ساخت ماهواره در دانشگاه؟ سالهاست که پاسخ دادن به این سوال در کشورمان ساده شده و در «بله» خلاصه میشود. پاسخی سرراست که میشود با نام بردن از چندین ماهواره ایرانی، برای اثباتش شاهد و مثال ارائه کرد.
به گزارش «تابناک»، پس از وعده‌های مکرر و محقق نشده مسئولان در خصوص پرتاب ماهواره‌های تولید شده در دانشگاههای کشورمان، بالاخره یکی از مشهورترین محصولات دانشگاهی کشورمان به فضا پرتاب شد، اما نتیجه آن چیزی نبود که انتظار می‌رفت؛ نتیجه‌ای که «شکست» لقب گرفته، اما می‌تواند شکست نباشد!
صحبت درباره ماهواره «پیام» است که بامداد امروز به فضا پرتاب شد، اما در نتیجه بروز یک مشکل در مرحله سوم موشک ماهواره‌بر، در مدار قرار نگرفت و احتمالا به اقیانوس هند سقوط کرده و در اعماق آن آرام گرفته است.
ماهواره‌ای از نوع سنجشی با وزن حدود ۱۰۰ کیلوگرم که در دسته بندی میکروماهواره‌ها قرار می‌گیرد و طراحی و ساخت دانشگاه امیرکبیر است. ماهواره‌ای با قابلیت تصویربرداری سه‌طیفی و پانکروماتیک از محدوده ایران که قرار بود در مداری در ارتفاع ۵۰۰ کیلومتری از سطح زمین با شیب مداری ۵۵ درجه قرار گیرد و دست کم برای مدت دو سال با دو ایستگاه دریافت زمینی در کشورمان، در ارتباط باشد.
ماهواره‌ای که دست کم دو سال در صف پرتاب قرار داشت و پیش از آن، زمانی طولانی‌تر صرف طراحی و ساخت آن شده بود. ماهواره‌ای که محصول تلاش جمعی از دانشگاهیان کشورمان بود و قطعا از دست رفتن آن، غم بزرگی برای ایشان به شمار خواهد آمد، تا جایی که ممکن است نگران از دست رفتن انگیزه ایشان برای ادامه کار در این حوزه باشیم.
رویدادی که بعید است رخ دهد، به ویژه اگر بدانیم «پیام» تقریبا از دل یک شکست سربرآورده و نشانه عزم جزم اساتید و دانشجویان این دانشگاه برای رقم زدن اتفاقاتی بزرگ در حوزه فناوری فضایی در کشورمان است. عزمی که احتمالا منجر به تولد سومین ماهواره ساخت این دانشگاه در زمانی کوتاه‌تر و با ویژگی‌هایی بالاتر خواهد شد.
این را میشود از مرور تاریخچه ماهواره سازی در این دانشگاه دریافت که نخستین گام آن با ماهواره «AUTsat» (یا همان ماهواره امیرکبیر) برداشته شد. ماهواره‌ای که در سال ۱۳۸۹ نمونه مهندسی آن رونمایی شد و سپس در آبان ماه سال ۱۳۹۱ به رونمایی از مدل فضایی آن رسید که ابعاد آن ۵۰*۵۵*۶۰ سانتی متر است و حدود ۸۰ کیلوگرم وزن دارد.
محصولی که سازندگانش امیدوار بودند در همان سال ۱۳۹۱ به فضا پرتاب شده و عملیاتی شود، اما این گونه نشد تا به چرخه وعده‌های محقق ناشدنی پرتاب گره بخورد و نهایت به پروژه‌ای تبدیل شود که ظاهرا قرار نیست جز به موزه فضایی، به جای دیگری برسد. پروژه‌ای که ظاهرا شکست خورده است، اما نه برای اساتید و دانشجویان این دانشگاه.
واقعیتی که با تولد ماهواره پیام در این دانشگاه و رونمایی از آن در سال ۱۳۹۵ خودنمایی می‌کند. ماهواره‌ای که از سال ۱۳۹۵ در صف پرتاب ماند تا امروز که فرجام آن مشخص شد. فرجامی که میشود حدس زد به تولید و تولد ماهواره بعدی این دانشگاه گره خواهد خورد که بی شک ماهواره‌ای با ویژگی‌های برتر در قیاس با ماهواره پیام خواهد بود، همان گونه که پیام پیشرفت‌های چشمگیری به نسبت آت ست داشت.
پاسخی که پیشتر یکبار توسط اساتید و دانشجویان دانشگاه امیرکبیر مخابره شده و آن گونه که امروز رئیس این دانشگاه خبر داده، به زودی شاهد تکرار آن خواهیم بود چراکه قرار شده بلافاصله پروژه بعدی ساخت ماهواره در این دانشگاه آغاز شود؛ پاسخی از جنس فراموش کردن شکست «پیام» و مخابره پیام «امید».
ماهیت کارهای مبتنی بر پژوهش آزمون و خطاست
روستایی می شناسم از مهمان می پرسند تلویزیون نگاه می کنی یا شام می خوری.هم خوب می کنند شو آف می کنند هم خوب می کنند وارد تکنولوژی های جدید می شوند و هم برای رسیدن به موفقیت مثل صده گذشته ایالات متحده خوب می کنند از شکست نمی هراسند.