حوزه هنری با وجود آنکه از بیشترین شمار سالن‌های سینما و پرتعدادترین صندلی سینما برخوردار است، طی سال‌های اخیر در اغلب اوقات بازی پخش و فروش را به بخش خصوصی واگذار کرده کرده است؛ رویه‌ای که می‌تواند در دوره جدید مدیریت حوزه هنری اصلاح شود، چرا که با تداوم این رویه کمتر صاحب فیلم شناخته‌شده‌ای، اکران فیلمش را به این مجموعه خواهد سپرد.
به گزارش «تابناک»؛ قدرت در سینمای ایران به صورت عمده در اختیار سالن‌داران و پخش کنندگان است و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی با در اختیار گرفتن سالن‌های سینمای تحت کنترل بنیاد مستضعفان، اکنون با بیش از ۱۵۰ سالن سینما در طیف وسیعی از شهر‌های ایران، روی کاغذ قدرت اول در اکران فیلمهای سینمایی محسوب می‌شود و این وسعت سالن‌داری با وجود گسترش سالن‌سازی توسط بخش خصوصی هنوز پابرجاست.
همین قدرت بالقوه باعث شده که وقتی فیلمی از سوی حوزه هنری تحریم شده و در سالن‌های سینمای این مجموعه اکران نمی‌شود، شاهد اعتراض عوامل فیلم باشیم و در عین حال برخی کارگردان‌ها حاضر شوند، نسخه کوتاه‌تر یا اصلاح‌شده‌ای را نسبت به آنچه در دیگر سالن‌های سینما به نمایش می‌گذارند، برای تامین نظر حوزه هنری و اکران فیلم‌شان در سالن‌های حوزه هنری، تدوین و ارائه نمایند که این رویکردی در موارد جنجال‌آفرین شده است.
حوزه هنری متکی بر سالن‌های سینمایی اش، از دفتر پخش نیز برخوردار است و هر سال پخش تعدادی از فیلمهای سینمایی را نیز در اختیار می‌گیرد که قاعدتاً با توجه به کنترل این تعداد سالن انتظار می‌رود پرفروش‌ترین فیلمهای سینمایی هر سال را شامل شود و یا دست‌کم پرفروش‌ترین فیلم‌ها در سالن‌های حوزه هنری باشند؛ اما در اغلب سال‌های اخیر اتفاق دیگری رخ داده است. مجموعه‌ای از بخش خصوصی که شماری سالن اجاره‌ای در کنترل خود دارد، با تکیه بر همین سالن‌های محدود غالباً سهم بیشتری از فروش سینمای ایران را در اختیار دارد اما این همه اتفاق نیست.
فیلم‌هایی که این گروه خاص از بخش خصوصی اکران می‌کنند، حتی در سالن‌های حوزه هنری به ویژه برخی سالن‌های سینما کلیدی نیز پرفروش‌تر از فیلم‌هایی هستند که متعلق به حوزه هنری است یا حوزه هنری پخش آنها را بر عهده گرفته است! شاید عنوان شود که علت این اتفاق، انتخاب فیلمهای پرفروش‌تر توسط بخش خصوصی است؛ اما باید در نظر داشت که برخی فیلم‌هایی که ظرفیت تبدیل شدن به آثار پرفروش سال را داشته‌اند نیز توسط پخش حوزه توزیع شده‌اند، ولی در قیاس با فیلم‌هایی توسط همان گروه خاص در بخش خصوصی عرضه شده‌اند نیز معمولاً فروش کمتری داشته‌اند.
امکانات حوزه هنری در خدمت کسب سود گروهی خاص در بخش خصوصی
یکی از عللی که می‌تواند عامل چنین وضعیتی باشد، نحوه توزیع سانس‌ها برای فیلم‌هاست. در واقع کافی است در برخی روزها سانس‌های شب به فیلم‌هایی که توسط برخی گروه‌های بخش خصوصی توزیع شده، اختصاص یابد و سانس‌های تا صبح تا عصر به فیلم‌هایی که توسط حوزه هنری توزیع شده، اختصاص یابد. با توجه به اینکه فروش فیلم‌ها در سانس‌های پیش از غروب چندان زیاد نیست، طبیعتاً فروش فیلم‌هایی که این سانس‌ها را داشته باشند، نسبت به فیلم‌هایی که به صورت عمده سانس‌های شب را دارند، کمتر خواهد بود.
تداوم این وضعیت باعث شده برخی فیلمسازان در سال‌های اخیر ترجیح دهند، پخش آثارشان را به بخش خصوصی بسپارند، چون وقتی آن بخش خصوصی پخش را بر عهده می‌گیرد، عملاً بهترین سانس‌های حوزه هنری را نیز در اختیار می‌گیرند! این وضعیت می‌تواند در دوره جدید مدیریت حوزه هنری با بازنگری در سیاست‌گذاری و مدیریت این مجموعه‌ها که در سال‌های طولانی در اختیار یک حلقه مشخص بوده و بازتعریف روابط این مجموعه با دیگر مجموعه‌ها و اشخاص فعال در حوزه سینما تغییر یابد و این مجموعه اعتبار خودش را بازیابد.
حوزه هنری با وجود آنکه از بیشترین شمار سالن‌های سینما و پرتعدادترین صندلی سینما برخوردار است، طی سال‌های اخیر در اغلب اوقات بازی پخش و فروش را به بخش خصوصی واگذار کرده کرده است؛ رویه‌ای که می‌تواند در دوره جدید مدیریت حوزه هنری اصلاح شود، چرا که با تداوم این رویه کمتر صاحب فیلم شناخته‌شده‌ای، اکران فیلمش را به این مجموعه خواهد سپرد.
دخالت افراد ونهادهاي غير مسول وغير مرتبط از مشكلات اصلي سيناي ايران است 
