به گزارش «تابناک»، در شرایطی که تدریس اساتید در دانشگاههای مختلف منع قانونی دارد، کم نیستند اساتیدی که ورای تدریس و حضور در پروژه‌های پژوهشی یا فعالیت‌های دیگر، به عضویت در هیات علمی یک دانشگاه هم قانع نیستند و بابت منع قانونی این کار نیز به خود نگرانی راه نمی‌دهند.
این را می‌شود از گفت‌وگوی محمدرضا رضوان‌طلب، رئیس مرکز جذب وزارت علوم دریافت که به مهر می‌گوید: یک استاد در دو دانشگاه نه به صورت تمام وقت و نه به صورت پاره وقت، نمی‌تواند عضو هیات علمی باشد، اما افراد زیادی هستند که بدون اطلاع دانشگاه خود در جای دیگری کار می‌کنند و حتی مواردی به ما گزارش شده که یک استاد در ۳ یا ۴ دانشگاه عضو هیات علمی تمام وقت شده است.
سخنان شوک آور که اگر بدانیم تدریس اساتید در دانشگاههای دیگر نیز مجاز نیست مگر به شرایطی، عجیب‌تر به نظر می‌رسد. قید و بندی که ظاهرا برای رعایت شدن نوشته نشده‌اند که اگر این گونه بود، زیرپاگذاشتن شان در طول سالیان متمادی به واکنشی از طرف مسئولان منجر می‌شد تا هرگز شاهد عضویت همزمان یک استاد در هیات علمی چهار دانشگاه نباشیم.
تخلفی بسیار بزرگ که می‌توان آن را ناشی از ضعف بسیار بزرگ دانشگاه‌ها و وزارت علوم در بعد نظارتی خواند چراکه بر اساس قانون، تنها اساتیدی مجاز هستند در دانشگاههای دیگر تدریس کنند که موافقت دانشگاهی که عضو هیات علمی آن هستند را دریافت کرده باشند. بندی قانونی که با توجه به وضع شرح داده شده می‌شود حدس زد چقدر رعایت می‌شود.
نکته جالب توجه در این میان، دقت نظر طراحان این بند است به گونه‌ای که حتی لازمه تدریس در روز‌های تعطیل در دانشگاههای دیگر نیز منوط به کسب موافقت از دانشگاهی است که استاد، عضو هیات علمی آنجاست. مجوزی که البته تقریبا به سادگی هم داده می‌شود و وزارت علوم هم بر تسهیل صدور آن تاکید دارد، اما برخی بی دریافت آن به تدریس در دیگر دانشگاه‌ها مشغول می‌شوند.
مساله‌ای که رضوان طلب تاکید دارد دانشگاه‌ها باید آن را جدی گرفته و اعضای هیات علمی خود را در خصوص خلاف مقررات بودن این امور توجیه کنند، اما این گونه نمی‌شود، حال آنکه «برخی از اساتید فکر می‌کنند اگر یک تا دو روز در هفته را در دانشگاه محل خود، خدمت می‌کنند، مابقی وقت آن‌ها در اختیار خودشان است، در حالی که این افراد در حکم‌های کارگزینی خود متعهد می‌شوند ۴۰ ساعت در هفته را در محل دانشگاه خود حضور یابند.»
نکته‌ای که رئیس مرکز جذب وزارت علوم با یادآوری آن می‌افزاید: «براساس مقررات، این اساتید موظف هستند ساعت‌هایی را تدریس کنند، ساعت‌هایی پژوهش داشته و ساعت‌هایی را دراختیار دانشجویان باشند. مجموع این‌ها ۴۰ ساعت در هفته می‌شود.»
سخنانی که در پایان به نکته‌ای قابل تامل می‌رسد؛ اینکه به گفته رئیس مرکز جذب وزارت علوم، وظیفه برخورد با اساتیدی که این موارد را رعایت نمی‌کنند، بر عهده دانشگاه است و اگر آن‌ها نتوانند به مسئولیت خود عمل کرده و به وزارت علوم گزارش دهند، تازه این مرجع عالی به موضوع ورود می‌کند. روندی که ناگفته پیداست طی نمی‌شود و در نتیجه، روز به روز بر شیوع این تخلف میان اساتید افزوده می‌شود.
موضوعی ابهام آفرین که مجابمان می‌کند از مسئولان وزارت علوم بپرسیم چرا به رغم اثبات ناکارآمدی مکانیزم یاد شده و شیوع این تخلف در میان اساتید، به فکر راهکاری برای خاتمه دادن به آن نیستند؟ آیا نفعی در سکوت ایشان پنهان است که دیگران از آن بی اطلاع هستند یا قصور‌هایی از این دست در وزارت خانه پرشمار است و اولویت در رسیدگی به آنهاست نه تخلفات رقم خورده به دست اساتید؟!
در برابر تخلف پزشکان این هیچ است. 