افکار عمومی خواستار استعفا؛ مسئولان به چه می‌اندیشند؟

به دنبال افشای اختلاس بزرگ در برخی بانک‌های ایرانی و اظهارنظر‌های گوناگون نسبت به آن، «تابناک» از زاویه رویکرد افکار عمومی و حساسیت آنان نسبت به برخورد با عاملان و مسئولینی که به نوعی در این اختلاس دخیل بوده‌اند، نظرسنجی را به ترتیب زیر با مشارکت مخاطبان و بییندگان سایت برگزار کرده است.


در این نظرسنجی که از تاریخ 29 شهریور، به مدت دو روز و با مشارکت 58047 نفر از مخاطبان «تابناک» برگزار شده است، بیشتر شرکت‌کنندگان ـ که بیش ار نیمی از آنان را شامل می‌شد ـ بر این باور بوده‌اند که مسئولان طراز اول دولتی که به نوعی در این حادثه دخیل بوده‌اند و یا اختلاس در مجموعه‌های تحت مدیریت آنان به وقوع پیوسته است، باید به دلیل کوتاهی، سهل‌انگاری و یا احاطه نداشتن به مسائل مجموعه‌های تحت مدیریت خود و همچنین در احترام به خواست افکار عمومی، از سمت‌های خود استعفا داده و عاملین نیز به اشد مجازات برسند.

بر پایه این نظرسنجی، استعفای مسئولینی که این اختلاس در مجموعه‌های آنان رخ داده، کمترین خواسته‌ای است که افکار عمومی می‌تواند از آنان داشته باشند؛ موضوعی که گویا متأسفانه با بررسی روند تحولات، رخ نخواهد داد و اتفاقا برعکس، بیشتر مسئولان دخیل در این رخداد، خود را به نوعی طلبکار مردم می‌دانند که با کوشش بسیار توانسته‌اند، این اختلاس هزاران میلیاردی را کشف کنند؛ گو اینکه انتظارشان این بوده که مردم به وظیفه خود رفتار کرده و خود اختلاس را کشف کنند و حال که آنان بر حسب ادعای خود (!)، چنین کاری را انجام داده‌اند، شایسته ستایش و تمجید هستند.

در واقع، شاید ریشه این موضع‌گیری از بالای مسئولان و مدیران دولتی در ایران، از فرهنگ بیمار و ناسالم مدیریتی سرچشمه می‌گیرد که مدیر یا رأس یک سازمان، خود را به هنگام انجام یک کار منطقی و درست، همه کاره سازمان معرفی می‌کنند و به هنگام روی دادن تخلفی، خود را از همه اتهامات مجموعه، مبری دانسته و همه را جز خود مقصر می‌دانند؛ بنابراین، استعفا یا کنار کشیدن را به دلیل سوءمدیریت خود، کوتاه آمدن در برابر رقیب  می‌دانند؛ رقیبی که نام آن «افکار عمومی» است.

در این باره باید گفت، مدیرانی که بنا بر هر دلیل، سوءمدیریت در انجام کار خود داشته‌اند، افکار عمومی را ـ که خواسته‌های بحق و مطالباتی مشروع از آنان دارند ـ رقبای خود می‌دانند و یک‌تنه در جلوی سیل عظیم انتقادات افکار عمومی می‌ایستند و از آنجا که قدرت افکار عمومی همیشه قدرتی اجبارآمیز و همراه به قدرت قهریه نیست، برخی از مسئولان، بی‌اعتنا به آن، نه تنها به دلیل تخلف و سوءمدیریت استعفا نمی‌دهند، بلکه در موارد بسیار، ترفیع و ارتقا هم پیدا می‌کنند! موضوع بغرنجی که در صورت تداوم، آسیب‌های جدی به اعتماد مردم به نظام سیاسی کشور وارد خواهد کرد.

اکنون به جای هر قضاوت دیگر، باید منتظر واکنش مسئولان دخیل در مطالبات افکار عمومی ماند؛ مطالبات بحق و مشروعی که پاسخی بحق و مشروع می‌خواهد، وگرنه بی‌اعتنایی به افکار عمومی، به آسانی نوشیدن یک لیوان آب و کشیدن خمیازه‌ای عمیق است.