در مورد برف چال در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

یکی از سنت های قدیمی این مرز و بوم، برف چال به معنای گودال برف است که در گویش مازندرانی به آن وَرفِ چال می گویند. این آیین، ریشه ای تاریخی و مذهبی دارد و پیشینه آن به دوره آل بویه در طبرستان، باز می گردد. ساکنان این منطقه از جمله اهالی روستای آب اسک، نیاک و … گرد هم می‌آیند و در روزی معین از فصل بهار، بقایای برف‌های زمستانی را از کوهستان برداشته و در جایی مشخص در دامنه کوه دماوند انبار می‌کنند. مراسم برف چال تعاون و همیاری روستاییان ناحیه را به نمایش می‌گذارد و به کینه‌ها و کدورت‌ها نیز پایان می‌بخشد. این مراسم موجب تامین آب مورد نیاز دام داران در تابستان می‌شود و از این رو به رونق دام داری در منطقه نیز کمک می‌کند. / خبرگزاری صدا و سیما

«ورف چال» ( برف چال ) واژه‌ای مازندرانی و به معنای چاهی است که اهالی روستای «آب اسک» در منطقه ای به نام «اسک وش» هر ساله در یکی از روزهای ماه اردیبهشت حفر کرده و داخل آن را پر از برف می‌کنند. در گذشته این آب صرف کشاورزی منطقه هم می‌شد اما با گذشت زمان و تغییرات اقلیمی آب این چاه بیشتر مورد مصرف دامداران و رهگذران این منطقه در گرمای تابستان می‌شود. در روز برگزاری آیین برف‌چال هیچ مردی حق حضور در روستای آب اسک را ندارند و فقط زنان روستا با آیین‌های خاصی به شادی این روز را می‌گذرانند و مردان روستا در منطقه اسک وش مراسم ورف چال ( برف چال ) را انجام می‌دهند. در طول برگزاری این مراسم در گذشته‌ای نه چندان دور، به علت سهل انگاری به هنگام تخلیه برف، قسمتی از چاه ریزش کرده و بخش‌هایی از این بنای تاریخی تخریب شده است.