با شیوع کرونا، نظام آموزش در کشورمان دچار اختلال گشته و موجب بروز آسیبهایی شده که نیازمند جبران است؛ آسیبی شدید که برای جلوگیری از تکرار آن، لازم است تدابیر ویژهای اتخاذ شود که از جمله آنها شروع سال تحصیلی زودتر از موعد هر ساله و همیشگی و همچنین عقبگرد در برنامه آموزشی مدارس با اضافه کردن پنجشنبهها به روز کاری مدارس است.
البته مصوبه امروز ستاد ملی مبارزه با کرونا شامل تدابیر دیگری مانند یک روز در میان کردن حضور دانش آموزان در مدارس و اعمال نوعی شیفت بندی ویژه هم میشود که احتمالا با چالشهای متعددی همراه خواهد بود، چون میدانیم ظرفیت مدارس در کشورمان بسیار کمتر از نیازهاست و افزون بر آن، در بحث نیروی انسانی و معلم هم با کمبودهای زیادی مواجهیم.
اشکالاتی قدیمی و ریشه دار که به مدد زیرساختهای پراشکال و کمبودهایی که در عرصه ارتباطات با آنها مواجهیم، حالا بیشتر از هر زمانی بروز و نمود یافته و ابتکارهایی مانند دایر کردن شاد و به کارگیری شبکههای اجتماعی دیگر برای ارائه آموزش اینترنتی به دانش آموزان نیز نتوانسته آن چنان که باید در رفعشان نقش آفرینی کند تا جایی که با تصمیم وزارت آموزش و پرورش رسما حضور در شاد، ملاک نمره دادن به دانش آموزان در پایان سال تحصیلی گذشته نشد.
نکات تامل برانگیزی که با قرار دادنشان در کنار هم این سوال بار دیگر مطرح میشود که به راستی چرا سال تحصیلی ۹۸-۹۹ پایان یافت و شاهد تداوم آموزش به وسیله رسانه ملی و بهره گیری از امثال شاد نیستیم؟ آیا نمیشد برای جبران عقب افتادگیها و آسیبهای ناشی از تعطیلی مدارس، سال تحصیلی را ادامه دهیم و به سال تحصیلی بعد گره بزنیم؟
اگر قرار است مدارس زودتر بازگشایی شوند تا هم جبران مافات شده و هم از احتمال وقوع پیک دیگری از شیوع ویروس در کشور و تعطیلات ناشی از آن پیشگیری شود، و اگر قرار است تدابیری مانند شیفت بندی در دستور کار قرار گیرد و تدریس در پنجشنبهها به برنامه درسی مدارس بازگردد، چرا این اتفاق از هم اکنون رخ نمیدهد و تعطیلات تابستانی حفظ شد؟!