پژوهشگران کانادایی، ابزار جدیدی ابداع کرده‌اند که می‌تواند خطر مرگ را در بیماران مبتلا به فراموشی پیش‌بینی کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از مجله انجمن پزشکی کانادا، شاید یک ابزار جدید بتواند خطر مرگ و میر را در بیماران مبتلا به فراموشی پیش‌بینی کند و راهنمایی‌ها را در اختیار خانواده بیماران و کسانی که مراقب آنها هستند، بگذارد.
دکتر "پیتر تانوسپوترو" (Peter Tanuseputro)، از پژوهشگران "انجمن پزشکی کانادا" (CMA) گفت: بیشتر ساکنان آسایشگاه‌ها، به فراموشی مبتلا هستند. پژوهش ما نشان می‌دهد که امکان نجات یافتن افراد مبتلا به فراموشی، بسیار کم است.
وی افزود: ما ابزاری ابداع کرده‌ایم که سوالات ساده‌ای در مورد زمان تشخیص فراموشی بیمار می‌پرسد و امکان از دنیا رفتن او را طی پنج سال آینده حدس می‌زند. این گونه اطلاعات شخصی‌سازی شده، برای بیمارانی که به تازگی مبتلا به فراموشی شده‌اند و خانواده‌های آنها سودمند خواهد بود و امکان برنامه‌ریزی برای آینده را برای آنها فراهم خواهند کرد.
پژوهشگران در این پروژه، داده‌های انجمن پزشکی کانادا را که در مورد 108 هزار بیمار مبتلا به فراموشی بین سال‌های 2010 تا 2012 ثبت شده‌اند، مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که بیش از نیمی از این افراد طی پنج سال از دنیا رفته‌اند که تقریبا نیمی از آنها در آسایشگاه‌ها ساکن بوده‌اند. از هر چهار نفر، تنها یک نفر هنوز زنده است و پنج سال پس از تشخیص بیماری هنوز به زندگی خود ادامه می‌دهد.
سن بالا، جنسیت مذکر، بیماری مزمن انسدادی ریه، نارسایی احتقانی قلب و نارسایی کلیه در زمان تشخیص فراموشی، مهم‌ترین عواملی بودند که در پیش‌بینی مرگ نقش داشتند. تاثیر نارسایی یک اندام بر بیماران مبتلا به فراموشی، در پژوهش‌های دیگر به خوبی ثبت نشده است.
فراموشی، یک بیماری پیش‌رونده است که طول عمر را کاهش می‌دهد؛ بنابراین داشتن اطلاعات شخصی‌سازی شده در مورد بیمار می‌تواند به بیماران و افرادی که از آنها مراقبت می‌کنند، در برنامه‌ریزی برای آینده کمک کند. در هر حال، این روش همیشه کاربرد ندارد زیرا ابزارهای ارزیابی کننده همیشه در دسترس نیستند. ابتلا به فراموشی در حال افزایش است و انتظار می‌رود که آمار ابتلا به آن تا سال 2050 به سه برابر آمار کنونی برسد.
تانوسپوترو افزود: ارائه این مشاوره‌ها به بیماران، خانواده‌های آنها و کسانی که از آنها مراقبت می‌کنند، کار دشواری است. اگر ما بتوانیم به بیماران و خانواده‌های آنها کمک کنیم تا آنچه قرار است در چند سال آینده اتفاق بیفتد درک کنند، امکان برنامه‌ریزی و داشتن آرامش بیشتر برای آنها فراهم خواهد شد.
