اظهارات معاون سازمان سینمایی مبنی بر عدم تمایل کارگردان و تهیه کننده «گزارش یک جشن» مبنی بر اکران این فیلم، این پرسش را پیش آورد که چرا ابراهیم حاتمی‌کیا برخلاف کارگردان‌هایی چون محسن امیریوسفی یا رضا درمیشیان شبانه‌روز برای عدم اکران فیلمش اعتراض نمی‌کند و این اثرش را که تأکید کرده بود از توقیفش احساس شرمندگی می‌کند، در معرض تماشای عموم مردم ایران قرار نمی‌دهد؟
به گزارش «تابناک»؛ فیلم سینمایی «گزارش یک جشن» تنها فیلم ابراهیم حاتمی کیاست که تاکنون اکران نشده و حاتمی کیا نیز جدی و مداوم پیگیر اکرانش نیست. «گزارش يک جشن» که در ابتدا «بانوي شهر ما» نام داشت، درباره یک مؤسسه است که توسط همسر یک رزمنده اداره می‌شود و در آنجا ضمن آموزش‌های پیش از ازدواج به جوانان، زمینه ازدواج آنهایی که به همدیگر علاقه مندند، فراهم می‌شود. در این میان، یک سرگرد (رضا کیانیان) با حکم تخلیه به این مؤسسه می‌آید تا آن را تعطیل کند و همین چالش منتهی به وقایعی از جمله تجمعات خیابانی می‌شود.
با وجود آنکه ظاهراً این فیلم واضح اشاره‌ای به حوادث سال 1388 ندارد، برخی منتقدان حاتمی کیا در آن سال‌ها که نسبت به ساخت این فیلم و فیلم پیشین حاتمی کیا مشکل داشتند، این فیلم را در راستای حمایت از این حوادث قلمداد کردند و نقدهای آتشینی علیه این کارگردان نوشتند که به مراتب تندتر از نقدهای به نگارش درآمده پس از فیلم «دعوت» بود؛ چرا که این بار بحث بر سر سبک فیلمسازی او نبود، بلکه دعوا بر سر مضمون مورد توجه حاتمی‌کیا بود.
در یکی از این نقدها در سال 1389 آمده بود: «گزارش یک جشن، گزارش یک خون دل است، گزارش یک بغض. بغض فرهنگ و هنر انقلاب اسلامی برای ابراهیم حاتمی کیا. حاتمی کیا دیگر حق ندارد از دفاع مقدس بگوید. او همان بهتر که بر سیاق این چند سال، از حاملگی ناخواسته، اجاره رحم و بانوی شهر خود بگوید. گزارش یک جشن است؛ گزارشی است از تضادهای درونی یک کارگردان که قرار است با تصویرپردازی او، به پای جامعه ایرانی نوشته شود.» البته این گروه بعدها که سه فیلم بعدی حاتمی‌کیا ساخته شد، نه تنها از اینکه او حق ندارد فیلم دفاع مقدس بسازد سخن نگفتند بلکه این بار از آن سوی بام افتادند و حمایت افراطی از این کارگردان توانمند انجام دادند.
زمانی که بحث ساخت «چ» جدی شد، سازمان سینمایی، امتیاز این فیلم سینمایی را خرید و به نظر می‌رسید، این فیلم مسیر ساده‌تری برای اکران داشته باشد؛ اما وقتی سازمان سینمایی قصد اکران خصوصی این فیلم سینمایی برای اهالی رسانه را داشت، با مقاومت‌هایی مواجه شد و مسئولان وقت سازمان سینمایی نیز برای جلوگیری از جنجال، قید اکران خصوصی فیلمی که مالکیتش را خریده بودند زدند.
بیشتر بخوانید
البته ابراهیم حاتمی‌کیا در جریان سی و ششمین جشنواره فیلم فجر و در نشست فیلم سینمایی «به وقت شام» با بیان اینکه خود را سرباز نظام می‌داند، گفت: «شرمم می‌آید و خجالت می‌کشم که جلوی پخش فیلم «گزارش یک جشن» را گرفتند و افتخار نمی‌کنم، در جمهوری اسلامی فیلمی ساخته‌ام که اکران نشده است.» اما نه قبل از این اظهارنظر و نه بعد آن، هیچ گزارشی مبنی بر حتی یک بار مراجعه حاتمی کیا به سازمان سینمایی برای پیگیری رفع توقیف اثرش گزارش نشده است؛ حال آنکه کارگردان‌هایی که به شکل جدی در پی رفع توقیف آثارشان هستند، نظیر محسن امیریوسفی و رضا درمیشیان که فیلم‌هایشان با مضامین ملتهب‌تر به سادگی رفع توقیف شد، به شدت و شبانه روز پیگیری این مهم بودند.
در این میان اخیراً ابراهیم داروغه زاده معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی که سانسور فیلم‌ها و صدور پروانه ساخت و نمایش از زیر دست او می‌گذرد، در جریان یک گفت و گو درباره این فیلم بر عدم پیگیری تهیه کننده و کارگردان «گزارش یک جشن» و حتی عدم تمایل آنها برای این فیلم مهر تأیید زد و گفت: «گزارش یک جشن که با توجه به آنکه زمانش گذشته است، کارگردان و تهیه کننده‌اش هم دیگر تمایلی برای اکران اثر نداشته‌اند و داوطلب اکران نبوده‌اند.»؛ اظهارنظری که بار دیگر نام این فیلم را در معرض توجه قرار داد.
به نظر نمی‌‌رسد، حاتمی‌کیا پس از ساخت فیلم‌های «چ»، «بادیگارد» و «به وقت شام» ـ که از قضا مورد تمجید منتقدان دوآتشه «گزارش یک جشن» قرار گرفت ـ به دنبال پذیرش حملات تازه‌‌ای باشد و شاید به تصویری که اکنون از او با ساخت سه فیلم آخرش شکل گرفته راضی باشد. احتمالاً همین فضا باعث شده که حاتمی‌کیا به دنبال اکران فیلم نباشد. از سوی دیگران مدیران سینمایی که به دنبال ایجاد تنش با حاتمی‌کیا نیستند و با علم به ظرفیت بالقوه حواشی فیلم «گزارش یک جشن»، قید بیت‌المالی که صرف خرید مالکیت این فیلم نموده‌اند را زده‌اند و بنای نمایش فیلم را ندارند.
اظهارات معاون سازمان سینمایی مبنی بر عدم تمایل کارگردان و تهیه کننده «گزارش یک جشن» مبنی بر اکران این فیلم، این پرسش را پیش آورد که چرا ابراهیم حاتمی‌کیا برخلاف کارگردان‌هایی چون محسن امیریوسفی یا رضا درمیشیان شبانه‌روز برای عدم اکران فیلمش اعتراض نمی‌کند و این اثرش را که تأکید کرده بود از توقیفش احساس شرمندگی می‌کند، در معرض تماشای عموم مردم ایران قرار نمی‌دهد؟
فیلم چ یک فیلم مصنوعی بود. کمترین نزدیکی را با حادثه محاصره پاوه داشت. ساخته زائدات فکری دوستانی بود که از دریچه خود بدان نگاه کردند. این فیلم مورد اعتراض مردم پاوه قرار گرفت و امام جمعه پاوه هم نسبت به عدم نزدیک بودن فبلم به واقعیات اعتراض کرد. بزرگ نمایی پاسداران عزیز اعزامی و کوچک نمایی و حتی کارشکنی نیروهای بومی و صحنه های بسیار تصنعی و سطحی داشت.