در مورد منوچهر محمدی در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

کمال تبریزی در مصاحبه‌ای که اخیراً همزمان با زادروزش منتشر شده، درباره فرآیند ساخت مارمولک و سناریو می‌گوید و سپس درباره انتخاب پرویز پرستویی می‌گوید: «پرستویی در روستایی با لباس روحانیان می‌گشت؛ روضه می‌خواند، مداحی میکرد و کسی او را نمی‌شناخت. فکر می‌کردند واقعا روحانی است.» روایت کارگردان فیلم مارمولک را می‌بینید و می‌شنوید.

فیلم سینمایی مارمولک به کارگردانی کمال تبریزی، نویسندگی پیمان قاسم‌خانی و تهیه‌کنندگی منوچهر محمدی ، یکی از جنجالی ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است که با وجود موافقت مقامات عالی نظام با محتوایش، زمان چندانی نتوانست روی پرده بماند و ممکن بود سرنوشت بدی برای سازندگانش رقم بخورد. با این حال، وقتی در سال های اخیر نظر رهبر انقلاب درباره این فیلم مشخص شد، جو نسبت به این فیلم تغییر کرد و مارمولک حتی از تلویزیون نیز پخش شد؛ البته با ممیزی سنگین! همزمان با پخش فیلم در شبکه نمایش خانگی، قرار بود پشت صحنه ساخت این فیلم که به اندازه خود این فیلم جذاب بود نیز پخش شود؛ اما ظاهراً این پشت صحنه پروانه نمایش نگرفت. بخش‌هایی از این پشت صحنه که به عنوان تیزر منتشر شده بود را می‌بینید.

فهرست فیلم‌هایی که در طول چهاردهه گذشته، به‌واسطه تنگ‌نظری برخی مدیران میانی ارشاد به محاق توقیف رفته و بعد‌ها با نگاه فرهنگی مقامات عالی نظام، به مسیر اصلی حیات خود بازگشته‌اند، فهرستی بلندبالاست. از فیلمنامه «آژانس شیشه‌ای» تا «مارمولک» و از «آدم برفی» تا «بازمانده». افسوس که این نگاه راهبردی هنوز هم از سوی طیف گسترده‌ای از مدیرانی که متولی سامان‌دهی سینما هستند، مغفول واقع می‌شود.     فیلم سینمایی «بازمانده» را در حالی امروز تنها روایت ماندگار سینمای ایران در ادای دین به مقاومت مردم مظلوم فلسطین می‌خوانیم که این فیلم در زمان ساخت تا مرحله «توقیف» پیش رفته بود!

موسسه رسانه‌های تصویری در سال ۱۳۹۳ امتیاز این فیلم را از منوچهر محمدی به قیمت ۲۵۰ میلیون تومان خرید که نشان می‌داد قرار است سرنوشت این فیلم توقیفی پس از سال‌ها تغییر کند و اکنون پروانه توزیع این فیلم در شبکه نمایش خانگی صادر شده و نسخه با کیفیت این فیلم قرار است، رسما در شبکه رسانه خانگی به نمایش دربیاید.

اکسیدان دومین فیلم سینمایی حامد محمدی در مقام کارگردان و به تهیه کنندگی منوچهر محمدی است. پیش از این سکانس‌هایی از فیلم سینمایی را در تابناک تماشا کرده‌اید و اکنون بخشی‌هایی از پشت صحنه این فیلم را در تابناک می‌بینید.

فیلم سینمایی «مارمولک» به کارگردانی کمال تبریزی و نویسندگی پیمان قاسم خانی برگرفته از فیلم «ما فرشته نیستیم /We're No Angels»، محصول سال 1382 است. رضا مثقالی معروف به رضا مارمولک دزد سابقه‌داری است که بارها دستگیر و زندانی شده، اما در آخرین دستگیری، اتهام او سرقت مسلحانه است. رضا را به زندانی تحویل می‌دهند که رئیس آن (آقای مجاور، احتمالاً برگرفته از نام و شخصیت ژاور در داستان بینوایان) مردی بسیار سختگیر و انعطاف‌ناپذیر است. شخصیت او را می‌توان با «آقای نورمن» که در فیلم رستگاری در شاوشنک رئیس زندان بود نیز مقایسه کرد. او عقیده دارد باید آنقدر نسبت به مجرمان - با روش‌هایی خاص - سخت گیری کند که حتی فکر اعمال خلاف به مغزشان نرسد؛ و معتقد است زندانیان را به زور هم که شده باید وادار به درستکاری کرد تا به بهشت بروند. رضا در حادثه‌ای مجروح می‌شود و به بیمارستان خارج از زندان منتقل می‌شود. در آنجا لباس یک روحانی بیمار را می‌رباید و در لباس روحانیت موفق به فرار از زندان می‌شود. او با مصونیتی که در لباس تازه پیدا کرده به یک شهرک مرزی می‌رود تا از این طریق و با گذرنامه جعلی از کشور خارج شود. پرویز پرستویی، بهرام ابراهیمی، شاهرخ فروتنیان، رضا سعیدی، مهران رجبی، فریده سپاه‌منصور، سهیلا رضوی، رعنا آزادی‌ور، مائده طهماسبی، نقی سیف‌جمالی، مهرداد ضیایی، سیروس همتی، حسین سلیمانی و علی عابدینی در این فیلم مقابل دوربین حمید خضوعی ابیانه بازی کردند. محمدرضا علیقلی موسیقی متن این اثر را ساخت و حسین زندباف این فیلم را تدوین کرد. سکانس‌هایی از این فیلم سینمایی را در تابناک تماشا می‌کنید

شاید در نقد این دیدگاه که همچنان مدافع سانسور اتفاقات روز جامعه است، تنها بتوان به مخاطب شبکه‌های ماهواره‌ای ارجاع داد که یکی از دلایلش، در فشار گذاردن متولیان برای ‌نمایش ندادن تصویر واقعی (ولو نه چندان دلچسب) از جامعه و ارائه چهره‌ای روتوش شده از فضای جامعه ایرانی است.

قرار بود این فیلم با آهنگ مشهور «گنجشک اشی مشی» فرهاد مهراد به پایان برسد که گفته می‌شود، بهانه انتخاب نام فیلم، فرصت قرارگیری بر سر جایش را نیافت و جرح خودخواسته شد؛ اما با این حال، فیلم همچنان ‌روی بیننده تأثیر مثبت می‌گذارد و با ندیدنش، یکی از بهترین آثار سال اخیر را از دست داده‌اید که در میان معدود آثار قابل دیدن سینمای ایران در سال ۹۲ قرار دارد.