کلیات
آرمان عبدالعالی
آرمان عبدالعالی فرزند دکتر کامیار عبدالعالی، متخصص دندانپزشکی و دکتر کاترین کیامهر، دندانپزشک، در سال ۹۴ به اتهام قتل غزاله شکور به قصاص محکوم و بهمن ۹۸ نیز با تجویز دیوان عالی کشور، مجددا محاکمه و باز هم به قصاص محکوم شد.
آرمان متولد ۱۹ اسفند ۷۴ در تهران بود. او تحصیلاتش را در زندان تا مقطع فوق لیسانس رشته مهندسی پزشکی ادامه داد.
غزاله شکور
غزاله شکور فرزند داوود شکور و ناهید شکوهی و داوود شکور، ۱۹ سال داشت که روز ۱۲ اسفند سال ۹۲ به بهانه مراجعه به دکتر از خانه بیرون رفت و هیچگاه نه خودش بازگشت و نه خبری از جسدش شد. البته بعدتر با ورود پلیس به ماجرا و بررسی‌های صورت گرفته مشخص شد که غزاله به دیدار دوستش، آرمان رفته تا با وی دیدار کند.
آرمان و غزاله در یک سفر خانوادگی به آنتالیای ترکیه در سال ۹۰ در زمین بسکتبال با هم آشنا شدند و بعد از سفر دوستی‌شان ادامه پیدا کرد. دو سال بعد از این آشنایی، ساعت ۱۰ شب ۱۲ اسفند ۹۲ پدر و مادر غزاله هراسان به کلانتری ۱۰۳ گاندی رفتند تا بگویند دخترشان گم شده است.
روایت پدر غزاله
داوود شكور در كلانتری اعلام کرد كه دخترش ساعت ۳ بعدازظهر از محل کار مادرش به مطب دکتر رفته و بعد از خروج از آنجا هیچ اطلاعی از او ندارد و موبایل دخترش از همان ساعت خاموش شده است و در نتیجه، احتمال ربودن او وجود دارد.
پس از طرح شکایت، پرونده به اداره آگاهی منتقل شد. پدر غزاله در تحقیقات به پلیس اظهار کرد که در پرس و جو از منشی مطب متوجه شده که منشی به علت شلوغی مطب به دخترش گفته که یک ساعت دیگر مراجعه کند، اما بعد از آن متوجه شدند که غزاله به خاطر دیدن یکی از دوستان خود از مطب خارج شده است. داوود شکور اعلام کرد که به «آرمان عبدالعالی» و چند نفر دیگر مظنون است.
احضار آرمان
دو روز بعد از گم شدن غزاله یعنی ۱۴ اسفند، آرمان احضار شد و ادعا کرد که دو روز پیش با غزاله تماس داشته، اما به خانه او نیامده است. او مدعی شد که کل روز را در اتاق برادر کوچکش بخاطر مصرف داروی ضد آلرژی خواب بوده است.
تناقض در اظهارات آرمان و ارائه مدارکی که نشان می‌داد او با غزاله دیدار کرده است، نهایتا او را به حرف آورد؛ «بعد از تماس غزاله منتظر شدم مادرم از خانه بیرون برود. غزاله به خانه‌مان آمد. بعد از گفت‌وگو او را بدرقه کردم و در را بستم، اما ناگهان صدای جیغش را شنیدم. به خاطر خیس‌بودن پله‌ها، سر خورده بود و از صورتش خون می‌امد. او را به داخل آوردم، اما دیدم مرده و نفس نمی‌کشد. دورش کیسه زباله کشیدم و با چمدان چرخدار به میدان مینا بردم. داخل سطل زباله انداختم و بعد از بازگشت، خونی که در راه‌پله‌ها بود را پاک کردم.»
قتل با میله بارفیکس
اما قصه پله‌های خیس و سرخوردن غزاله دوام چندانی نداشت چون آرمان در بازجویی بعدی صراحتا اعتراف کرد که با دست‌های خودش غزاله را کشته است؛ «وقتی غزاله به منزلمان آمد باهم بحث کردیم. غزاله از گذشته حرف می‌زد و دلش برای گذشته‌ها تنگ شده بود. من نمی‌خواستم به آن روزها برگردم. اجازه ندادم حرف بزند. دعوایمان شد. او من را هل داد و من هم هلش دادم. ناگهان سرش به میله تخت خورد. من هم سرش را دو دستی گرفتم و چند بار به میله تخت کوبیدم. بعد میله بارفیکس را برداشتم و با آن هم پنج ضربه به سرش زدم. سپس جسدش را در یک چمدان چرخدار گذاشتم و به سطل زباله انداختم.»
آرمان ۱۰ ماه بعد در جلسه ۱۴ دی ۹۳ کل قضیه را منکر شد و به قصه پله‌های خیس و سر خوردن غزاله برگشت و اعترافاتش را ناشی از شکنجه خواند.
محکومیت، نقض حکم و شرط نشان دادن محل جسد
در روند رسیدگی به پرونده، شعبه چهارم دادگاه کیفری یک استان تهران، آرمان را قتل غزاله مجرم شناخت و او را به قصاص محکوم کرد.
بعد از تایید حکم قصاص توسط دیوان عالی کشور، حکم به اجرای احکام فرستاده شد اما شهریور ۹۵ رییس وقت قوه قضاییه برای بررسی بیشتر جلوی اجرای حکم اعدام را گرفت.
۸ اسفند ۹۷ جلسه صلح و سازش با حضور خادمان آستان قدس رضوی برگزار شد و اولیای دم گذشت خود را منوط به معرفی محل اختفای جسد کردند.
بعد از فرصت داده‌شده، بار دیگر به دلیل پیدا نشدن جسد غزاله، روز ۱۱ دی ۹۸ تاریخ اجرای حکم قصاص آرمان تعیین شد.
آن روز آرمان در زندان رجایی‌شهر پای چوبه دار رفت تا اینکه در آخرین لحظه، پدر و مادر غزاله باز هم به او یک ماه فرصت دادند تا محل جسد فرزندشان را اعلام کند.
از ۱۱ دی تا ۱۱ بهمن ۹۸ وکلای آرمان اسناد جدیدی را به دادگاه ارائه دادند و دو قاضی که رای به قصاص داده بودند، تصمیم گرفتند بار دیگر او محاکمه شود.
وکلای آرمان مدعی بودند بعد از تاریخ قتل، برای غزاله در دانشگاه محل تحصیلش برگه مرخصی صادر شده و دفترچه بیمه‌اش هم تمدید شده است.
با استعلام صورت‌گرفته مشخص شد هم درخواست مرخصی و هم تمدید دفترچه بیمه، توسط خانواده غزاله صورت گرفته است، نه خود غزاله.
بعد از آن آرمان برای بار دوم و این بار توسط قضات دادگاه کیفری ۱ استان تهران، برای قتل غزاله مجرم تشخیص داده و به قصاص محکوم شد.
بعد از فرجام‌خواهی دوباره پرونده به دیوان عالی کشور ارجاع شد و ۱۰ اسفند ۹۹ حکم اعدام او تایید شد.
آرمان در ادعایی جدید، گفت این احتمال وجود دارد ساعاتی بعد از آنکه جسد غزاله را به سطل زباله انداخته، او به هوش آمده و آنجا را ترک کرده است اما کشف نمونه خون غزاله در خانه آرمان و بازسازی دقیق صحنه جرم، باعث شد این ادعا بی‌اساس تشخیص داده شود.
تلاش نافرجام فعالان فرهنگی برای جلب رضایت
از اینجای ماجرا به بعد، بسیاری از هنرمندان و فعالان فرهنگی پادرمیانی کرده و از خانواده غزاله خواستند تا از قصاص آرمان بگذرند.
۱۱ دی ۹۸ و در شب اجرای حکم، مجید مجیدی، پرویز پرستویی، سید حسن آقامیری، رامبد جوان و احسان علیخانی در کنار خانواده شکور بودند و تلاش آنها باعث شد درست چند دقیقه قبل از اعدام، اجرای حکم به تعویق بیفتد.
آخرین جلسه صلح و سازش، روز ۱۷ مهر ۱۴۰۰ در دادسرای جنایی تهران با حضور قاضی محمد شهریاری، آرمان و خانواده‌های شکور و عبدالعالی برگزار شد.
در این جلسه مادر آرمان با گریه به پای مادر غزاله افتاد و گفت: آرمان را به من ببخش. خودت مادر هستی و غم نبودن فرزند را می‌فهمی. به جای آرمان، من را اعدام کن.
ناهید، مادر غزاله هم در حالی که اشک می‌ریخت، گفت: ۷ سال است که روزگار ما سیاه شده است. فقط همین یک دختر را داشتم. برای او امید و آرزو‌های زیادی داشتم. طوری بزرگش کردم که کمبودی نداشته باشد و در رفاه باشد اما یک‌دفعه آرمان تمام نقشه‌‌هایی را که برای آینده غزاله داشتم نابود کرد و ما بدبخت شدیم.
ناهید شکوهی بعدها اظهار کرد: آرمان و خانواده‌اش پرونده را به سمت و سویی کشاندند که ما مجبور بودیم به جای احقاق حق، ثابت کنیم که دخترمان واقعا از بین رفته است. همه این‌ها قلب ما را بیشتر به درد آورد و باعث شد به جایی برسیم که دیگر نتوانیم به گذشت از قصاص فکر کنیم.
عادل فردوسی‌پور هم از جمله چهره‌هایی بود که تلاش کرد رضایت خانواده غزاله را بگیرد و به این ترتیب چند ساعت مانده به اجرای حکم، برای بار سوم جلوی اعدام گرفته شد.
آرمان در کمتر از دو ماه گذشته پنج بار برای اجرای حکم به قرنطینه زندان رجایی‌شهر منتقل شد اما هر پنج مرتبه با به تعویق افتادن زمان اجرای حکم، مهلت تازه‌ای برای ادامه زندگی به دست آورد.
اعدام همراه با ابهام
مرکز رسانه قوه قضاییه روز ۴ شنبه سوم آذرماه ۱۴۰۰ اعلام کرد: «حکم قصاص آرمان عبدالعالی در پی تقاضا و عدم گذشت خانواده غزاله شکور و علی‌رغم تلاش‌های صورت‌گرفته از سوی دستگاه قضایی، شورای حل اختلاف و فعالان فرهنگی و اجتماعی کشور طی سال‌های اخیر به منظور جلب رضایت اولیای دم که تا آخرین لحظات هم ادامه داشت، سحرگاه امروز در زندان رجایی‌شهر اجرا شد.»
