به گزارش تابناک، قدرت مظاهری در فرارو نوشت: تصاویر و فیلم‌های کوتاه این روز‌های سیستان و بلوچستان که دست به دست در رسانه‌ها و فضا‌های مجازی می‌چرخند و بازپخش می‌شوند، بیش از آن که بهت و حیرت بینندگان را برای دیدن سیلاب و بارش‌های بی‌امان منطقه برانگیزند، نگاه آنان را به جغرافیایی معطوف می‌کنند که در زمانه‌ی کنونی و پیشرفت‌های تکنولوژیک، کمترین اثر و نشانه‌ای از این عناصر زیستی در آن دیده نمی‌شود.
خانه‌ها و سکونتگاه‌هایی که هیچ تشابهی با مبلمان شهری و معماری امروزه‌ی سکونتگاه‌های انسانی نداشته و فضایی آخرالزمانی و پسارستاخیزی را برای بیننده تداعی می‌کنند، چهره‌ای بسیار نامتجانس و تراژدیک از زیستگاه‌های مردمی را روایت می‌کنند که کمترین بهره‌ای از رفاه و آسایش نصیب شان نشده است.
خانه‌های خشتی و کاهگلی با سقف‌های چوبی و پوشالی در کنار کپر‌های سست و لرزانی که اندک نسیمی هم می‌تواند وارونه شان کند، پیشاپیش ذهن قضاوتگر مخاطب را اسیر این فرضیه می‌کند که حتی با عدم وجود سیلی ویرانگر، ساکنان این جغرافیای خاکستری چگونه و با ترسیم کدام آینده روز‌های خود را در میان کومه‌هایی از ناامیدی و یاس و استیصال به شب می‌رسانند!
فرضیه‌ای که با چرخش لنز دوربین و یافتن گونه‌های متفاوت و تکراری این سکونتگاه‌ها در جای جای این سرزمین سوخته و فراموش شده، به زودی رنگ حقیقت و واقعیت به خود گرفته و موجبات تاثر و تالم بیننده را فراهم می‌آورد.
سیل سیستان و بلوچستان و تبعات ویرانگر آن فراتر از فجایعی که موجب شده است، انگار تلنگر محکم و دردناکی به ذهن ناظران این حادثه است که نگاه و نظرشان را به نقطه‌ای از این سرزمین خسته معطوف نماید که سالیان دراز است نه چشمی به آنها خیره شده و نه گوشی خود را دلواپس شنیدن زوزه‌ی باد‌هایی کرده که بی مهابا از لابلای خس و خاشاک کپر‌های نااستوارش می‌گذرند.
سیستان و بلوچستان انگار فرزند خوانده‌ی بینوایی است که از این همه منابع سرشار خدادادی و ثروت کلان ملی هیچ ارثی نبرده و تنها میراث آن، چشیدن مزه‌ی تلخ عادت به تحمل شرایط موجود است.
دیدن تصاویر این روز‌های سیستان و بلوچستان، بیننده را یکباره به بازه‌ی زمانی چهل ساله‌ای پرتاب کرده و مثل نوار فیلمی کهنه و قدیمی، او را به سال پنجاه و نه برمی گرداند تا دوباره شاهد و ناظر مجموعه‌ی مستند "خان گزیده‌ها" در ابعادی فراتر از مستند سید مرتضی آوینی شود.
مستندی که کومه‌های گلی و خانه‌های کپری آن با گذشت چهل سال، هیچ تغییری نکرده اند و شیار‌های پیشانی و گودی چشم و خشکی لب‌های مردمانش از آن زمان هم فجیع‌تر می‌نمایند. با این تفاوت که این بار نه خانی آمده و نه خانی رفته و این "خودمان" هستیم که "خودمان" را می‌گزیم؛ و فاجعه‌تر، دردناک‌تر و تراژدی‌تر از همه‌ی این روایت، سوال دختر دبستانی‌ام است که با دیدن روز و حال مردم و خانه‌های بر آب شان، ناباورانه از من می‌پرسد: "بابا، اینجا هم ایرانه ‼؟! "
روی نقشه و در ذهن مردم ایران بله سیستان هم ایران است اما در نظر مسئولان و مقامات چنین نیست.وقتی می گویند سوریه برای ما مهمتر از خوزستان است خب طبیعی است که بگویند غزه هم برای ما مهمتر از سیستان است یمن هم برای ما مهمتر از هرمزگان است لبنان هم برای مهمتر از کردستان است و تا ته قضیه را بخوانید. 
معادن سيستان و بلوچستان گنجي آماده براي سرمايه گذاران :