ال کامینو: فیلم برکینگ بد، سوءاستفاده تجاری از یک شاهکار

فیلم «ال کامینو: فیلم برکینگ بد | El Camino: A Breaking Bad Movie» ساخته وینس گیلیگان خالق سریال «برکینگ بد | Breaking Bad» و مجموعه دیگری از فیلم‌ها و سریال‌ها، یک اثر اکشن و درام است که از سوی شبکه «نتفلیکس | Netflix» عرضه شد؛ اثری که در تداوم سریال برکینگ بد ساخته شده اما آیا با وجود میزان کنجکاوی برانگیزی‌اش، به اندازه سریال تأثیرگذار است یا صرفاً تلاش برای بهره برداری از برند یک شاهکار تلویزیونی است؟

«تابناک»؛ همه ترکیب بار دیگر دور هم جمع شدند تا برای سریال «برکینگ بد | Breaking Bad» که تصور می‌شد با یک یا چند فصل دیگر پایان قطعی بیابد، یک فرجام بدهند؛ اما در قالب یک فیلم سینمایی. علاوه بر رابرت فارستر در نقش اد گالبریث که در روز نمایش فیلم درگذشت، آرون پال در نقش جسی پینکمن، جسی پلمونس در نقش تاد الکوئیست، کریستن ریتر در نقش جین مارگولیس، چارلز بیکر در نقش اسکینی پیت، مت جونز در نقش برندون میهیو، اسکات شپرد در نقش کیسی، اسکات مک‌آرتور در نقش نیل، تام باور در نقش لو، کوین رنکین در نقش کنی، لری هانکین در نقش اولد جو در «ال کامینو: فیلم برکینگ بد | El Camino: A Breaking Bad Movie» بازی کردند.

وینس گیلیگان بار دیگر به ویدیو اسیست خیره شد تا نقش آفرینی این ترکیب را ببیند و با همان فرم سریال، این بار یک فیلم سینمایی را بسازد، با این تفاوت که بر خلاف سریال که این بار محور داستان والتر وایت با نقش آفرینی برایان کرانستون نیست و معلم شیمی به کنار گذاشته شد و دستیار پر شر و شورش محور داستان شده و دو ساعت تمام به فرجام زندگی او پس از مرگ والتر وایت در پایان سریال تمرکز شده است؛ رویکردی که با میراث سریال برکینگ بد همتراز نیست و احتمالاً گروهی از تماشاگران پس از دیدن فیلم ناامید می‌شوند.

فیلم ال کامینو یک اثر پر تنش محسوب می‌شود که داستان آن به خوبی نوشته شده است. همچنین در این اثر، ارون پال به طرز چشمگیر و فوق‌العاده‌ای ایفای نقش کرد. می‌توان گفت که این اثر می‌تواند روی پای خودش بایستد و یک فیلم مستقل باشد؛ آن هم در حالی که به مجموعه تلویزیونی‌ که به تولدش کمک کرد، ادای احترام می‌کند. تنها چیزی که کمبود آن در این ماجراجویی جذاب و سرگرم کننده حس می‌شود، یکسری اتفاقات شگفت‌انگیز و غافلگیر کننده است.

در سریال برکینگ بد، حضور آرون پال و همچنین استعداد بی‌نظیر او، اغلب تحت تأثیر بازی برایان کرانستون قرار می‌گرفت و به نوعی او مدام زیر سایه کرانستون قرار داشت. اما او در این فیلم شگفت‌انگیز عمل کرد و همه دیگر می‌توانند به استعداد او پی ببرند.

بنابراین داستان El Camino با وجود همه شباهت‌هایی که با Breaking Bad دارد، بیشتر از همه درباره سرنوشت جسی پینکمن است. دانش‌آموز افسارگسیخته آقای وایت برخلاف او، دیوانگی‌اش یک ویژگی اکتسابی نیست. جسی با دیوانگی به دنیا آمده، با آن رشد کرده، با آن خو گرفته و حالا یک دیوانه تمام عیار است. پسرکی که حتی در اشک‌آورترین روزهای عمرش با ریشی انبوه و صورتی سیاه هنوز هم کودکی احساساتی به نظر می‌رسد.

با این حال ما به تماشای El Camino نیاز داریم؛ چرا؟ چون دنیای Breaking Bad یک مثلث بااهمیت دارد؛ والتر وایت، جسی پینکمن و سال گودمن. وینس گلیگان و دوستانش Breaking Bad را در وصف والتر وایت سرودند. پنج فصل داستان حیرت‌انگیز که عطش تماشاگرانش باعث شد سریالی چهار فصلی از وکیل آقای وایت مقابل دوربین‌ها برود؛ بنابراین، والتر وایت و سال گودمن، دنیای تلویزیونی خودشان را تشکیل دادند؛ اما سر جسی پینکمن برخلاف بیشتر سکانس‌های Breaking Bad، بدون کلاه ماند.

اتفاقی که باعث شد، ایده El Camino به ذهن تیم نویسندگی داستان زندگی والتر وایت خطور کند. آن‌ها ویژگی مثبت مهمی را هم در داستان شخصیت جسی گنجانده‌اند. برخلاف گودمن و وایت، سرنوشت پینکمن هنوز مشخص نشده بود. اما فیلم Breaking Bad مثل همه اپیزودهای قبلی سریال و اسپین آف حقوقی آن، صرفا درباره شخصیت اصلی و حتی حواشی او نیست. این فیلم قرار است پایان ابدی یک سریال باشد. پس آیا El Camino می‌تواند در توصیف نهایی داستانی ناتمام مانده موفق باشد و به اندازه Breaking Bad نفس‌گیر و خیره‌کننده به پایان برسد؟ من که فکر نمی‌کنم.

واقعیت این است که El Camino نمی‌داند قرار است پایان داستان جسی پینکمن را روایت کند یا ادای دینی سینمایی به Breaking Bad باشد. انگار وینس گلیگان در جستجوی پایان ابدی شخصیت‌های سریال جذابش حاضر شده هر تصمیمی بگیرد. او فیلم‌نامه 9 فصل از دو سریال را مقابل چشمانش قرار داده، پربیننده‌ترین فکت‌هایش را یادداشت کرده و تصمیم گرفته از همان ویژگی‌های جذاب، یک فیلم دو ساعته بی‌سرانجام بسازد.

در واقع El Camino یک داستان جدید برای Breaking Bad است؛ اما هیچ ویژگی خیره‌کننده‌ای ندارد. از آن خلاقیت‌های تحسین‌برانگیز سریال هیچ نشانی در فیلم دیده نمی‌شود. از آن ناامیدکننده‌تر؟ جسی پینکمن و رفقایش هیچ تلاشی برای ادامه داستان هیجان‌انگیزشان ندارند و این افسردگی را حتی می‌توان در رفتار شخصیت‌ها هم دید. فیلم Breaking Bad می‌خواهد دو ساعت نمایش نوستالژیک از همه شخصیت‌های دوست‌داشتنی ما باشد و دوباره محو شود؛ این بی‌رمقی احتمالا بزرگ‌ترین نقطه ضعف و آغاز سقوط El Camino است.

ما Breaking Bad را دوست داشتیم، چون اتمسفری دوست‌داشتنی‌ داشت. شات‌های زیبایی که روی موسیقی‌هایی دل‌نواز نشسته بودند و با بهره‌گیری از داستانی که هر اپیزودش یک بحران تازه را رقم می‌زد، مرز درام و تراژدی را از میان جاده کمدی عبور می‌دادند. اما El Camino در حال و هوای همیشگی Breaking Bad نیست. فیلم آن‌قدر سکانس‌های طولانی و بیابانی دارد که اگر برای یک تماشاگر ناشنوا اما آشنا با Breaking Bad به نمایش گذاشته شود، او نمی‌تواند درک کند این فیلم واقعا چه ارتباطی با سریال محبوبش دارد.