بلومبرگ با اشاره به نشست هفته آینده اوپک و مأموریت زنگنه برای احقاق حقوق ایران در این نشست نوشت: وزیر نفت ایران ثابت کرده قادر است از بدترین شرایط بهترین را بسازد. هدف او این است که نشان دهد ایران را نمی‌توان دست‌کم گرفت.
به گزارش «تابناک» به نقل از تسنیم، بیژن نامدار زنگنه طولانی‌مدت‌ترین وزیر نفت ایران است. وی طی ۱۴ سالی که بین تهران و مقر اوپک در وین رفت‌وآمد داشت، ثابت کرده هم در تجارت پشت در‌های بسته جایی که در مورد سیاست تصمیم می‌گیرند مهارت دارد و هم در دیپلماسی عمومی وزیران که در مورد بازار جهانی نفت و گفتگو می‌کنند.
ولی وی در نشست روز دوشنبه، چهل و هشتمین حضور خود در اوپک، از چند جنبه تحت فشار خواهد بود. صادرات نفت ایران پس از ازسرگیری تحریم‌های ترامپ سقوط کرده و باعث فشار به اقتصاد ایران و اجبار آن به رفتن تا مرز جنگ با آمریکا شده است، در این بین، دستور کار سیاست اوپک تا حد زیادی توسط عربستان نوشته می‌شود، کشوری که در حال حاضر بیشترین تسلط را در بازار نفت دارد.
در سال‌های اخیر زنگنه ۶۷ ساله ثابت کرده قادر است از بدترین شرایط بهترین را بسازد. هدف او این است که نشان دهد ایران را نمی‌توان دست‌کم گرفت.
وی عقیده دارد اوپک در حال ضعیف شدن است، چون اولویت عربستان روابط دوجانبه با روسیه است، کشوری که حتی عضو رسمی اوپک هم نیست، ولی مؤثرترین عضو اتحاد اوپک و غیراوپک است که در سال ۲۰۱۶ شکل گرفت.
زنگنه گفت: «اوپک در خطر یکجانبه‌گرایی برخی اعضا قرار دارد و خطر فروپاشی آن را تهدید می‌کند».
صادرات نفت ایران از زمان وضع دوباره تحریم‌ها توسط آمریکا کاهش یافته است. در هفته‌های اخیر وی درگیر مسئله جزئی زمان نشست اوپک بود. پس از توافق وزرا برای ماه ژوئن، روسیه اصرار داشت تاریخ نشست تا پس از اجلاس جی ۲۰ به‌تعویق بیفتد. ایران مخالف این تاریخ بود.
زنگنه رابطه کاری خوبی با علی النعیمی وزیر انرژی سابق عربستان داشت. در سال ۲۰۰۰ زنگنه از امضای ابلاغیه نهایی پس از مشورت نعیمی با وزیر انرژی آمریکا در اجلاس خودداری کرد.
این اتفاق بار‌ها پس از وضع دوباره تحریم‌ها توسط آمریکا در ۲۰۱۸ افتاد. در ژوئن سال گذشته، زنگنه با عصبانیت از یک نشست بیرون آمد، چون اعتقاد داشت عربستان از تحریم‌ها برای دزدیدن سهم ایران در بازار استفاده می‌کند. شش ماه بعد وی این نشست را به روز دوم کشاند تا ایران را از کاهش تولید معاف کند.
زنگنه در ۱۹۹۷ توسط محمد خاتمی رئیس‌جمهور وقت، وزیر نفت شد و تا زمان انتخاب محمود احمدی‌نژاد وزیر نفت بود و در اولین وظیفه‌اش سعی کرد سرمایه گذاران خارجی را به صنعت انرژی ایران بازگرداند و این کار را با قرارداد‌های خرید متقابل انجام داد. طی این قرارداد‌ها پول سرمایه‌گذاران با نفت پرداخت می‌شد. شرکت توتال فرانسه و ایکوینر نروژ در پروژه‌های ایران سرمایه گذاری کردند.
وی در دولت حسن روحانی دوباره وزیر نفت شد. طی دوره وزارتش تولید نفت ایران تحت فشار تحریم‌ها کاهش یافت. با سقوط ایران از رتبه دوم به ششم تولید نفت در اوپک، قدرت آن هم در این گروه کاهش یافت.
وقتی تحریم‌ها در ۲۰۱۵ برداشته شدند، صادرات افزایش یافت و زنگنه سعی کرد دوباره شرکت‌ها را به ایران بازگرداند، ولی پس از انتخاب ترامپ در ۲۰۱۶ همه چیز مشکل‌تر شد.
هنوز هم زنگنه در وین جدی گرفته می‌شود و وزرای نفت اوپک به او احترام می‌گزارند.
وقتی زنگنه در دسامبر سال گذشته وارد هتل کمپینسکی شد، خبرنگاران سعی داشتند دوربین‌ها و میکروفن‌های خود را به او برسانند، ولی وی با آرامش یک پیام ساده را منتقل کرد: «ایران تا زمانی که تحت تحریم باشد، نمی‌تواند در توافق کاهش تولید شرکت کند و اجازه نمی‌دهد سایر اعضا سهم آن را در بازار بدزدند».
