این روزها به هر بازاری که سر بزنید، قیمتها به سقف چند ماهه اخیر چسبیده و خیال پایین آمدن ندارند. فرقی نمی‌کند بازار چه محصول یا کالا و خدماتی باشد؛ از بازار خودرو و قطعات آن گرفته تا بازار مسکن و نیازهای ضروری و اساسی سفره های مردم.
اگر به میانه های نیم سال اول بازگردیم، خبرها حکایت از افزایش قیمتها به دلیل جهش‌های لحظه ای و ساعت به ساعت نرخ ارز به ویژه دلار آمریکا در بازار آزاد داشت. هرچند مسئولین دولتی معتقد بودند که قیمتهای ارز در بازاری کم حجم رقم خورده و نباید تأثیری بر کالاها به ویژه کالاهای اساسی مردم داشته باشد، زیرا دولت برای تأمین نیاز اساسی مردم، دلار 4200 تومانی تخصیص داده است.
اما آنچه مسلم است، اینکه جهش نرخ ارز تأثیر قابل توجهی بر افزایش قیمت سایر کالاها و خدمات گذاشته بود و مردم نیز این ارتباط مستقیم را باور کرده بودند و بسیاری از مردم دلیل دیگری را متصور نمی‌شدند.
به هر حال با گذر زمان، این روزها نرخ دلار آمریکا تقریباً به نصف رسیده است. اما بر خلاف انتظار، خبری از عقبگرد قیمتها در سایر کالاها و خدمات نیست و حتی در مواردی شاهد ادامه روند افزایشی نرخ‌ها هستیم.
♦ حال پرسش اینجاست که آیا اساساً جهش‌های چند ماه اخیر نرخ کالاها و خدمات، تنها متأثر از افزایش نرخ ارز بوده که حالا با افت آن، باید انتظار کاهش قیمتها را داشته باشیم؟!
♦ آیا عوامل دیگری همچون افزایش نقدینگی در رشد نرخ کالاها اثرگذار بوده است؟ اگر پاسخ مثبت است، این اثرگذاری را چند درصد می‌دانید؟
♦ بسیاری از کارشناسان، چسبندگی قیمتها را عاملی میدانند که از کاهش قیمتها در بازه زمانی کوتاه جلوگیری کرده و معتقدند در ماه های آتی، قیمتها کاهش خواهد یافت. آیا شما با این استدلال موافق هستید؟
♦ اگر بپذیریم که تنها جهش نرخ ارز باعث افزایش قیمت کالاها در بازار داخلی بوده، چرا با ریزش نرخ ارز، کاهش قیمت کالاها را احساس نمی‌کنیم؟
♦ برخی معتقدند که جهش قیمت کالاها به دنبال افزایش تقاضا به وجود آمده و همچنان وجود تقاضا مانعی در برابر افت قیمت‌هاست. آیا این استدلال قابل تعمیم به کل بازار و کالاهاست؟
و سؤال پایانی؛ آیا شما کالایی را سراغ دارید که به دنبال ریزش اخیر نرخ ارز، به کاهش قیمت رضایت داده باشد؟
یادآور می شویم، پیام های این خوانده میشوید، تا ساعت ۱۹ امروز به صورت آنلاین منتشر خواهد شد.
نقدینگی افسارگسیخته باعث تمام این بدبختیاست. جهش نرخ ارز هم جرقه گران فروشی شد. حالا هم بسیاری از فروشندگان حاضر به ارزان کردن نیستند. چون سود خوبی عایدشون داره میشه. 
این قراری است که دولت امریکا با این 8 کشوری که در خرید نفت ایران معافیت داده گذاشته. اگر قیمت نفت زیر 65 دلار بماند قطعا کره جنوبی و یونان و ژاپن و ایتالیا و تایوان یا از معافیت خود استفاده نکنند یا بسیار کمتر و سه کشور هند و چین و ترکیه هم هر ششماه خرید نفت خود از ایران را نصف کنند. خلاصه اینکه حداکثر فروش نفت ایران در این ششماه اول از 13 ابان یک میلیون بشکه خواهد بود و در ششماه بعد نصف یعنی 500 هزار بشکه. نتیجه اینکه با توجه به کاهش قیمت نفت در بازارجهانی که حال در کانال 50 دلار است و تخفیفهای سنگین ایران و هزینه حمل و بیمه که ایران تقبل کرده و از همه بدتر هزینه مالیات و بانکی تبدیل ارز نفتی صادرات به پول محلی این کشورها و هزینه 25 درصدی بیشتر خرید کالا فقط از بازار این کشورها ایران بابت هر بشکه نفت خود قدرت خرید کمتر از 35 دلار خواهد داست. یعنی درامد ماهانه زیر یک میلیارد دلار. جالب است بدانید ششماه پیش این درامد 6 میلیارد بود و الان دولت ماهی 700 میلیون دلار فقط برای ارز مسافری و تزریق به بازار و یک میلیارد دلار و بیشتر فقط برای غذا و دارو هزینه می کند. حالا هزینه های سایر موارد که بسیار بیشتر است بماند. خوب حالا شما خودتان محاسبه کنید که نرخ دلار ده هزار تومنی چه اندازه دستوری و ساختگی است و وقتی فنر ان در رود بازار اقتصاد و بودجه دولت و اقتصاد ایران چه خواهد شد اما برای دولت مدبر مهم نیست. چون تدبیر اصلی و استراتژیک همه دولتها در ایران قاعده طلایی از این ستون به ان ستون کردن و امروز را به فردا رساندن است! 
