کلیات
حسین خرّازی متولد، ۱۳۳۶ش و فرمانده لشکر ۱۴ امام حسین (ع) در دوران جنگ عراق و ایران بود. او در فرونشاندن غائله گنبد و ترکمن صحرا و در آزادسازی شهر‌های دیواندره، سقز، بانه، مریوان و سردشت از دست افراد مسلح، نقش مؤثری داشت. خرازی در ۸ اسفند ۱۳۶۵ در منطقه عملیاتی کربلای ۵ به شهادت رسید.
زندگی‌نامه
خرازی ۱ شهریور ۱۳۳۶، در خانواده‌ای مذهبی در اصفهان به دنیا آمد. او پس از فراگیری مقدمات علوم دینی در خانه، دیپلم طبیعی‌اش را از دبیرستان نمونه اصفهان (شبانه) در ۱۳۵۵ش اخذ کرد و در دانشگاه شیراز پذیرفته شد، اما به علت مشکلات مالی، از ادامه تحصیل بازماند.
خرازی در همان سال، در پادگان قوچان به خدمت نظام وظیفه مشغول شد. سپس به مدت شش ماه، برای مقابله با جبهه آزادی‌بخش ظفار به عمان اعزام شد و با اوج‌گیری انقلاب اسلامی به انقلابیون پیوست.
شهادت
حسین خرازی در ۸ اسفند ۱۳۶۵ در منطقه عملیاتی کربلای ۵ به شهادت رسید.
فعالیت‌ها
فعالیت‌های وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی عبارتند از:
عضویت در کمیته دفاع شهری اصفهان
حضور مؤثر در فرونشاندن غائله گنبد و ترکمن‌صحرا در ابتدای ۱۳۵۸ش
ایجاد گردان ضربت در کردستان در آخرین ماه‌های ۱۳۵۸ش با هدف تأمین امنیت منطقه
حضور مؤثر در عملیات آزادسازی شهر‌های دیواندره، سقز، بانه، مریوان و سردشت از دست افراد مسلح
در جنگ عراق با ایران
پس از آغاز جنگ عراق با ایران (۱۳۵۹۱۳۶۷ش)، او با کمک نیرو‌های خود، در حاشیه رودخانه کارون، نخستین خط دفاعی منطقه، معروف به خط شیر، را احداث کرد. این ابتکار موفقیت‌آمیز سبب شد که هدایت عملیات در منطقه خوزستان از نیمه دوم بهمن ۱۳۵۹ به عهده خرازی گذاشته شود.
او در عملیات فرمانده کل قوا در ۲۱ خرداد ۱۳۶۰، پس از شکستن خطوط دفاعی و سه کیلومتر پیشروی در مواضع نیرو‌های عراقی، آن‌ها را وادار کرد که حدود هفت کیلومتر عقب‌نشینی کنند. همچنین، در عملیات ثامن‌الائمه و شکست حصر آبادان در ۵ مهر ۱۳۶۰ و در عملیات آزادسازی‌های بعدی، همچون طریق‌القدس، فتح‌المبین و بیت المقدس شرکت فعال داشت.
خرازی پس از عملیات طریق‌القدس، تیپ امام حسین (ع) را تشکیل داد و فرماندهی آن را به عهده گرفت. این تیپ در عملیات فتح‌المبین، پس از شناسایی بخش وسیعی از مناطق اشغالی، وارد عمل شد، اما با افزایش فشار نیرو‌های عراقی در حلقه محاصره قرار گرفت. خرازی در این عملیات مجروح شد.
پس از عملیات فتح‌المبین، او تیپ امام حسین (ع) را به لشکر ارتقا داد و همچنان فرمانده آن بود. او در مقام فرماندهی لشکر ۱۴امام حسین، در عملیات‌های مختلف حضور داشت و چند بار مجروح شد. وی در عملیات خیبر یک دست خود را از دست داد.