بالاخره کراوات «ممنوع است» یا «منعی ندارد»؟!

رييس اتحاديه پيراهن دوزان و پيراهن فروشان با اعلام اینکه فروش كراوات دوباره با سخت‌گيري مواجه شده، افزود: «حتي به ما اعلام شده سربرگمان كه در آن از قديم يك عكس كراوات روي آن وجود داشت بايد عوض شده و ...» (9 خرداد) - جانشین فرمانده نیروی انتظامی گفت: «به روسای بیمارستان‌ها چند روزی فرصت داده می‌شود تا نسبت به جمع‌آوری این مسئله [آرایش و کراوات] اقدام کنند.» (6 تیرماه) - معاون اجتماعي ناجا با اشاره به مصاحبه سردار رادان گفت: «متاسفانه برخي از رسانه ها تمام مطلب را منتقل نکردند، اينكه نيروي انتظامي بخواهد با کراوات برخورد کند، اين موضوع نبوده است ...» (روز گذشته)!

به گزارش «تابناک»، از اوایل خرداد ماه که به دستور اداره اماکن نیروی انتظامی فروش کراوات در مغازه ها ممنوع شد تا به امروز، بیش از یک ماه می گذرد اما صورت ماجرا به گونه ای تغییر کرده است که تفاوتی آشکار در اظهار نظر امروز معاون اجتماعی ناجا و دستور پیشین اداره اماکن نیروی انتظامی مشاهده می شود؛ البته با این توضیح که از دید سردار کارگر این تغییر موضع ناشی از اشتباه رسانه ها بوده(!) و لابد هیچ مسئولیتی متوجه ایشان و همکارانشان نیست؛ اظهار نظری عجیب که تفاوت زیادی با تکذیب ندارد.

بدین ترتیب موضوع برخورد قانونی با کراوات که به گفته صریح سردار رادان «ترویج نماد غرب» هم خوانده شده است، در حالی دچار تغییر مسیر می شود که از همان روزهای نخست، مورد اعتراضات بسیاری قرار گرفته و بر اساس نظر حقوقدانان، ردی از ممنوعیت آن در قانون دیده نمی شد تا جایی که به استناد قانون مجازات اسلامی - به ویژه فصل هجدهم آن (جرايم ضد عفت و اخلاق عمومي- ماده 637 الی 641)- استفاده از کراوات نه ضد عفت و اخلاق عمومی محسوب می شود و نه مصداق "تظاهر به عمل حرامی" می نماید که اگر غیر از این باشد، قانون گذار مجازاتهایی برای فرد خاطی تعریف کرده که لازم الاجراست.

این در حالی است که بر اساس سخنان معاون اجتماعي نيروي انتظامي كشورمان، «ملاك عمل نيروي انتظامي قانون است نه سليقه» و اینجاست که جا دارد از ایشان بپرسیم بر اساس کدام قانون دستور گرد آوری کراوات از مغازه ها صادر شده است؟ آیا ممکن است که خرید و فروش چیزی ممنوع شده باشد اما استفاده از آن منعی نداشته باشد؟

اکنون بیایید از زاویه دیگری به سخنان کامل سردار کارگر در این باره بنگریم:

"سردار کارگر با اشاره به مصاحبه سردار رادان درباره کراوات گفت: متاسفانه برخي از رسانه ها تمام مطلب را منتقل نکردند، اينكه نيروي انتظامي بخواهد با کراوات برخورد کند، اين موضوع نبوده است و همانطوريكه فرمانده نيروي انتظامي توضيح دادند ما به حيطه و حريم شخصي افراد و نوع لباس پوشيدن مردم کاري نداريم اما افراد بايد لباسي بپوشند که حداقل هاي عفاف و حجاب را رعايت كنند.
اين مقام انتظامي، همچنين تاكيد كرد: نبايد تنها روي بيمارستان زوم کنيم، چرا كه جامعه علمي و پزشکي ما شريف هستند اما برخي جاها، کج سليقگي مي کنند که انشا اله غرضي در اين رابطه وجود نداشته باشد.
وي ادامه داد: اما اينکه کارمندان مرد را مجبور کنند با کراوات به سرکار بيايند و رنگ کراوات آنها را نيز تعيين کرده و يا اينکه خانم ها را مجبور كنند كه با مانتوهاي چسبان و موهايشان بيرون باشد به محل كار بيايند و در غير اينصورت آنها را از محل كار بيرون كرده و بكارگيري نكنند، قطعا با اين مراكز برخورد مي كنيم كه نمونه بارز آن نمايشگاه غذا بود.
وي با اعلام اينكه شكاياتي نيز از سوي برخي از كاركنان اينگونه موسسات به نيروي انتظامي شده است، يادآور شد: متاسفانه موسساتي تاسيس شده كه زنان و مرداني را با سايز و لباس خاصي مي آورند و از مردان مي خواهند كه حتما كراوات بزنند و حجاب زنان نيز بايد نامناسب باشد، هر موسسه و بيمارستاني بايد يونيفرمي داشته باشد اما بايد شايسه باشد و سردار رادان نيز اشاره به اين مسئله داشتند."


با قبول کلیه سخنان سردار در رابطه با مجاز نبودن دستور به کارمندان در رابطه با رعایت نکردن حجاب، تاکید داریم که نیروی انتظامی می بایست با شدت با صادر کنندگان دستوراتی از این دست مقابله کند اما هنوز برایمان این سوال باقی می ماند که اگر کراوات زدن منعی ندارد، چه لزومی دارد که یک مقام انتظامی به بیمارستان ها دستور بدهد آن را از یونیفرمِ در نظر گرفته شده (هر چقدر هم کج سلیقه در نظر گرفته شده باشد) برای کارمندانشان حذف کنند؟ آیا این دستور ممنوعیت قانونی است یا باز هم پای اعمال سلیقه ای در میان است که به گفته خودتان ملاک قانونی نیست؟

پرسشهایی از این دست در حالی به ذهن متبادر می شود که موافقان طرح گردآوری کراوات برای تایید آن از مواردی چون ترویج غرب یا حتی استفاده از نماد مسیحیت نام می برند و البته این موضوع هم با مخالفت هایی مواجه شده است تا جایی که برخی منتقدان به استفاده از لباس هایی رایج چون کت و شلوار و حتی یونیفرم نیروی انتظامی اشاره کرده و آنها را نیز وارداتی از غرب می دانند و البته برای رد نماد مسیحیت هم به کشیشانی اشاره می کنند که با این که مبلغ دین مسیح هستند، هرگز از کراوات استفاده نکرده و نمی کنند.

اکنون کافی است به فاصله زمانی میان شروع طرح مقابله با فروش کراوات و حتی اظهارات جانشین انتظامی ناجا با سخنان اخیر معاون اجتماعی این نهاد هم توجه کرده و به بازتاب های منفی این ماجرا در سطح افکار عمومی جامعه و حتی خارج از کشور دقت کنیم تا بر ابهاماتمان در اجرای طرحی به این اندازه بی مزیت افزوده شود؛ ابهاماتی که ترجیح می دهیم به صورت پرسش مطرح کنیم تا شاید با پاسخ مسئولان ناجا نقاط مبهمشان مرتفع شوند؛

آیا دستور اداره اماکن نیروی انتظامی مبنی بر ممنوعیت فروش کراوات لغو شده است یا کماکان پابرجاست؟

آیا می شود دستور کتبی ارسال شده به اصناف لغو نشده باشد -یعنی هنوز خرید و فروش این محصول ممنوع باشد- اما استفاده از آن منعی نداشته و طبیعتا مجاز محسوب شود؟

آیا می شود مصوبه صادر شده -و طبیعتا کارشناسی شده- به فاصله یک و ماه نیم، مهر ابطال خورده باشد؟

آیا ممکن است کراوات زدن آزاد باشد اما یک مقام ارشد انتظامی برای بخش خصوصی مهلت تعیین کند تا آن را از یونیفرمشان حذف کنند؟

آیا مستنداتی قانونی برای ممنوعیت کراوات در دست بوده که از دید حقوقدانان مخفی مانده یا بررسی های ثانویه کارشناسان ناجا منجر به کشف حقیقتی شده که با «منعی ندارد» کتمانش کلید خورده؟

و در آخر اینکه آیا استفاده از کراوات هنوز مصداق "ترویج نماد غرب" است یا ...؟