«داریوش ارجمند»، 74ساله شد. او جمعه شب در جمع مردم شهرش، شمع تولد خود را فوت کرد و در حالی به نیمه هشتمین دهه زندگی خود یک قدم نزدیک‌تر شد که در جمع دوستدارانش از یک باور قدیمی سخن گفت: ایمان دارم، اگر خودم از کار هنری که انجام می دهم یا نقشی که بازی می کنم، لذت نبرم، هیچ کس دیگری نیز ازآن لذت نخواهد برد و به دل کسی نمی نشیند.
به گزارش روزنامه خراسان، او تاکید کرد: من تعریف سختی را برای هنر قائلم و به همین دلیل در این سال‌ها بسیار به خودم سخت گرفتم.
شاید همین رویکرد ارجمند باعث شد او خیلی زود وارد تئاتر و پس از آن سینمای آماتور شود، اما نزدیک به دو دهه بعد در سینمای حرفه‌ای و پس از آن تلویزیون بازیگری کند. او بااین‌حال، در همان اولین فیلمش «ناخدا خورشید» (۱۳۶۵) و در ۴۲ سالگی، مسیری طولانی را میان‌بر رفت و نشان داد که بازیگری باجنم متفاوت تئاتری‌های آن روزگار است.
ارجمند این سال‌های سخت و تجربه‌های دشوار را عبرتی برای جوان‌ترها دانست که بازیگری را حرفه‌ای سهل تصور می‌کنند. او جمعه شب و در مراسم تولدی که برای ایشان در محل تالار شهر مشهد برگزار شد، بخش‌هایی از این مسیر دشوار را روایت کرد:
بعضی جوان‌ها فکر می کنند بازیگری آسان‌ترین کار دنیاست
ارجمند پس از آن که چهره‌های متفاوت از جمله کیوان ساکت، علی انصاریان و... برای تعریف از توانمندی‌های او پشت تریبون رفتند، مجالی خواست و خطاب به حاضران گفت: من نوکر ساده ملت هستم و یک خدمت گزار فرهنگ سرزمینم و افتخار می کنم که عبودیت خداوند را دارم. این ها سه شعاری هستند که زندگی مرا می‌سازند. اگر کاری در این سال ها انجام دادم، ذیل باور به همین اصول بوده است.
او با بیان این که، به فرهنگ سرزمینی باور دارم که آزادگی را به همه چیز در جهان ارجحیت می دهد، متذکر شد: فکر می کنم هنوز جایگاه برای پریدن و اوج گرفتن برای همه وجود دارد و توقف در چنین شرایطی معنا ندارد. من تعریف سختی را برای هنر قائلم و به همین دلیل نیز به خودم بسیار سخت گرفته‌ام. چون باید هم الگو باشم، هم فرهنگ ساز، هم دنیاطلبی را رها کرده و هم در پی آخرت‌طلبی باشم. خلاصه توقع‌ها از این که چه باشم و چه نباشم زیاد است و دشوار. گاهی همه این‌ها بودن در تعارض باهم قرار می‌گیرد و باعث می شود بعضی هنرمندان در زندگی‌شان در اصطلاح گیج بزنند و به مشکل دچار شوند.
او تاکید کرد: تنها آن دسته از آثارم برای مخاطب ماندگار می شود، که از انجامشان لذت برده باشم. من وقتی به پرده سینما نگاه می کنم و دوستانم و همکارانم را در نقش های مختلف می بینم، می فهمم که کدام یک دارند لذت می برند و کدام‌شان به پولی که می گیرند، می اندیشند؟ همه این‌ها قابل تشخیص است.
این هنرمند پیش کسوت تاکید کرد: هرگز کاری را که انجام دادم سهل نگرفتم چون تربیت فرهنگی و هنری من از ناحیه کسانی صورت گرفت که نمی توانم به باورهایشان خیانت کنم.
وی اذعان کرد: بعضی جوان‌ها فکر می کنند بازیگری آسان‌ترین کار دنیاست اما هرگز از خود نمی پرسند چرا به فلانی می گویند هنرمند و به عده ای نه... یک بازیگر همه ابزار هنر را در درون خود دارد، ساز، قلم‌مو، بوم و... همه درون اوست و به مدد همه این ابزارهای درونی است که یک نقش را خلق می کند و ماندگار می سازد.
ارجمند یادآور شد: راستش را بخواهید، هیچ وقت نتوانستم توضیح بدهم که نقش مالک اشتر را چطور بازی کردم، من برای این نقش 19ماه نوکری کردم و بیش از دو دهه است به واسطه آن آقایی می کنم.
او در ادامه از همه آن‌هایی که در تعالی شخصیتی و هنری او نقش داشتند، یاد کرد و گفت: از اقبال، معلم دبیرستانم که انشاهایمان را به من می سپرد تا اجرا کنم تا دکتر علی شریعتی که بیشترین حق را به گردن من برای شناخت جهان و این نگاه همیشه نقاد من، همه و همه سهمی در این توفیقات دارند.
آدم‌هایی در بعضی مناصب نشسته اند که در جایگاه شایسته خود نیستند
این بازیگر سینما و تلویزیون، نقبی زد به نقدهایی که اهالی فوتبال به ورود او به عالم توپ و تور دارند و توضیح داد: خیلی ها می گویند چرا تو درباره فوتبال صحبت می کنی، در جوابشان می گویم که همه چیز این جهان به من مربوط است، چون من انسانم و هیچ چیز نمی تواند به نوعی با من و جهانم ارتباط پیدا نکند.
وی در امتداد همان نگاه نقادانه، از جایگاه‌هایی گفت که به شایستگی تصاحب نشده‌اند و بیان کرد:به استناد همان حق انسان بودن، پیشتر گفته‌ام آدم هایی در بعضی مناصب نشسته اند که در جایگاه شایسته خود نیستند، چون در یک رقابت برابر به این فرصت ها دست نیافته اند. یک بازیکن برای ثبت گل باید از مدافعان با مردانگی عبور کند اما این ها چنین نکردند. عادت بعضی شده، در زندگی معمولی همدیگر را دور می زنند، آفساید می کنند و زیر پا می زنند تا بالا بروند.
ارجمند ادامه داد: خوشبختانه در عالم هنر چنین رفتارهایی موثر نیست چون داور هنر مردم هستند. ممکن است کسی برای مدتی با سفارش دیگران به جایی برسد اما بعد از مدتی حتما حذف خواهد شد. مردم ما هنر را خوب می شناسند.
نقش مالک اشتر را از امام رضا(ع) خواستم
او پایان حرف‌هایش را به مشهد و وجود بارگاه ملکوتی حضرت رضا(ع) در این شهر کشاند و گفت: من هرچه دارم از وجود آن حضرت دارم. در این سال ها، هرچه خواستم از این درگاه بوده و همیشه هم اجابت شده است. حتی از حضرت خواستم تا توفیق دهد در اجرای نقش مالک اشتر سربلند شوم و چنین شد.
او با ابراز خرسندی از حضور در جمع دوستان قدیمی و پیش کسوتان هنر مشهد، از برگزارکنندگان این مراسم تقدیر کرد.
ماجرای دوتار و دو مهره گردن
«داریوش ارجمند» در برنامه «شبی با عبدی» نیز از خاطرات جالبش گفت. این هنرمند تعریف کرد که نواختن دوتار می داند و از فرصت آشنایی با استاد عثمان محمدپرست، چنین تعریف کرد: او را بزرگ ترین نوازنده دوتار جهان می دانم. ما باهم سفری به ترکمنستان داشتیم، کشوری که دوتار در آن شهرت زیادی دارد و در آن جا استاد محمدپرست در جمع مقامات سازش را نواخت. بعد از اجرایش، جمعی از نوازندگان آن کشور، سر جعبه ساز او آمدند چون باور نمی کردند که ساز او تنها دوتار داشته باشد.
این هنرمند پیش کسوت در ادامه به ماجرای آسیب دیدنش سر صحنه سریال امام علی(ع) اشاره کرد و گفت: اسبی که سوارش بودم در حال عبور از رودخانه بود که سرش را بالا آورد و ضربه ای زیر چانه من زد که منجر به شکستن دو مهره گردنم شد و هشت ساعت و نیم زیر تیغ جراحی بودم. در ایام نقاهتم آقای عبدی به عیادتم آمد. من آتلی به گردن داشتم و نباید اصلا تکان می خوردم اما او با طنازی‌اش چنان مرا به خنده انداخت و وضعیتی ایجاد کرد که برادر همسرم که خود پزشک بود، از او خواست منزلمان را ترک کند.
عبدی در پاسخ به این نکته او گفت: راستش را بخواهی من داشتم کاری را که اسب نتوانست تمام می کردم.
