصلاتی و از سویی نیز رسیدگی‌های جسته و گریخته بنیاد‌های مسئول همچنان مشکلات و مسائل مردم این منطقه از کشور را به شکل ثابت نگاه داشته است و هنوز مردم شهرستان سردشت درگیر رنج و درد مضاعفی هستند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد، بسیاری از جانبازان و مصدومان شیمیایی شهر سردشت که همچنان نزده هستند و از آسیب دیدگان آن حادثه تلخ به شمار می‌روند برای پیگیری روند درمان خود باید روز‌ها و ساعت‌ها رنج و مشقت مسافرت به شهرهایی چون ارومیه، تبریز و تهران را به جان بخرند و برای انجام عملیات‌های درمانی راهی سفر شوند.
هنوز به رغم وعده‌های فراوانی که مسئولان سیاسی استان و کشور برای انجام اقدامات زیرساختی و بنیادی در مسیر حل مشکلات مردم شهر سردشت و به ویژه مردم آسیب دیده بر زبان راندند، احداث بیمارستان‌های فوق تخصصی ایجاد امکانات رفاهی ورزشی و درمانی به خود رنگ واقعیت نگرفته و هنوز یکی از مطالبات بر زمین مانده مردم است.
از آنجا که رژیم بعث عراق در حمله شیمیایی مذکور خود به شهرستان شهر سردشت از گاز خردل استفاده کرد، هزاران تن از شهروندان این منطقه از کشورمان با بیماری‌های ریوی، پوست، چشم و التهاب‌های شدید پوستی درگیر هستند و از لحاظ تنفسی نیز مشکلات فراوانی دارند.
بررسی‌های بیشتر نشان می‌دهد، به رغم گذشت سه دهه از حمله شیمیایی به شهر سردشت، هنوز وعده‌های دولت‌ها مبنی بر حل مشکلات درمانی، بهداشتی جانبازان و مصدومان شیمیایی سردشت در کنار ساخت زیرساخت‌های عمرانی به شکل قابل قبول و رضایت بخش پیش نرفته است.
بسیاری از آسیب دیدگان این حادثه همچنان موفق به تکمیل پرونده‌های جانبازی خود و دریافت تسهیلات دولتی برای پیگیری مشکلات درمانی استفاده از خدمات دولتی نشده اند.
با این که مقام معظم رهبری در سال‌های گذشته با صدور فرمانی مبنی بر احداث تنها کلینیک مصدومان شیمیایی در شهر سردشت تلاش وافری برای کاهش آلام مردم این منطقه از کشورمان صورت دادند، این اتفاق همچنان در گیر و دار ناهماهنگی‌های میان بنیاد شهید و امور ایثارگران و وزارت بهداشت جنبه عملیاتی به خود نگرفته است.
هرچند در جریان حمله به شهرستان سردشت توسط رژیم بعث عراق بیش از ۸ هزار تن مستقیم آسیب دیدند و مشکلات ناشی از آن حمله شیمیایی آن‌ها را اسیر خود کرده است، گزارش‌ها در مورد آخرین وضعیت جانبازانی که از بنیاد شهید و امور ایثارگران تسهیلات دریافت می‌کند، نشان می‌دهد که هزاران شهروند مبتلا به بیماری‌های ناشی از آن حمله به عنوان جانباز شناخته نمی‌شوند و اصلاً تسهیلاتی دریافت نمی‌کنند.
بر اساس آنچه آمد، حمله شیمیایی به شهرستان سردشت توسط رژیم جنایتکار صدام که سند غیر قابل انکاری است، از جنایات سازمان‌های بین المللی علیه مردم مظلوم ایران، به رغم گذشت سه دهه و با وجود همه تلاش‌هایی که برای رفع مشکلات مردم منطقه صورت گرفت، هنوز عاملی است برای استمرار درد و رنج مردم و این زخم به میزان رضایت بخشی کاهش نیافته است.
