با گسترش شیوع کرونا، ریزش شدید مخاطبان سینما و عدم تمایل صاحبان فیلمهای ایرانی برای اکران عمومی، سالن‌داران برای جذب مخاطب به سمت اکران فیلمهای خارجی رفتند، به گونه‌ای که اکنون در وب‌سایت‌های فروش بلیت سینما، بخش قابل توجهی از سبد اکران را تولیدات هالیوود شامل می‌شوند و از قضا بر خلاف گذشته، این اتفاق با واکنش تند برخی فیلمسازان داخلی مواجه نشده است.
به گزارش «تابناک»؛ سالن‌های سینمای ایران پس از چهار ماه تعطیلی متاثر از شیوع کرونا، جزو آخرین مجموعه‌هایی بودند که مجوز بازگشایی با ۵۰ درصد ظرفیت را یافتند. این تصمیم مصادف با شروع اوج گیری مجدد شیوع کرونا در ایران و افزایش تعداد قربانیان این ویروس مرگ آفرین در ایران شد. با وجود آنکه فیلم‌هایی چون «شنای پروانه» و «خوب بد جلف ۲: ارتش سری» به عنوان دو فیلمی که پیش‌بینی فروش چند ده میلیاردی درباره آنها می‌شد، برای بازگرداندن مخاطب در سالن‌های سینما اکران شدند؛ اما نتیجه چیزی دور از انتظار سالن‌داران و مطابق با پیش‌بینی کارشناسان بود.
طبیعی بود که فیلمهای سینمایی با این شرایط ادامه ندهند و همین اتفاق نیز رخ داد. رسول صدرعاملی تهیه‌کننده اولین فیلم سینمایی شنای پروانه خبر داد که اکران این فیلم به احترام کادر درمانی بیمارستان‌های درگیر با کرونا، متوقف می‌شود و در این زمینه گفت: «طبق مذاکراتی که امروز در وزارت ارشاد با آقای طباطبایی‌نژاد و اعضای شورای صنفی نمایش داشتم، توقف اکران را مطرح کردیم که مدیران نیز ضمن تشکر از اینکه فیلم را برای بازگشایی سینما‌ها ارائه دادیم، با این درخواست موافقت کردند»؛ تصمیمی که در ابتدا با مقاومت شورای صنفی نمایش همراه شد، اما در نهایت تایید شد.
یکی از ایده‌هایی که برای گذار از این دوران مطرح شد، اکران فیلمهای کهنه و فاقد جذابیت برای سالن‌داران است که در شرایط عادی امکان اکران نمی‌یافتند و این ایده به شکل ناقص در حال اجراست اما حتی برخی از این فیلم‌ها نیز حاضر به اکران در چنین شرایطی نیستند. شاید همین وضعیت باعث یک تغییر تاریخی شده و تعداد قابل توجهی از سالن‌داران اقدام به اکران فیلمهای سینمایی خارجی کرده اند و شماری از مشهورترین و موفق‌ترین آثار استودیوهای هالیوود را روی پرده بزرگ برده‌اند.
فیلم «بین ستاره‌ای» به کارگردانی کریستوفر نولان، «جوکر» به کارگردانی تاد فیلیپس، «1917» به کارگردانی سم مندس و «احضار 2» به کارگردانی جیمز وان، چهار فیلم سینمایی است که روی پرده بزرگ شماری از پردیس‌های تهران در حال اکران است. هیچ یک از این فیلم‌ها به تازگی اکران نشده یا آثار نادیده‌ای به خصوص برای مخاطبان حرفه‌ای سینما نیستند اما تجربه اصلی تماشای فیلم روی پرده، با تماشا در تلویزیون و یا کامپیوتر متفاوت است و گروهی از تماشاگران حرفه‌ای سینما می‌کوشند فیلم‌ها را روی پرده و در سالن سینما برای درک بهتر و لذت بیشتر تماشا کنند. بنابراین، با وجود قدیمی بودن این فیلم‌ها، گروهی به تماشای آنها نمی‌نشینند.
اکران وسیع فیلم خارجی در سالهای پیش از انقلاب و در چند سال نخست پس از انقلاب رایج بود اما مدیران دهه شصتی سینما، یکی از دلایل ورشکستی سینما در پیش از انقلاب را اکران فیلمهای خارجی قوی در مقابل فیلم‌فارسی‌های ضعیف تلقی کردند و به همین دلیل از نخستین اقدامات‌شان اعمال ممنوعیت اکران فیلم خارجی و ویدیوکلوب‌ها بود؛ محدودیتی که درباره اکران فیلمهای خارجی به شکل وسیع برای سالهای متمادی پابرجا ماند. در آن دوران نسلی از فیلمسازان شکل گرفت که اکران فیلم‌هایشان صرفاً در صورت عدم اکران فیلمهای خارجی ممکن بود و رویکردی انحصاری و غیررقابتی شبیه برخی صنایع نظیر خودروسازان داشتند.
به همین دلیل کوشش‌های مدیران متعدد سینمای ایران برای اکران فیلمهای خارجی در کنار فیلمهای ایران در راستای افزایش درآمد سالن‌های سینما ـ که همواره جزو خواسته‌های سالن‌داران بود ـ شکست خورد و در موارد با واکنش شدیداللحن برخی از این فیلمسازان محدود نیز مواجه شد. اکنون در شرایطی که فیلمسازان ایرانی غالباً حاضر به اکران فیلم‌هایشان نیستند، عملاً فضا برای اکران فیلمهای خارجی بدون هیچ معارض و معترضی باز شده و سالن‌داران از این فرصت استفاده کرده‌اند؛ هرچند با توجه به زمان در نظر گرفته شدن برای چنین اکرانی و همچنین فیلمهای انتخابی که بسیاری از تماشاگران ایران دیده‌اند، این اتفاق دستاورد حداقلی برای سالن‌داران سینمای ایران در پی خواهد داشت.
با گسترش 
و اما کپی رایت؟!