سرويس دفاع مقدس ـ در سالروز درگذشت زنده یاد «قیصر امين پور» شعري از ايشان تقديم مي شود كه در رثای دوست شهیدش «عبدالرحمن عطوان» سروده شد.
به گزارش «تابناك»، عبدالرحمن هنگام شهادت برای خودش فقط لباس سبز سپاه را می خواست و عکس زیبای امام خميني (ره) را که بر سینه اش بود....
***************این سبز سرخ کیست؟
این سبز سرخ چیست که می کارید؟
این زن که بود
که بانگ «خوانگریو» (1) محلی را
از یاد برده است
با گردنی بلندتر از حادثه
بالاتر از تمام زنان ایستاده بود
و با دلی وسیع تر از حوصله
در ازدحام و همهمه «کِل» (2) می زد؟
این مادر که بود که می خندید؟
وقتی که لحظه ، لحظه ی رفتن بود
آن سبز ، با سخاوت خورشید
بخشید هر چه داشت
جز آن لباس سبز
و نقش آن کلام الهی را
ره توشه ی شهید همین بس؛
یک جامه، یک کلام
تصویری از امام
•او را چنان که خواست
با آن لباس سبز بکارید
تا چون همیشه سبز بماند
تا چون همیشه سبز بخواند
او را
وقتی که کاشتند
هم سبز بود هم سرخ
آنگاه
آن یار بی قرار
آرام در حضور خدا آسود
هر چند سرخ سرخ به خاک افتاد
اما
این ابتدای سبزی او بود...
شهيد عبدالرحمن عطوان در هنگام نبرد مختصر وصيتنامه اي مي نويسد:1 ـ تفنگ و وسائل جنگي ام را به برادر بزرگم در صورتي كه سپاه اجازه دهد، بدهيد.
2 ـ كتابخانه ام نصيب بچه هاي محل.
3 ـ مرا با لباس سبز سپاه و بدون غسل دفن كنيد.
پی نوشت:
1. خوانگریو: مرکب از دو کلمه «خواندن» و «گریستن»، ابیات محلی ای است که معمولا زنان در سوگواری می خوانند و می گریند.
2. «کِل زدن»: آوایی است که زنان محلی معمولا در عروسی سر می دهند.
