در
سفر اخیر نوری مالکی، نخست وزیر عراق به ایران، دو کشور توافق کرده‌اند که ایران دویست واحد مسکونی و سه هزار باب مدرسه در عراق
بسازد و وزیر راه و شهرسازی نیز به زودی برای بستن این قرارداد به عراق سفر می‌کند.
به گزارش «تابناک»، آقای رحیمی گاهی چنان سخن می‌گوید که مستعد برداشت‌های نادرست است؛ افزون بر این و البته بدتر چیزی است که در قالب چند نکته، قصد پرداختن به آن را داریم؛ یعنی وارونه شدن مفاهیم و خوب جلوه دادن بدی‌ها و بد نشان دادن کارهای خوب.
1 ـ آقای رحیمی در افتتاحیه نمایشگاه توانمندی‌های تولیدی، صادراتی و خدمات فنی مهندسی استان خوزستان در منطقه آزاد اروند می‌گوید: «در میان اعضای دولت، هر گاه درباره عراق سخنی به میان می‌آید، مرجح بودن منافع این کشور نسبت به منافع خودمان تأیید می‌شود».
وی در ادامه همین سخنرانی با تأکید بر الزام بستن پیمان ترانزیت میان ایران و عراق، خاطرنشان کرد: «با محقق شدن این رخداد، می‌توانیم به اندازه همه پول نفت درآمدزایی کنیم».
به جای این گونه متناقض و عجیب سخن گفتن، می‌توانید منظور خود را با کلمات بهتر و البته واقعی‌تر هم بیان کنید. این گونه سخن گفتن شما، حرص ایرانی‌ها را درمی‌آورد، ولی بعید است عراقی‌ها را اغوا کند.
2 ـ رییس سازمان توسعه تجارت، رقم صادرات خدمات فنی و مهندسی در دوره ده ساله (90 ـ 80) را افزون بر بیست میلیارد دلار اعلام كرد و گفت: نیرو، صنعت، راه و ساختمان، گاز و پتروشیمی، زمینه های فعالیت در این حوزه است.
آقای صافدل در گفت‌وگو با ایرنا عنوان كرد: بخش نیرو، 5.6میلیارد دلار از مجموع صادرات خدمات فنی و مهندسی را در ده سال اخیر از آن خود كرد و این رقم در سال گذشته به یك میلیارد دلار رسید.
وی از ازبكستان، تاجیكستان، پاكستان، عمان، سودان و عراق به عنوان كشورهایی نام برد كه صادرات خدمات فنی مهندسی در حوزه نیرو به آنجا صورت گرفته است.
وی همچنین با بیان اینكه میزان صادرات خدمات فنی و مهندسی در سال گذشته، چهار میلیارد و 118 میلیون دلار شده، گفت: این رقم نسبت به سال 89، رشد 24.7 درصدی را نشان می‌دهد.
3 ـ گزارشی با نام 225 مقاطعه‌کار بزرگ بین‌المللی به شرکت‌هایی مربوط می‌شود که در کشور خود و دیگر کشورها، پروژه‌هایی را در حوزه‌هایی چون نیرو، ساخت و ساز، آب و فاضلاب و ... اجرایی می‌کنند. گزارش سال 2007 نشان می‌دهد که شرکت‌های نامبرده در این سال، نزدیک 225 میلیارد دلار از کشورهای خارجی و 427 میلیارد دلار از داخل کشورهای خود درآمد به دست آورده‌اند.
در این میان، 51 شرکت آمریکایی، 54 شرکت اروپایی، 15 شرکت ژاپنی، 49 شرکت چینی، 10 شرکت کره‌ای و 22 شرکت ترکیه‌ای و 21 شرکت از دیگر کشورها بوده‌اند.
4 ـ کشورهای در حال توسعه و جنگ‌زده، بهشت سودآوری پیمانکاران هستند. برای نمونه، عراق هم منابع مالی کافی برای انجام پروژه‌های عمرانی دارد و هم پروژه‌های فراوان.
در این شرایط، بسیاری از پروژه‌های عمرانی ایران نصیب شرکت‌های چینی شده، ولی پروژه‌های عراق به شرکت‌های عرب، ترکیه و آمریکایی رسیده است. برای این که ببینید قدرت‌های بزرگ با چه نگاهی، پروژه‌های کشورهای دیگر را انجام می‌دهند، بد نیست کتاب «اعترافات يک جنايتکار اقتصادي» نوشته جان پرکینز آمریکایی را بخوانید.
هر چند کتاب در مواردی اغراق‌آمیز و غیرصادقانه به نظر می‌رسد، این برداشت جدی است که پروژه‌ها ضمن این که از سویی، سود سرشاری برای مجری آن دارد، از سوی دیگر، بی‌ارتباط با منافع کلان سیاسی مجری نیز نیست.
5 ـ می‌نشینیم و فکر می‌کنیم هنر نزد ایرانیان است و بس؛ پروژه‌های پولساز منطقه خودمان را غریبه‌ها می‌برند و بدتر آن که بعضی دیگر ناراحت می‌شوند که یک شرکت ایرانی توانسته امتیاز اجرای پروژه‌ای را در عراق، سوریه، ونزوئلا یا تاجیکستان به دست بیاورد. مدارس عراق را خوب بسازید. میز و صندلی‌هایش را هم تأمین کنید تا جوانانمان از بیکاری در بیایند. اگر خوب نسازید یا بدقولی کنید، دیگران می‌سازند.
رحیمی بلد نیست خوب حرف بزنه !!!